Η αποκάλυψη του Φάνη Χαλκιαδάκη στο athleticradio.gr!

«Κάθε αρχή και δύσκολη» αναφέρει μία φράση, που χρησιμοποίησε και ο Φάνης Χαλκιαδάκης στη συνέντευξη που παραχώρησε στο athleticradio.gr. Έτσι και στην προπονητική, οι δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει ένας νεαρός φιλόδοξος προπονητής είναι αρκετές, όπως και τα εμπόδια που θα συναντήσει.

Ποιες είναι όμως αυτές οι δυσκολίες και γιατί η αγάπη για το ποδόσφαιρο υπερνικά τα εμπόδια; Ποια είναι τα μυστικά «τρικ» ενός ερασιτέχνη προπονητή; Χρειάζεται διάβασμα και διαφέρει εκείνο ανάλογα με το επίπεδο του πρωταθλήματος; Μπορεί ένας προπονητής να ζήσει από το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο; Αυτά είναι ορισμένα από τα ερωτήματα που τέθηκε να απαντήσει ο Φάνης Χαλκιαδάκης και όπως θα καταλάβετε στη συνέχεια, οι απαντήσεις του ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες…

Αναλυτικά ολόκληρη η συνέντευξη του Φάνη Χαλκιαδάκη στο athleticradio.gr.

-Έπειτα από δύο χρόνια εμπειριών στους πάγκους, ποιες είναι οι εντυπώσεις σας;

«Αρχικά έχει μεγάλη διαφορά τώρα που είμαι προπονητής από όταν ήμουν ποδοσφαιριστής. Η πίεση είναι μεγαλύτερη, οι ευθύνες περισσότερες. Καμία σχέση με όταν έπαιζα ποδόσφαιρο που το ευχαριστιόμασταν. Τώρα γυρνάω σπίτι και είμαι εκνευρισμένος όταν τελειώνει ένας αγώνας.

Μου δόθηκε η ευκαιρία να ξεκινήσω την προπονητική σε ένα σωματείο που ήξερα τα πάντα από πρώτο χέρι κι αυτό με βοήθησε πάρα πολύ να εξελιχθώ και να προσαρμοστώ σε αυτό το κομμάτι. Σίγουρα η παρουσία του προέδρου (σ.σ Γιώργο Σταματάκη) που είναι πολλά χρόνια εκεί και έχουμε μία καλή σχέση με βοήθησε πάρα πολύ. Έχουμε τρέξει και οργανώσει την ομάδα σε ένα βαθμό που θέλω εγώ και δίνει τη δυνατότητα σε κάθε προπονητή που θα έρθει να δουλέψει να σκεφτεί μόνο τη κομμάτι των αρμοδιοτήτων του και τίποτα άλλο.

 Τα υπόλοιπα είναι τακτοποιημένα σε θέματα οργάνωσης, οικονομικών και οτιδήποτε άλλο. Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισα ήταν αυτή η μετατόπιση από ποδοσφαιριστής σε προπονητή, γιατί έτυχε τον πρώτο χρόνο με τα περισσότερα παιδιά που συνεργάστηκα σαν προπονητή να είμαι και συμπαίκτης όλα αυτά τα χρόνια. Είναι πιο δύσκολο τότε να «δαμάσεις» αυτούς τους ποδοσφαιριστές, αλλά με την πορεία του χρόνου και επειδή είχα καλές σχέσεις με τα πιο πολλά παιδιά, πιστεύω τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν και ήταν θετικά».

-Τί σας ώθησε να ασχοληθείτε με την προπονητική;

«Ήταν το τάιμινγκ εκείνη την εποχή, πριν δύο χρόνια, που είχα τελειώσει εγώ τη σχολή προπονητικής εδώ. Τότε ήταν προπονητής στον Ζαρό ο Ανδρέας Σκέντζος και τον ζήτησαν να πάει στον ΟΦΗ ως βοηθός του κ.Αναστόπουλου στον πάγκο. Τότε μίλησα με τον πρόεδρο και μου είπε να δοκιμάσω για ένα εξάμηνο να τελειώσω τη χρονιά κι αν μου άρεσε να το συνεχίζαμε την επόμενη χρονιά. Την επόμενη χρονιά ανέλαβα εγώ ως πρώτος προπονητής στον Ζαρό».

