Απαντήσεις για όλους και για όλα από τον Γιώργο Βρέντζο στον Athletic Radio 104,2!

Ο πρώην πρόεδρος του Εργοτέλη και νυν εξωδιοικητικό, πλέον, στέλεχος της ΠΑΕ Χανιά έσπασε την σιωπή του και για πρώτη φορά μίλησε κάνοντας τόσο την δική του αναδρομή στους “κιτρινόμαυρους” από το 2013 μέχρι και το φετινό καλοκαίρι και την προσπάθεια απόκτησης των μετοχών της ΠΑΕ.

Σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη, διάρκειας 1,5 ώρας ο Γιώργος Βρέντζος μίλησε στον Athletic Radio 104,2 και την εκπομπή “Θύρα 8” με τον Μανώλη Σαρρή για τα πάντα, για όλους και για όλα:

Για το πως νιώθει για την κατάσταση στον Εργοτέλη και όσα ακούγονται εις βάρος του:

Πρώτα από όλα θέλω να σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία που μου δίνετε να πω και να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Ήθελα να τα πω μέρες γιατί πραγματικά αισθάνομαι πάρα πολύ άσχημα. Είμαι και στεναχωρημένος και οργισμένος για πολλά πράγματα και με πολλούς ανθρώπους. Περίμενα όμως να περάσουν μερικές μέρες και να ανακοινωθεί και η ενασχόλησή μου με τα Χανιά, ώστε να μπορώ να πω κάποια πράγματα ευκολότερα και σε κάθε περίπτωση να είμαι και σχετικά πιο ήρεμος. Όσο ήρεμος μπορώ να είμαι με όσα έχουν γίνει κυρίως με τον Εργοτέλη, αλλά και με αυτά που έχουν ειπωθεί εις βάρος μου.

Όπως όλοι οι Εργοτελίτες είναι πολύ στενοχωρημένοι, έτσι είμαι κι εγώ. Πάρα πολύ στενοχωρημένος αλλά και οργισμένος. Είμαι στενοχωρημένος γι’ αυτό που έγινε, για εδώ που έφτασε, για εδώ που κατάντησε θα έλεγα ο Εργοτέλης. Νιώθω πρώτα και πάνω απ’ όλα οργή γι’ αυτούς που μας οδήγησαν σ’ αυτό το σημείο: κυρίως ο Μάγκεντ Σάμυ ως ιδιοκτήτης και κατά δεύτερο λόγο ο Γιώργος Τουτζάρης ως διαχειριστής της ΠΑΕ. Νιώθω επίσης μία πίκρα, αλλά και αγανάκτηση, για όσα έχουν ειπωθεί, δημόσια και μη, εις βάρος μου από ορισμένους ανθρώπους. Από κάποιους το περίμενα, έχω ακούσει στο παρελθόν και χειρότερα, αλλά από κάποιους άλλους δεν περίμενα ποτέ να ακούσω αυτά τα πράγματα.

Για τα αρνητικά σχόλια προς το πρόσωπό του:

Μακάρι το πρόβλημα να ήταν ο Βρέντζος, μακάρι το πρόβλημα να ήταν ότι εγώ πήγα τώρα να βοηθήσω τα Χανιά. Μακάρι το πρόβλημα να ήταν ότι κάποιοι είναι αχάριστοι και ασεβείς προς το πρόσωπό μου. Δυστυχώς όμως το πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι ο Εργοτέλης και το που έφτασε. Αν κάποιος που δεν ξέρει και δεν ασχολείται με το ποδόσφαιρο άκουγε όλα όσα ακούστηκαν αυτές τις μέρες, θα νόμιζε ότι την ΠΑΕ Εργοτέλης δε τη χρεοκόπησε ο Σάμυ αλλά εγώ!

Ξέρω ότι στο ποδόσφαιρο – και γενικά στη ζωή – υπάρχει μεγάλη αχαριστία. Δεν περίμενα ν’ ακούσω ευχαριστώ αλλά όχι να φτάσουν κάποιοι στο σημείο να με κατηγορήσουν ότι θέλω το κακό του Εργοτέλη!  Δε με νοιάζει τι λένε – και συγνώμη για τους χαρακτηρισμούς αλλά έτσι είναι κι εγώ έχω ακούσει από αυτούς πολύ χειρότερα – ένας μεθύστακας, 2-3 γραφικοί και κάποιοι κομπλεξικοί ή χαζοί που δεν τους βοηθάει το μυαλό τους. Δε με στενοχωρεί που οι Daltons έβγαλαν ανακοίνωση εναντίον μου, ότι με ειρωνεύονται ή ακόμα και με χλευάζουν καθημερινά στη σελίδα τους στο facebook (από την οποία μάλιστα με μπλόκαραν ώστε να μη μπορώ να απαντήσω). Χαίρομαι που έβγαλαν ανακοίνωση, φαίνεται έμαθαν να γράφουν, γιατί κάποτε έπρεπε να τους γράφω εγώ τις ανακοινώσεις. Θα περίμενα τουλάχιστον να μην επιτρέψουν τις ύβρεις και τους βαριά προσβλητικούς χαρακτηρισμούς εναντίον μου, σε αντίθεση με τους κανόνες της σελίδας τους. Μιλάμε βέβαια για τους Daltons αλλά να ξεκαθαρίσουμε ότι ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με 5-6 άτομα (και πολλά λέω). Πολλοί Daltons, ανάμεσα τους και ιδρυτικά στελέχη, έχουν διαχωρίσει τη θέση τους, έχουν βγει δημόσια και με έχουν υποστηρίξει, έχουν υποστηρίξει την αλήθεια. Άρα μιλάμε για 3-4 χαζούς κι αγνώμονες, οι οποίοι κάποτε με είχαν θεό, μου έδιναν πλακέτες, με έγλειφαν, τώρα φτύνουν εκεί που έγλειφαν και στο μέλλον θα γλείφουν πάλι εκεί που τώρα φτύνουν. Είναι αυτοί που όταν ήρθε ο Σάμυ του πήγαιναν κάτι τεράστιες πιατέλες με φρούτα και του έκαναν υποκλίσεις σαν να ήταν ο Φαραώ.

Δεν με πειράζει λοιπόν όσα λένε όλοι αυτοί, με πειράζει όσα λένε κάποιοι σοβαροί ή έστω σοβαροφανείς άνθρωποι, όπως είναι οι Γιώργος Στειακάκης, Γιώργος Κατρινάκης, Αντώνης Νέγκας κ.α., άνθρωποι που ξέρουν πολύ καλά τι έχει γίνει. Εξοργίζομαι πάρα πολύ όταν βλέπω να με κατηγορούν άνθρωποι όπως για παράδειγμα ο πρόεδρος του Συλλόγου, Γιώργος Στειακάκης. Ήταν φίλος μου, ήμασταν συναγωνιστές, περάσαμε πολλά μαζί, τον εκτιμούσα πάρα πολύ και ακόμα τον εκτιμώ ως παράγοντα, θεωρώ ότι είναι ένας άνθρωπος που έχει προσφέρει στον Εργοτέλη (εγώ δεν είμαι ούτε μηδενιστής ούτε ασεβής). Να βγαίνει ο πρόεδρος του Συλλόγου και να κατηγορεί δημόσια των πρώην πρόεδρο και μάλιστα όχι τον οποιονδήποτε πρόεδρο αλλά έναν που αναμφισβήτητα έχει προσφέρει πάρα πολλά (και θα τα πούμε στην πορεία ώστε να τα υπενθυμίσω σε κάποιους). Να βγαίνει και να λέει δημόσια ότι θέλω το κακό του Εργοτέλη, ότι έκανα πόλεμο στην ομάδα επί 5 χρόνια επειδή αποχώρησα, ότι θέλω να διαλυθεί ο Εργοτέλης για να βγω σωστός στις προβλέψεις μου ώστε να ικανοποιηθεί ο εγωισμός μου Αυτά δεν έχουν ακουστεί ποτέ από κάποιον πρόεδρο για κάποιον άλλον, παρότι έχουν περάσει και κακοί πρόεδροι από τον Εργοτέλη.

