Οι σχέσεις μεταξύ προπονητών δεν διέπονται πάντα από πνεύμα συναδελφικής αλληλεγγύης, σεβασμού και αναγνώρισης.
Είδηση δεν είναι αν ο ένας προπονητής δώσει το χέρι του στον άλλο αλλά όταν δεν το κάνει.
Είδηση δεν είναι όταν στην κοινή συνέντευξη Τύπου καθίσουν δίπλα και ακούσουν τα όσα πει ο άλλος χωρίς να τον διακόψει ή να αποχωρήσει πριν καν μιλήσει.
Αυτονόητο θεωρείται να δώσει ο ηττημένος προπονητής το χέρι του στον νικητή συνάδελφό του προς ένδειξη αναγνώρισης της νίκης του.
Δυστυχώς το τελευταίο διάστημα σε Εθνικό και τοπικό επίπεδο είδαμε κρούσματα που προκάλεσαν αλγεινή εντύπωση.
Και είναι κρίμα όταν συμβαίνουν τέτοια περιστατικά ανάμεσα σε Κρητικές ομάδες αλλά και ομάδες του Ηρακλείου.
Και από αξιόλογους ανθρώπους του χώρου. Σίγουρα οι παλμοί “χτυπάνε” κόκκινο όταν ολοκληρωθεί ένα ματς και σου φταίνε όλα και όλοι αλλά το….un fair καλό είναι να αποφεύγεται είτε υπάρχουν κάμερες είτε όχι.
Α, είδηση είναι και όταν κάποιος προπονητής δώσει το χέρι του, όχι με ειρωνική διάθεση στον διαιτητή αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία…