Έκρηξη στη Θεσσαλονίκη: Τι έλεγε παλαιότερα για τη ζωή του ο 36χρονος που προφυλακίστηκε

Από τους δρόμους και τις πλατείες της πόλης -όπου πωλούσε το περιοδικό δρόμου «Σχεδία»- στη φυλακή βρέθηκε ο 36χρονος που κατηγορείται για εμπλοκή στην υπόθεση με την έκρηξη βόμβας στη Θεσσαλονίκη.

Ο 36χρονος δήλωνε άστεγος στη Θεσσαλονίκη και είχε ενταχθεί στην ομάδα πωλητών της «Σχεδίας», που βοηθάει ανθρώπους χωρίς στέγη και αποκλεισμένους να έχουν ένα μικρό εισόδημα.

Ενοικιαστής στο διαμέρισμα με τα εκρηκτικά

Μετά την έκρηξη της βόμβας τα ξημερώματα του περασμένου Σαββάτου (3/5) στο κέντρο της Θεσσαλονίκης όπου έχασε τη ζωή της η 38χρονη που την τοποθέτηση, διαπιστώθηκε ότι η άτυχη γυναίκα είχε παραλάβει τον εκρηκτικό μηχανισμό από ένα διαμέρισμα Airbnb στα Λαδάδικα.

Το διαμέρισμα αυτό είχε ενοικιαστεί στο όνομα του 36χρονου.

Άμεσα ξεκίνησαν έρευνες για τον εντοπισμό του και τελικά βρέθηκε την περασμένη Τετάρτη (7/5) στην περιοχή του Πειραιά.

Ο 36χρονος απολογήθηκε σήμερα και αποφασίστηκε η προφυλάκισή του. Σε βάρος του έχει ασκηθεί δίωξη  για συγκρότηση και ένταξη σε εγκληματική οργάνωση, έκρηξη από την οποία μπορεί να προκύψει κίνδυνος για άνθρωπο, προμήθεια, κατοχή και κατασκευή εκρηκτικών υλών, φθορά ξένης ιδιοκτησίας και κατοχή όπλων.

«Αποδέχομαι το μερίδιο της ευθύνης»

Σύμφωνα με πληροφορίες ο 36χρονος ισχυρίστηκε στα εξής: “Αποδέχομαι το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί. Δεν γνώριζα ότι μετέφερα εκρηκτικό μηχανισμό. Επικοινωνούσα μέσω viber για να παραλάβω το σακίδιο. Δεν κρυβόμουν, πήγα στο σπίτι μου στον Πειραιά”.

Ο 36χρονος φέρεται να έλαβε 200 ευρώ όπως λέει ο ίδιος προκειμένου να νοικιάσει το διαμέρισμα και να μεταφέρει ένα σακίδιο εκεί. Άγνωστος μέσω μέσω viber του υπέδειξε το σημείο που πήγε και βρήκε το σακίδιο.

Σύμφωνα με την αστυνομία το σακίδιο είχε μέσα τον εκρηκτικό μηχανισμό που στη συνέχεια εξερράγη στα χέρια της 38χρονης.

Τι έλεγε για τη ζωή του

Ο 36χρονος είχε γίνει επίσημος πωλητής του περιοδικού «Σχεδία» ως άστεγος και είχε περιγράψει τη ζωή του στην ιστοσελίδα του περιοδικού.

Ο ίδιος έγραφε τα εξής:

«Γεννήθηκα το 1989 και μεγάλωσα στο Κερατσίνι. Ο πατέρας μου δούλευε ως γενικός εργοδηγός στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος και η μητέρα μου ως υπάλληλος σε ναυτιλιακή εταιρεία. Έχω και δυο μικρότερες αδερφές, 25 και 24 ετών αντίστοιχα.

Στα 10 μου χρόνια, χώρισαν οι γονείς μου και μετακομίσαμε με τη μητέρα μας στη Νίκαια. Από μικρός, από οκτώ χρονών, μου άρεσε να παίζω μπάσκετ στα γηπεδάκια της γειτονιάς. Όταν έφτασα 13, γράφτηκα και στον Άρη Νικαίας, όπου έπαιζα σέντερ. Έμεινα στην ομάδα για ένα χρόνο. Ονειρευόμουν να γίνω καλλιτέχνης, ζωγράφος, σκάρωνα στο σπίτι προσωπογραφίες, κυρίως, όμως, έκανα καλλιτεχνικά γκράφιτι. Ήδη από το γυμνάσιο, είχαμε μαζευτεί πέντε-έξι παιδιά, κατά βάση από τη γειτονιά, και βάφαμε τους τοίχους. Είχαμε βάψει τον μισό Πειραιά. Κάναμε προσχέδια με μολύβι, ώστε να τα μεταφέρουμε στον τοίχο με το σπρέι.

Μετά το γυμνάσιο, πήγα σε τεχνική σχολή του ΟΑΕΔ, όπου πήρα την ειδικότητα του υδραυλικού. Μου άρεσε ως τέχνη. Οι σπουδές μου εκεί κράτησαν τρία χρόνια. Έμαθα, η αλήθεια είναι, αρκετά πράγματα στη σχολή. Δούλεψα ως υδραυλικός ώς το 2020, οπότε και είχα ένα ατύχημα. Έκανα υδραυλικές εργασίες σε μια οικοδομή στον Ταύρο και έπεσα από τον τρίτο όροφο σε ένα λόφο με άμμο. Έφτιαχναν τσιμέντο εκείνη την ώρα. Κουνήθηκε ένας σπόνδυλος και από τότε δεν μπορώ να δουλέψω σε χειρωνακτική εργασία. Με το που πάω να κουβαλήσω κάτι, μουδιάζουν τα πόδια μου και δεν μπορώ να τα κουνήσω. Δεν θεωρήθηκε, ωστόσο, εργατικό ατύχημα, γιατί δούλευα ανασφάλιστος. Το αφεντικό μού πλήρωσε μονάχα τις μαγνητικές εξετάσεις.

Εκείνη την εποχή έμενα με την κοπέλα μου. Δεν μπόρεσα να επανέλθω μετά το ατύχημα. Έτσι, μην όντας σε θέση να εργαστώ ως υδραυλικός, έπιασα δουλειά ως ντιλιβεράς, κάτι που έκανα για έξι μήνες. Στη συνέχεια, ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη, όπου με φιλοξενούσαν κάποιοι φίλοι.

Έμαθα για τη «σχεδία» από ένα γνωστό μου, που ήταν πωλητής του περιοδικού, τον οποίο και ρώτησα αν μπορούσα κι εγώ να φορέσω το κόκκινο γιλέκο. Όταν το πρωτοφόρεσα, δεν αισθάνθηκα καμιά ντροπή, αλλά πως υπάρχω και εγώ.

Την επόμενη χρονιά, το 2021, έφυγε, δυστυχώς, ο πατέρας μου από τη ζωή. Κατά διαστήματα έφευγα από το περιοδικό, για να κάνω μεροκάματα ως ντιλιβεράς. Επέστρεψα στη «σχεδία» τον περασμένο Νοέμβριο. Από τότε μένω και στο υπνωτήριο του δήμου Θεσσαλονίκης.

Πρωτύτερα νοίκοιαζα σπίτι, αλλά δεν μπορούσα να αντεπεξέλθω. Οι αναγνώστες της «σχεδίας» δίνουν σε εμάς τους πωλητές πολλή αγάπη και κατανόηση, που δεν τις βρίσκεις εύκολα. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που είμαι στο περιοδικό.

Η «καλημέρα» του κόσμου, ένα χαμόγελο μου δίνει δύναμη και ενέργεια να συνεχίσω να προσπαθώ στη ζωή μου, με ανεβάζει πολύ ψυχολογικά. Με τα έσοδα που αντλώ από το περιοδικό καλύπτω τη διατροφή, τους καφέδες, τα τσιγάρα μου. Θέλω να μαζέψω χρήματα ώστε να μπορώ να νοικιάσω πάλι ένα σπίτι».