Δεν μπορεί να βγαίνει ο Αντώνης Νέγκας, ο λογιστής ή οικονομικός διευθυντής (δεν θυμάμαι ακριβώς τι ήταν) της ΠΑΕ Εργοτέλης επί του αείμνηστου Απόστολου Παπουτσάκη, ο οποίος ξέρει πολύ καλά τι χρέη παρέλαβα το 2013 και πόσο βοήθησα ακόμα και τον ίδιο προσωπικά, να μιλάει εναντίον μου. Έχω σεβαστεί κάποια πράγματα και ακόμα σέβομαι γι’ αυτό και δεν του έχω απαντήσει ακόμα όπως του αξίζει, αλλά αυτός δεν σέβεται τίποτα. Να βγαίνει να λέει ότι προσέφεραν σανίδα σωτηρίας στον Εργοτέλη ο γιος του Παπουτσάκη και ο Γιάννης Δασκαλάκης, αλλά μετά αυτοί που ανέλαβαν – φωτογραφίζοντας εμένα – άφησαν ξεκρέμαστο τον Εργοτέλη! Για τον Γιάννη Δασκαλάκη δέχομαι τα πάντα γιατί πραγματικά έβαλε το κεφάλι του στον ντορβά και κινδύνεψε μέχρι και να πάει φυλακή για χρέη άλλων και για χατίρι του Εργοτέλη. Για κάποια άλλα πρόσωπα όμως δεν μπορώ να ακούω τέτοια πράγματα.

Συνεπώς, καλό θα είναι να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Και για όσα θα πω, όποιος θέλει ας βγει να με αντικρούσει. Όλα αυτά που θα πω τα έχω γράψει ή πει δημόσια επανειλλημένα, για όλα αυτά υπάρχουν στοιχεία. Και για όλα τα νούμερα που θα αναφέρω υπάρχουν στοιχεία είτε στα βιβλία της παλιάς ΠΑΕ, είτε στα βιβλία του Ερασιτέχνη, Όλοι ξέρουν ότι λέω την αλήθεια. Αν κάποιος θέλει να με αντικρούσει ή να με κατηγορήσει, ας βγει, να του δώσετε το βήμα και εδώ είμαι να του απαντήσω σ’ οτιδήποτε θέλει.

Για το αν εκπορεύονται από κάπου οι επιθέσεις που δέχεται:

Θεωρώ ότι εκπορεύονται κυρίως από τη βλακεία και το κόμπλεξ κάποιων, λίγων σε ποσότητα και ποιότητα, ανθρώπων. Ανέκαθεν υπήρχαν στον Εργοτέλη κάποιοι που δεν με ήθελαν, το καταλαβαίνω και το κατανοώ. Όπως κατανοώ και την πίκρα κάποιων ανθρώπων, ακόμα και πραγματικών φίλων μου, οι οποίοι μου στο πρόσωπο μου έβλεπαν τον άνθρωπο που θα έσωνε τον Εργοτέλη γι’ ακόμα μια φορά. Είναι όμως άλλο να εκφράζεις μία πίκρα ή και θυμό κόσμια και άλλο να εκφράζεσαι με χυδαίους χαρακτηρισμούς και με ψευδείς κατηγορίες όπως αυτές που έχουν ειπωθεί εναντίον μου. Επίσης θεωρώ ότι κάποιους τους βόλεψε αυτή η ιστορία, γιατί η συζήτηση αποπροσανατολίστηκε από τα πραγματικά προβλήματα και τους πραγματικούς υπεύθυνους, η μπάλα πετάχτηκε στην εξέδρα όπως λέμε. Αντί να συζητάμε πως κατάντησε ο Εργοτέλης να παίξει στο Α’ ή στο Β’ τοπικό, συζητάμε αν και γιατί πήγε ο Βρέντζος στα Χανιά.

Για την προσφορά του στον Εργοτέλη ως εξωδιοικητικός παράγοντας την περίοδο 2013-15:

Επιτρέψτε μου λοιπόν να πάω μερικά χρόνια χρόνια πίσω για να θυμίσω σε κάποιους που είτε δε θυμούνται είτε κάνουν πως δε θυμούνται, που είτε δεν καταλαβαίνουν είτε κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Γιατί ξέρετε, δυστυχώς κάποιοι δεν μπορούν να καταλάβουν. Και τον χαζό δεν τον κέρδισε ποτέ κανείς.

Ο Γιώργος Βρέντζος ασχολήθηκε παραγοντικά με τον Εργοτέλη για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2013, όταν η ομάδα ναι μεν είχε επιστρέψει άμεσα στην Α’ Εθνική αλλά δεν μπορούσε να κατέβει στο πρωτάθλημα, λόγω των υπέρογκων χρεών που άφησε ο Απόστολος Παπουτσάκης και αυξήθηκαν ακόμα περισσότερο την επόμενη χρονιά. Ήρθαν τότε κάποιοι Εργοτελίτες σ’ εμένα, ζήτησαν τη βοήθεια μου, λέγοντας μου ψέματα   για τα οικονομικά στοιχεία γιατί ήξεραν ότι αν μου έλεγαν την αλήθεια πιθανότατα δεν θα δεχόμουν. Ο κος Νέγκας, ο οποίος ήταν τότε ο οικονομικός διευθυντής της ΠΑΕ και ο οποίος μιλάει άσχημα για εμένα και με κατηγορεί σχεδόν όλα αυτά τα χρόνια, ήταν ένας απ’ αυτούς που μου είπαν ψέματα  τότε. Ασχολήθηκα λοιπόν με την ΠΑΕ ως εξωδιοικητικός και τη βοήθησα σε όλους τους τομείς. Από το 2013 έως το 2015, έβαλα προσωπικά λεφτά 150.000 ευρώ. Επιπλέον έφερα περίπου 2 εκατομμύρια, είτε μέσω χορηγιών είτε μέσω μεταγραφών είτε μέσω άλλων τρόπων. Κατάφερα να μειώσω του χρέη του Απόστολου Παπουτσάκη και της προηγούμενης διοίκησης, όχι δικά μου χρέη. Κατάφερα, ως εξωδιοικητικός παράγοντας μαζί με τον τότε πρόεδρο Γιάννη Δασκαλάκη και τα υπόλοιπα μέλη της διοίκησης, να τερματίσει ο Εργοτέλης το 2013-14 στην καλύτερη θέση της ιστορίας του, ισοβαθμήσαμε με τον ΟΦΗ στην 6η θέση και βγήκαμε 7οι στην ισοβαθμία. Μέσα σε μια μόλις χρονιά μειώσαμε τα χρέη της ΠΑΕ από πάνω από 6 εκατομμύρια σε λίγο πάνω από 4,5 εκατομμύρια ευρώ. Στο τέλος της σεζόν έσκασαν τα κατασχετήρια της εφορίας λόγω των χρεών της εποχής Παπουτσάκη. Ήταν προφανές ότι δε θα μπορούσαμε να βγάλουμε και δεύτερη χρονιά. Επέμεναν όμως όλοι, εκτός εμένα, να κατεβούμε στο πρωτάθλημα, αλλά μετά όλοι αυτοί εξαφανίστηκαν κι άφησαν μόνο του τον Γιάννη Δασκαλάκη να παλεύει για τα χρέη του Παπουτσάκη. Και τότε εγώ, που ήμουν ενάντια στο να κατέβουμε στο πρωτάθλημα, έμεινα και στάθηκα δίπλα στον Γιάννη και στα υπόλοιπα μέλη της διοίκησης μέχρι το τέλος. Τελικά δεν τα καταφέραμε και πέσαμε κατηγορία, αλλά το καλοκαίρι του 2015 τα χρέη της εποχής Παπουτσάκη είχαν μειωθεί από 6 σε 4,5 εκατομμύρια ευρώ.

Όταν πέσαμε στην Β’ Εθνική το καλοκαίρι του 2015, έχοντας επιπλέον στις πλάτες μας 4,5 εκ. ευρώ, φώναζα ότι πρέπει να εκκαθαριστεί η ΠΑΕ και να αγωνιστούμε στην Γ’ Εθνική, ώστε να προλάβουμε να επωφεληθούμε, όπως έκανε ο ΟΦΗ κι άλλες ομάδες, προτού αλλάξει ο ευνοϊκός νόμος για τα χρέη της παλιάς ΠΑΕ. Όμως γι’ ακόμα μια φορά δεν με άκουσαν. Ο Δημήτρης Παπουτσάκης, γιος του  Απόστολου, ως μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ, αποφάσισε μαζί με κάποιους άλλους παράγοντες να κατεβάσουν την ομάδα στη Β’ Εθνική. Κι εγώ, παρότι είχα διαφωνήσει, γι’ ακόμα μια φορά βοήθησα, πληρώνοντας το παράβολο συμμετοχής στο πρωτάθλημα μέσω της αγοράς ακριβών εισιτηρίων διαρκείας. Δεν έπρεπε όμως να το κάνω γιατί κάποιοι, όχι ο Δημήτρης αλλά οι γύρω απ’ αυτόν, έκαναν την ομάδα “καζίνο” προτού αποχωρήσει από το πρωτάθλημα λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Ήταν ίσως η χειρότερη περίοδος στην ιστορία του Εργοτέλη, ξεφτιλιστήκαμε και ντροπιαστήκαμε, αμαυρώσαμε την έντιμη ιστορία μας.

