Ας το απολαύσουμε… επιτέλους!

Θα ξεκινήσω κάπως διαφορετικά, λέγοντας ότι όλα αυτά τα χρόνια, είχαμε συνηθίσει ένα τελείως διαφορετικό πρωτάθλημα. Ένα πρωτάθλημα όπου ο πρωτοπόρος είχε μεγάλη διαφορά από τους υπόλοιπους, τόσο εντός, όσο και εκτός των τεσσάρων γραμμών.

Τη φετινή χρόνια όμως και για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, βλέπουμε τέσσερις ομάδες, τους λεγόμενους «μεγάλους», να διεκδικούν ίσως και μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της τελευταίας αγωνιστικής, το πολυπόθητο αυτό τρόπαιο.  

Ο μεν ΠΑΟΚ κυρίως μετά και την εποχή Σαββίδη έχει πλέον «μεγαλώσει» σαν οργανισμός με αποτέλεσμα, όπως και φέτος, να διεκδικεί μέχρι τέλους κούπες, ενώ οι δε ΑΕΚ και Παναθηναϊκός έχοντας ξεπεράσει τα οποιαδήποτε προβλήματα που είχαν δημιουργήθηκαν στο παρελθόν, έχουν μπει και εκείνοι για τα… καλά στην διεκδίκηση του πολυπόθητου τροπαίου και όχι μόνο.

Όσον αφορά τώρα το στρατόπεδο του Ολυμπιακού, φυσικά δεν έχει αλλάξει κάτι, καθώς παραμένει στην πλέον καθημερινότητα του, βλέποντας όμως τους υπόλοιπους τρεις, όπως προανέφερα, να έχουν αρχίσει να τον απειλούν για τα… καλά!

Παρ’ όλα αυτά, κάτι σε όλο αυτό, δείχνει να μην ταιριάζει. Όλο αυτό που συμβαίνει φέτος, αντί να μας αρέσει και να το επαινούμε, συνεχίζουμε να βρίσκουμε πράγματα για να το μειώσουμε. Συνεχίζουμε να μιλάμε για εξωγηπεδικές συμπεριφορές, συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με διαιτητές που εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε και φυσικά για ομάδες που σύμφωνα με τα λεγόμενα μας, είναι τα «τσιράκια»… άλλων.

Όμως δεν μας κατηγορώ, γιατί έτσι έχουμε γαλουχηθεί από μικροί. Δεν έχουμε εξοικειωθεί με την αλλαγή, είτε αυτή είναι καλή, όπως στην προκειμένη περίπτωση, είτε αυτή είναι «κακή». Αυτό όμως θα πρέπει κάποια στιγμή να αλλάξει ριζικά, ώστε να πάει επιτέλους μπροστά όχι μόνο το ποδόσφαιρο σε αυτή τη χώρα, αλλά και γενικότερα ο αθλητισμός.