Κατοστάρης ο “Κάρα”

Εκτός από το γκολ στην ονειρεμένη πρεμιέρα του EURO 2004 (2-1 με το δεύτερο τέρμα να πετυχαίνει ένας άλλος πλέον «κατοστάρης» ο Μπασινάς), είχε σημειώσει και άλλα δύο στη φιλική νίκη μας (2-1) το 2008. Τα άλλα τρία γκολ ήταν κόντρα σε σκανδιναυικές ομάδες (Φινλανδία και Σουηδία) όπως και ένα κόντρα στην Αλβανία. “Εκατό, εκατό, κατοστάρα εκατό” Κλασικό σύνθημα που συναντάμε κυρίως στο μπάσκετ, όταν μια ομάδα είναι έτοιμη να σπάσει το φράγμα των 100 πόντων. Στο ποδόσφαιρο, και μάλιστα στις εθνικές ομάδες όπου τα παιχνίδια είναι πολύ λιγότερα από ό,τι σε συλλογικό επίπεδο, για να φτάσει κάποιος αυτόν τον αριθμό, θα πρέπει να ανήκει σε κορυφαία εθνικά συγκροτήματα του κόσμου και να έχει διάρκεια στην απόδοσή του. Ο Γιώργος Καραγκούνης έχει την τύχη να ανήκει στο δυναμικό μιας από τις καλύτερες εθνικές ομάδες της Ευρώπης την τελευταία εξαετία και φυσικά είναι εδώ και χρόνια έτοιμος όποτε χρειάζεται να φορέσει το εθνόσημο. Ετσι απόψε στο «Καραϊσκάκης» μπαίνει στο πριβέ κλάμπ των «κατοστάρηδων» της Εθνικής μας, εκεί όπου βρίσκονται μόλις δύο παίκτες, ο αρχηγός της Πρωταθλήτριας Ευρώπης Θοδωρής Ζαγοράκης (σταμάτησε στις 120) και ο άλλοτε συμπαίκτης του Γιώργου Καραγκούνη στον Παναθηναϊκό, Αγγελος Μπασινάς, που έχει πιάσει ακριβώς τις 100. Η παραγωγική διαδικασία στο πρόσωπό του Είναι σπάνιο για έναν παίκτη μακριά από τη θέση του τερματοφύλακα να φτάσει το μαγικό αριθμό των 100 συμμετοχών. Ακόμα και ο Αντώνης Νικοπολίδης, αποσύρθηκε το 2008 με 90 συμμετοχές, αν και ο Ρεχάγκελ θα τον υπολόγιζε ακόμα και μέχρι το Μουντιάλ και σίγουρα θα είχε μπει και αυτός στο κλαμπ των “κατοστάρηδων”. Αυτό δείχνει και την σταθερότητα που έχει ο Γιώργος Καραγκούνης, που μάλιστα αν κάποια στιγμή η ΕΠΟ αποφασίσει να διαφημίσει το προιόν της παραγωγικής διαδικασίας, θα μπορούσε να τυπώσει απλά ένα φυλλάδιο με την φωτογραφία του «Κάρα». Διότι ο Γιώργος Καραγκούνης, έχει περάσει από όλα τα κλιμάκια των εθνικών ομάδων μέχρι να καταλήξειι σε αυτή των ανδρών, όπου βρήκε το λιμάνι του και από εκείνη την πρεμιέρα του κόντρα στο Ελ Σαλβαδόρ (3-0) στις 20 Αυγούστου του 1999 δεν ξαναέβγαλε το εθνόσημο, με το οποίο σχεδόν… κοιμάται. Είναι από τους πιο κλασικούς ήρωες στην σύγχρονη ιστορία της εθνικής μας ομάδας, που θα έδινε και την ψυχή του για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Ο χαμένος τελικός Το πάθος του είναι απαράμμιλο, που του έχει βέβαια στοιχίσει κάποιες φορές και δεν είναι οι δύο κόκκινες κάρτες που έχει αντικρύσει συνολικά σε αυτά τα 99 παιχνίδια ή οι 19 κίτρινες (που αποτελούν ρεκόρ μαζί με του Ζαγοράκη που έχει επίσης 19 κάρτες, αλλά χωρίς να έχει αποβληθεί ποτέ), αλλά το γεγονός ότι στον ημιτελικό με την Τσεχία στο Οπόρτο, είχε ξεχάσει ότι την Κυριακή έχει τελικό και πάνω στο παιχνίδι είχε χρεωθεί με κίτρινη από τον Κολίνα χάνοντας το κορυφαίο ματς που μπορεί να έχει ένας ποδοσφαιριστής στην καριέρα του.

Φυσικά δεν έλειψε από τους τρελούς πανηγυρισμούς στο «Ντα Λουζ» της Λισαβόνας, σηκώνοντας μαζί με τα άλλα παιδιά το βαρύτιμο τρόπαιο.  Λάτρης του Ότο Ρεχάγκελ, δεν είχε όμως ποτέ πρόβλημα και με τους υπόλοιπους προπονητές, οι οποίοι τον θεωρούν αυθεντία στο να κρατάει τη μπάλα όταν πρέπει και να αποτελεί ουσιαστικά (όπως παλαιότερα έκανε και ο Ζαγοράκης) τον «κόουτς» εντός γηπέδου.