Για την προσφορά του επί προεδρίας του το 2016-17:

Φτάνουμε λοιπόν στις αρχές του 2016 και ο Εργοτέλης είναι εξαθλιωμένος, ντροπιασμένος, με χρέη πάνω από 5 εκατομμύρια και με τον ευνοϊκό νόμο για τα χρέη της προηγούμενης ΠΑΕ να έχει αλλάξει. Ο Ερασιτέχνης να βρίσκεται υπό διάλυση, με εξαψήφιο νούμερο χρεών, με την Ακαδημία σε αποσύνθεση, με τους προπονητές και γενικά το προσωπικό επί μήνες απλήρωτους, με το Μαρτινέγκο να είναι μέσα στη βρώμα (κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά). Κανείς δε φαινόταν διατεθειμένος να βγει μπροστά και να σταματήσει τον κατήφορο.

Τότε εμφανίστηκε πάλι ο Γιώργος Βρέντζος. Δεν ήξερα τότε ούτε σε ποια κατηγορία θα μπορέσουμε να αγωνιστούμε (το πιθανότερο σενάριο ήταν να ξεκινούσαμε στο Β’ τοπικό με τους Νέους Εργοτέλη ώστε να μην κληρονομήσουμε τα χρέη της ΠΑΕ), ούτε πόσα χρέη θα κληρονομούσαμε (υπήρχε ο κίνδυνος να φορτωθούμε τα 5 εκ. ευρώ της οικογένειας Παπουτσάκη), ούτε πόσα χρέη είχε ο Ερασιτέχνης (όταν αργότερα ανέλαβα την προεδρία η προηγούμενη διοίκηση μας είχε πει ότι ήταν περίπου 85.000 και τελικά ήταν 135.000). Κι όμως δεν φοβήθηκα, μπήκα μπροστά για να σώσω τον Σύλλογο από πιθανό οικονομικό κι αγωνιστικό αφανισμό.

Ως πρόεδρος του Ερασιτέχνη Εργοτέλη, κατάφερα με προσωπικές ενέργειες να περάσει μια διάταξη για τα χρέη των ΠΑΕ, ουσιαστικά ν’ αλλάξει ο νόμος, ώστε να ισχύσει και για τη σεζόν 2016-17 η ευνοϊκή ρύθμιση περί μη μεταφοράς των χρεών στη νέα ΠΑΕ. Κατάφερα επίσης να προβλέπεται η “αυτόματη” εκκαθάριση των ΠΑΕ που υποβιβάζονται σε ερασιτεχνική κατηγορία, ανεξάρτητα από τις ορέξεις του μεγαλομετόχου, προκειμένου ο Εργοτέλης να αποφύγει τον κίνδυνο να μη συμπεριληφθεί στην ευνοϊκή ρύθμιση εξαιτίας της απροθυμίας του Δημήτρη Παπουτσάκη να προβεί στην εκκαθάριση της ΠΑΕ. Το αποτέλεσμα ήταν να μην κληρονομήσει ο Σύλλογος, μέσω της επόμενης ΠΑΕ, σχεδόν τίποτα από τα 5 εκ. χρέη της προηγούμενης ΠΑΕ και να μην υποθηκευτεί το μέλλον του Εργοτέλη. Και λέω σχεδόν τίποτα διότι πλέον η FIFA, σε αντίθεση με την ΕΠΟ και την ελληνική νομοθεσία, δεν αναγνωρίζει διαφορά μεταξύ παλιάς και νέας ΠΑΕ, με συνέπεια να δικαιώνονται όσοι παίκτες ή προπονητές έχουν το δικαίωμα να προσφύγουν στη διεθνή ομοσπονδία. Αυτό μάλιστα συνέβη πρόσφατα με τους Λεάλ και Γκόγκιτς, όπου η ΠΑΕ Εργοτέλης κλήθηκε να πληρώσει τις οφειλές της παλιάς ΠΑΕ και επειδή δεν το έκανε η FIFA την τιμώρησε με απαγόρευση μεταγραφών μετά τη σχετική καταγγελία του Λεάλ. Αλλά σε κάθε περίπτωση κατάφερα να “διαγράψω” το μεγαλύτερο μέρος, σχεδόν όλο, των χρεών της εποχής Παπουτσάκη.