“Θέλει γερό στομάχι…”

-Πόσο δύσκολο είναι να είναι κάποιος προπονητής σε μία ομάδα στο τοπικό του Ηρακλείου με βλέψεις πρωταθλητισμού, όπως ο Ζαρός;

«Έχει δυσκολίες. Πόσο μάλλον σε μία ομάδα που ανέλαβα εγώ που πρωταγωνιστούσε τα τελευταία χρόνια και είχε έρθει από μία κατάκτηση σερί πρωταθλημάτων. Είναι πολύ δύσκολο, ειδικά το Τοπικό, γιατί λόγω και της κρίσης το οικονομικό κομμάτι είναι δύσκολο για όλες τις ομάδες και δεν παρέχουν όλες τις προϋποθέσεις και υπηρεσίες που θέλει ένας προπονητής για να κάνει απερίσπαστα τη δουλειά του.

Όμως, σε αυτό το πράγμα έχουμε επενδύσει εμείς στον Ζαρό, στην οργάνωση, στο κομμάτι των ακαδημιών που δουλεύουμε τα τελευταία έξι επτά χρόνια. Θέλουμε να προσέξουμε τα δικά μας παιδιά, ώστε να αρχίσουμε να προωθούμε παιδιά και στη δική μας ομάδα τη μεγάλη για να παίζουν. Το γήπεδο μας επίσης είναι σε πολύ καλή κατάσταση, τώρα που το έχουμε φτιάξει. Σε όλο αυτό το κομμάτι το οργανωτικό έχουμε δώσει μεγάλη βάση, ώστε να το τελειοποιήσουμε και κάθε ποδοσφαιριστής και προπονητής να έχει όλες τις συνθήκες να δουλέψει και να μη σκέφτεται τίποτα άλλο».

-Τι σας αρέσει περισσότερο στην προπονητική;

«Σίγουρα η ευθύνη είναι μεγάλη, αλλά σε όλο αυτό το κομμάτι, πως το αναλαμβάνεις εσύ από την αρχή μέχρι το τέλος και το «τρέχεις», ειδικά όταν το αποτέλεσμα είναι και ευχάριστο, υπάρχει μία ηθική ικανοποίηση που επιβραβεύει τους κόπους μίας χρονιάς και σίγουρα είναι μεγαλύτερο το μερίδιο ευθύνης τότε από όταν ήσουν ποδοσφαιριστής. Νιώθεις πιο χαρούμενος για αυτό που έχεις πετύχει. Θέλει γερό στομάχι, γιατί έχεις να κάνεις με 20-22 διαφορετικές προσωπικότητες και πόσο μάλλον στο Τοπικό που ασχολείσαι και με άλλα πράγματα πέρα από την προπόνηση και την καθημερινή τριβή με την ομάδα».

-Έχετε κάποιο συγκεκριμένο πρότυπο ως προπονητής;

«Πρότυπο προπονητικά δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο, αλλά πήρα αρκετά πράγματα από τους προπονητές που συνεργάστηκα. Κράτησα τα πιο καλά από τον καθένα. Σίγουρα με έχουν επηρεάσει οι προπονητές που δούλεψα μαζί τους και πήρα πολλά πράγματα».

“Κάθε μέρα προσπαθώ, δουλεύω, μαθαίνω”

-Ας υποθέσουμε πως η ομάδα σας είναι πίσω στο σκορ στο πρώτο ημίχρονο παίζοντας κακό ποδόσφαιρο, πως αλλάζετε, με βάση πως είστε νεαρός προπονητής, την ψυχολογία των ποδοσφαιριστών σας στην επανάληψη;

«Αυτό το ένιωσα φέτος, στην ημιτελικό με τον Γιούχτα στις Αρχάνες που χάναμε με 2-0 στο πρώτο ημίχρονο. Προσπαθείς να βρεις ψυχολογικά κίνητρα να δώσεις στους ποδοσφαιριστές, να τους βάλεις στο τρυπάκι να μπουν στον αγωνιστικό χώρο να τα δώσουν όλα κι ας χάσουν, αλλά να συμβεί αυτό με ψηλά το κεφάλι. Αυτό λέω στα παιδιά κάθε φορά αν είναι να χάσουμε και να πούμε στο τέλος συγχαρητήρια στον αντίπαλο, αλλά το να προσπαθήσεις είναι το πιο σημαντικό για εμένα.

