Aπαραίτητοι αλλά…

Από ‘κει που ο Ραφίκ Τζεμπούρ φάνταζε ο «απαραίτητος» και ο Ίσμαελ Μπλάνκο ο… «και να μην κάτσει, δεν πειράζει», τα πράγματα δείχνουν να έχουν αλλάξει στην ΑΕΚ. Με δεδομένο, λοιπόν, ότι το σενάριο ανανέωσης και των δύο μοιάζει ιδανικό μεν, χλωμό δε, η στάση του Αργεντινού (και η εμφανώς μεγαλύτερη επιθυμία του να παραμείνει), τον μετατρέπει σε προτεραιότητα για την «Ένωση». Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ΑΕΚ δεν θέλει να κρατήσει και τους δύο στο δυναμικό της, αλήθεια είναι πως η αψεγάδιαστη συμπεριφορά του Μπλάνκο έχει εκτιμηθεί (πέραν του κόσμου) και από τη διοίκηση. Κάτι που φάνηκε τόσο από την αύξηση που του έκανε στην τελευταία της προσφορά (από τα 500.000 στα 550.000), όσο και από την πρόθεση που διαρρέει -στην επόμενη συνάντηση τους- να την ανεβάσει λίγο ακόμα. Την ίδια ώρα, ο Τζεμπούρ δεν έχει δώσει δικαιώματα για παράπονα (κανένα εξωαγωνιστικό πρόβλημα και εξαιρετική παρουσία στο γήπεδο πριν τον τραυματισμό του). Έχει, όμως, το δικό του… μερίδιο -μαζί μ’ εκείνο της ΠΑΕ- στα δικαιώματα που έχουν δοθεί για «σενάρια». Διότι -εκτός του αναμφισβήτητου λάθους της διοίκησης να ανακοινώσει συμφωνία με έναν παίκτη που δεν έχει υπογράψει 3,5 μήνες μετά- η μη εξήγηση της κατάστασης από την πλευρά του ίδιου επιτρέπει διάφορες φήμες: Ότι ζητά παράλογες εγγυήσεις, ότι προέβαλλε επιπλέον απαιτήσεις (ενδεχομένως όσες και του Σκόκο) ή ότι «ψάχνεται» να φύγει στο εξωτερικό. Όλα αυτά -σε συνδυασμό και με την εμφανή αγωνιστική άνοδο του Αργεντινού στο διάστημα που κλήθηκε να τον αναπληρώσει- κάνουν τον «Ζορό» (που έχει εκφράσει επανειλημμένως την πρόθεσή του να μείνει στην Αθήνα) πιο πιθανή λύση στο «δίλημμα» Μπλάνκο-Τζεμπούρ. Εκτός και αν η ΑΕΚ κάνει εκείνο που μοιάζει απαραίτητο (να κρατήσει όλους τους -λίγους- παίκτες επιπέδου που διαθέτει) και αποδείξει ότι τέτοιο δεν υπάρχει.