Εξυγίανα οικονομικά τον Ερασιτέχνη (μέσα σε 15 μήνες μείωσα τα χρέη από περίπου 135.000 σε 60.000-70.000, ίσως και χαμηλότερα, δε θυμάμαι αυτή τη στιγμή τα ακριβή ποσά), αναδιοργάνωσα την Πρότυπη Ακαδημία Ποδοσφαίρου (την καλύτερη στην Κρήτη και μια από τις καλύτερες στην Ελλάδα), έφερα πίσω ιστορικά στελέχη του Συλλόγου. Ανέβασα την ομάδα στη Β’ Εθνική (μετέπειτα SL2), κατακτώντας το πρωτάθλημα απέναντι στον Ιωνικό και την ποδοσφαιρική συμμορία που τον περιέβαλε. Μέσα σε μόλις 1 χρόνο ξόδεψα 815.000 ευρώ για τον Εργοτέλη (780.000 για την 1η ομάδα + 35.000 για τα υπόλοιπα τμήματα), εκ των οποίων τα 620.000 ήταν από την τσέπη μου. Δανείστηκα 30.000 από τον Μανώλη Σεβαστάκη, τον μοναδικό Εργοτελίτη που με βοήθησε, ενώ με 165.000 συνολικά συνέβαλαν 2 συνεργάτες μου από την Αθήνα.

Για την αποχώρηση του από την προεδρία του Εργοτέλη το καλοκαίρι του 2017: 

Ξόδεψα όλες μου τις οικονομίες για τον Εργοτέλη (περίπου 800.000 ευρώ από το 2013 έως το 2017) ό,τι είχα αποταμιεύσει με μεγάλο κόπο από τη δουλειά μου. Δεν είχα τη δυνατότητα να συνεχίσω και να ιδρύσω ΠΑΕ, οπότε προσπάθησα να βρω τον διάδοχο μου. Παρότι παρέδιδα μια ομάδα στη 2η τη τάξει κατηγορία πρωταθλήτρια και σχεδόν καθαρή από χρέη (υπήρχε ένα υπόλοιπο περίπου 100.000 ευρώ, μαζί με τα 30 χιλιάρικα που είχα δανειστεί από τον Σεβαστάκη, το οποίο θα ακολουθούσε την ΠΑΕ και σε καμιά περίπτωση δε θα επιβάρυνε τον Ερασιτέχνη), χωρίς να ζητήσω ούτε ευρώ ως αντάλλαγμα, δε βρέθηκε κανείς έντιμος επενδυτής ν’ αναλάβει την υπό ίδρυση ΠΑΕ (μόνο κάτι λαμόγια που δεν θα επέτρεπα ποτέ να μπουν στον Εργοτέλη).