 Θυμάμαι στο παιχνίδι με τον Γιούχτα, αλλάξαμε τακτικά το σύστημα, αυτό έδωσε κίνητρο στους ποδοσφαιριστές. Πρέπει να τους πειράξεις λίγο τον εγωισμό. Υπάρχουν κάποια «τρικ» εκείνη τη στιγμή που τα νιώθαμε κι εμείς όταν παίζαμε ποδόσφαιρο, ώστε να τα δώσεις όλα κι ας χάσεις. Αυτό θυμάμαι και έκανα στο συγκεκριμένο παιχνίδι και έπιασε».

-Ήσασταν ποδοσφαιριστής και γνωρίζεται την ψυχολογία ενός ποδοσφαιριστή. Πόσο σας έχει βοηθήσει προπονητικά αυτό, να μπείτε δηλαδή στην ψυχολογία των ποδοσφαιριστών σας;

«Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Θυμάμαι κι εγώ τα τελευταία χρόνια που έπαιζα ποδόσφαιρο ποιες προπονητικές μονάδες μου άρεσαν. Θεωρώ πως σε όλους τους ποδοσφαιριστές αρέσει να βγάζουν προπονήσεις με μπάλα, με ρυθμό και παιχνίδια. Αυτό έχω κι εγώ ως μέλημα μου. Να φτιάχνω ευχάριστες προπονήσεις για τον παίκτη, να αποδίδει και στο 100%, να προσπαθεί κι αυτό να μεταφέρεται και στα παιχνίδια.

Θέλει προσπάθεια και διάβασμα και έχω ρίξει αρκετό. Είμαι ακόμα στην αρχή. Κάθε μέρα προσπαθώ, δουλεύω, μαθαίνω. Προσπαθώ να ενημερώνομαι με σεμινάρια, να ολοκληρώσω τις σχολές για να πάρω και τα υπόλοιπα διπλώματα. Είμαι ακόμα στην αρχή κι αυτό θέλω να το τονίσω, πως έχω αρκετό δρόμο ακόμα για να πούμε πως είμαι ένας καλός προπονητής».

-Ποιοι μπορεί να είναι οι στόχοι ενός νεαρού προπονητή στο τοπικό ποδόσφαιρο; Διαφέρει το διάβασμα που πρέπει να ρίξει σε σχέση με κάποιον προπονητή υψηλότερου επιπέδου;

«Κάθε αρχή και δύσκολη, που λένε. Στην αρχή οι τρόποι να εξελιχθείς και να μάθεις είναι συγκεκριμένοι. Υπάρχουν τα βιβλία, το ίντερνετ, να πας να παρακολουθήσεις προπονήσεις ομάδων μεγαλύτερων κατηγοριών, να συζητήσεις με πιο έμπειρους προπονητές, να παρακολουθήσεις σεμινάρια. Αυτά τα έχω κάνει όλα για να εξελιχθώ και να νιώθω πιο έτοιμος, γιατί το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να φτάσεις σε ένα σημείο να μη μπορείς να δώσεις μία λύση σε ένα σημείο του αγώνα.

Το διάβασμα και η εξέλιξη δε σταματούν ποτέ. Όσο θες να γίνεσαι καλύτερος πρέπει να ενημερώνεσαι και να προσπαθείς κάθε μέρα. Πρέπει να ακολουθείς τις αλλαγές στο ποδόσφαιρο, αλλιώς μένεις πίσω. Είναι δύσκολο και χρονοβόρο. Καμία σχέση ως ποδοσφαιριστής και ως προπονητής».

-Έχετε κάποιο προσωπικό στόχο;

«Ο στόχος αυτή τη στιγμή συνάδει με αυτόν της ομάδας. Θέλω να βοηθήσω την ομάδα του χωριού μου. Είμαι από εκεί και αγαπάω την ομάδα αυτή. Ο στόχος που έχουμε θέσει με τη διοίκηση τον έχουμε δει ως ένα όραμα για το απώτερο μέλλον. Ζω και εργάζομαι στον Ζαρό και θέλω να βλέπω εξέλιξη σε αυτό το κομμάτι. Στόχος για τα επόμενα χρόνια είναι αποκλειστικά αυτός. Τώρα μέσα από τη δουλειά μου με την ομάδα, αναλόγως αν αξίζω ή όχι, θα εξελιχθώ κι εγώ και θα το δούμε αυτό στο μέλλον».

“Οι παλιές εποχές έχουν περάσει…”

-Θα συμβουλεύατε, ως νεαρός προπονητής, κάποιον να ασχοληθεί με την προπονητική; Τι ακριβώς θα τον συμβουλεύατε;

«Εννοείται πως θα τον συμβούλευα. Αυτό που θα τον συμβούλευα είναι πως πρέπει να αφιερώνει πάρα πολύ χρόνο, να ασχολείται, να ενημερώνεται, να διαβάζει, να ασχολείται πολλές ώρες με αυτό το κομμάτι για να είναι σωστός. Θέλει γερό στομάχι, να αντέχει και ειδικά σε αυτές τις κατηγορίες στο Τοπικό. Έρχεσαι αντιμέτωπος με πολλά πράγματα στη διάρκεια της χρονιάς, που δεν είναι προπονητικά, όμως πρέπει να τα «τρέχεις» εσύ ο ίδιος για να έχει αποτέλεσμα και η ομάδα. Διοικητικά και οργανωτικά και πολλά άλλα. Ένας προπονητής στο Τοπικό δεν είναι απλά… προπονητής».

-Ένας νεαρός προπονητής μπορεί να ζήσει μόνο από το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο;

«Θεωρώ πως όχι. Οι παλιές εποχές έχουν περάσει και ένας προπονητής δεν μπορεί να εξαρτηθεί μόνο από την προπονητική στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Αυτά μέρα με τη μέρα αλλάζουν. Τη μία ημέρα είσαι προπονητής σε μία ομάδα, την άλλη ημέρα σε κάποια άλλη. Πρέπει να έχεις κι άλλους πόρους στη ζωή σου. Σίγουρα είναι ένα καλό βοήθημα για τον κάθε προπονητή, αλλά από εκεί και πέρα θέλει συνεχόμενο ψάξιμο.

 Στο Τοπικό, όλοι νομίζουν πως είναι εύκολο, όμως ασχολείσαι με πάρα πολλά πράγματα. Αν ήταν μόνο το κομμάτι της προπόνησης και του στησίματος της ομάδας στον αγώνα θα ήταν το πιο εύκολο. Εγώ παράδειγμα ασχολούμαι για το ποιος θα πάρει το αμάξι, για τους γιατρούς, για τους φυσιοθεραπευτές, για τα πάντα».

-Όσον αφορά το πρωτάθλημα της Α1 ΕΠΣΗ, συμφωνείτε με τον τρόπο διεξαγωγής του ή έχετε να προτείνεται κάποιον άλλον τρόπο;

«Έζησα όλους τους τρόπους διεξαγωγής του πρωταθλήματος τα τελευταία χρόνια. Τα playoffs των τεσσάρων πρώτων ομάδων, τα playoffs των πέντε πρώτων ομάδων που η πρώτη στη βαθμολογία πήγαινε τελικό και οι υπόλοιπες τέσσερις πάλευαν για μία θέση εκεί, τους ομίλους ανόδου και παραμονής και το περυσινό.

Το πιο δίκαιο και πιο ανταγωνιστικό για εμένα ήταν τη χρονιά που αγωνιστήκαμε απέναντι στον Αλμυρό, που ο πρώτος στη βαθμολογία πήγαινε αμέσως στον τελικό των playoffs και οι υπόλοιποι τέσσερις έπαιζαν μεταξύ τους για να φτάσει μία στον τελικό. Σαν κίνητρο για περισσότερες ομάδες να μπουν στην πεντάδα ήταν πιο σημαντικό και πιο ζόρικο και έδιναν άλλη αίγλη στον τίτλο οι ημιτελικοί και ο τελικός που μάζευαν πάρα πολύ κόσμο. Έδινε μία διαφορετική αίγλη στο θεσμό, η οποία νομίζω φέτος χάθηκε. Μετά το Δεκέμβριο είχε χαθεί ο ανταγωνισμός».