Τέλη Ιουλίου, λίγο πριν το τέλος της προθεσμίας που είχαμε θέσει για να βρούμε επενδυτή, μέσω ενός μάνατζερ βρήκα τον Σάμυ (μάλλον αυτός με βρήκε). Δεν τον έφερα όμως εγώ στον Εργοτέλη, μαλώσαμε στις διαπραγματεύσεις γιατί κατάλαβα από την πρώτη στιγμή τι άνθρωπος ήταν. Ενημέρωσα σχετικά τόσο το συμβούλιο του Ερασιτέχνη όσο και τον κόσμο της ομάδας, όπως έκανα καθόλη τη διάρκεια του καλοκαιριού αναφορικά με τις προσπάθειες μου για εξεύρεση επενδυτών. Επικοινώνησε τότε ο Τουτζάρης ως εκπρόσωπος του Σάμυ με τον Στειακάκη, ο οποίος ήταν τότε αντιπρόεδρος και συμφώνησαν να κατέβουν στο Ηράκλειο ο Σάμυ μαζί με τον γιο του και τον Τουτζάρη. Στις διαπραγματεύσεις. Μάλιστα ο Σάμυ απαίτησε να μην είμαι παρών στις διαπραγματεύσεις. Τελικά μου έκανε τη “χάρη” και δέχθηκε να παρευρεθώ, μετά την υπόσχεση των υπόλοιπων μελών του ΔΣ του Ερασιτέχνη ότι δε θα πολυμιλάω. Και αυτήν την υποτιμητική συμπεριφορά προς τον πρόεδρο του Συλλόγου, του ανθρώπου που είχε σώσει τον Εργοτέλη, την δέχθηκαν τα υπόλοιπα μέλη του ΔΣ, όπως οι Γιώργος Στειακάκης και Λευτέρης Καραταράκης. Έγινε λοιπόν η συνάντηση, ο Αιγύπτιος ζήτησε να πληρώσω και τα 100 χιλιάρικα που θα κληρονομούσε η νέα ΠΑΕ (δεν του έφτανε που του παρέδιδα σχεδόν τζάμπα μια πρωταθλήτρια ομάδα στη Β’ Εθνική), οι “κουβαρντάδες” κύροι Φραγκάκης και Φιλιππάκης που συμμετείχαν στις διαπραγματεύσεις απαίτησαν να πληρώσω και τις 100.000 και να παραδώσω την ομάδα εντελώς καθαρή. Θεώρησα προσβλητική τη στάση όλων απέναντι μου και αποχώρησα. Πήγα στο Μαρτινέγκο, υπέβαλα την παραίτηση μου κι αναχώρησα από το Ηράκλειο. Την επόμενη μέρα η γενική συνέλευση του Συλλόγου, υπό την “προεδρία” του Γιώργου Στειακάκη, υποδέχθηκε τον Σάμυ ως Μεσσία και ενέκρινε ομόφωνα και πανηγυρικά την ίδρυση ΠΑΕ με μεγαλομέτοχο τον Αιγύπτιο. Ταυτόχρονα, με πρωτοβουλία του Στειακάκη, με ανακήρυξαν “ευεργέτη” του Εργοτέλη (απ’ ότι αποδείχτηκε εκ  των υστέρων μάλλον από τύψεις κι όχι ευγνωμοσύνη το έκανε).

Για το τι θα γινόταν αν δεν είχε εμφανιστεί τότε ο Σάμυ:

Τον Σάμυ δεν τον έφερα λοιπόν εγώ, ούτε τον ήθελα, αλλά καλώς ήρθε τότε γιατί δεν υπήρχε άλλη λύση. Αν δεν εμφανιζόταν πιθανότατα θα πηγαίναμε στο τοπικό όπως και τώρα. Με τη διαφορά όμως ότι τότε δε θα μας ακολουθούσε κανένα απολύτως χρέος ενώ τώρα κληρονομήσαμε (η επόμενη ΠΑΕ) το 50% των ποδοσφαιρικών χρεών της ΠΑΕ του Σάμυ (250.000-300.000). Το πρόβλημα δεν είναι ότι ήρθε ο Σάμυ αλλά αυτό που έγινε μετά.

Για το τι άφησε πίσω του όταν αποχώρησε: 

Αποχώρησα το καλοκαίρι του 2017 αφήνοντας τον Εργοτέλη περήφανο, πρωταθλητή, στην Β’ Εθνική (2η τη τάξει τότε κατηγορία), σχεδόν καθαρό από χρέη. Ο Σάμυ ανέλαβε χρέη περίπου 100.000 τα οποία “κούρεψε” και τελικά εξόφλησε πληρώνοντας περίπου 30.000. Αν δεν ερχόταν ο Σάμυ, δεν γινόταν η ΠΑΕ και παίζαμε είτε στην Γ’ Εθνική είτε στο τοπικό, δε θα χρωστούσε η 1η ομάδα ούτε ένα ευρώ. Μέσα σε μόλις 15 μήνες μείωσα τα χρέη του Ερασιτέχνη από περίπου 135.000 σε 60.000-70.000 (τα επόμενα 5 χρόνια ο Στειακάκης τα μείωσε κι άλλο και μπράβο του). Έσβησα σχεδόν όλα τα χρέη (όλα εκτός προσφυγών σε FIFA) της εποχής Παπουτσάκη (πάνω από 5 εκατομμύρια).

Για τη στάση του την τελευταία 5ετία επί Σάμυ:

Μετά την αποχώρηση μου άρχισα να συλλέγω πληροφορίες για τον Σάμυ. Ήταν ανησυχητικές (π.χ. χρεοκοπία Λίρς) κι αυτό σε συνδυασμό με την πολύ κακή πορεία στο πρωτάθλημα την 1η χρονιά μ’ έκαναν ν’ ανησυχώ και να γκρινιάζω. “Γκρίνιαζα” επί 5 χρόνια (με εξαίρεση την προπέρσινη σεζόν όπου η ομάδα πήγαινε για άνοδο), κατάντησα γραφικός κι αντιπαθής, φώναζα στη διοίκηση του Ερασιτέχνη να ασκήσει ως μέτοχος της ΠΑΕ το δικαίωμα, αλλά και ως θεματοφύλακας του Συλλόγου την υποχρέωση, να ελέγχει τα οικονομικά της ΠΑΕ (στο μέτρο του δυνατού). Προσπαθούσα να πείσω τον Μανώλη Σεβαστάκη ότι στηρίζει λάθος άνθρωπο (τον Σάμυ). Αυτόν και τον “επιτυχημένο” Τουτζάρη, τον “φοβερό” διαχειριστή. Γιατι προφανώς έχει και ο Τουτζάρης σημαντικό μερίδιο ευθύνης, ήταν ο απόλυτος διαχειριστής της ΠΑΕ κι είχε πλήρη ελευθερία κινήσεων από το αφεντικό του. Δεν ήταν μόνο τεχνικός διευθυντής όπως προσπαθεί τώρα να πλασαριστεί, ήταν επίσης διευθύνων σύμβουλος¸ γενικός διευθυντής, ακόμα και πρόεδρος ουσιαστικά. Ως τεχνικός διευθυντής είναι επιπέδου SL1 αλλά ως στέλεχος και διαχειριστής είναι επιπέδου τοπικού (τι να λέμε τώρα, αμόρφωτος). Πιστεύω ότι ο Θεός κάποια στιγμή θα τιμωρήσει και τον Σάμυ και τον Τουτζάρη γι’ αυτό που έκαναν στον Εργοτέλη.

Τα προηγούμενα χρόνια προσπάθησα 4-5 φορές να επιστρέψω στον Εργοτέλη. Έκανα επανειλημμένα πρόταση στον Σάμυ να αγοράσω μαζί με τους συνεργάτες μου την ΠΑΕ. Του είχα δώσει την ομάδα τζάμπα και σχεδόν χωρίς χρέη και την έπαιρνα πίσω με χρέη δίνοντας του και λεφτά (μόνο την τελευταία φορά θα αναλάμβανα μόνο τα χρέη). Προσπαθούσα να επιστρέψω, να δώσω και πάλι λύση προτού “σκάσει” η ομάδα όπως είχα προβλέψει από την πρώτη κιόλας χρονιά ότι θα γινόταν αργά ή γρήγορα, αλλά κανείς δεν με στήριξε. Ούτε η διοίκηση του Ερασιτέχνη η οποία  “χάιδευε” τον Σάμι και τον Τουτζάρη από φόβο μην αποχωρήσουν και τους σκάσει στα χέρια η πρώτη ομάδα, ούτε ο κόσμος όσο περίμενα, ούτε ο Σεβαστάκης τον οποίο προσπαθούσα να πείσω ότι στηρίζει οικονομικά λάθος ανθρώπους κι ότι παρότι το κάνει από αγάπη άθελα του κάνει κακό στον Εργοτέλη.  Καταλαβαίνω βέβαια ότι σε καμία ομάδα ο Ερασιτέχνης δεν έχει τη δύναμη να ελέγξει την ΠΑΕ, μπορούσαν όμως να κάνουν μια προσπάθεια να τσεκάρουν που και που τα οικονομικά. Είχαν όμως όλοι τόσο τον Σάμυ όσο και τον Τουτζάρη στο απυρόβλητο. Καλά έκαναν βέβαια και γενικά στήριξαν την ΠΑΕ, άλλωστε ακόμα κι εγώ όταν είδα πρόπερσι ότι ομάδα χτυπάει άνοδο στην SL1 (αλλά και παλαιότερα όταν είχε καλά αποτέσματα) στήριξα την ομάδα όσο μπορούσα ή μάλλον όσο μου επέτρεψαν οι διοικούντες. Μέχρι και ο Σάμυ μου είπε τον περασμένο Ιούνιο ευχαριστώ που τον στήριξα τα τελευταία 2 χρόνια. Επί Σάμυ έδωσα στην ομάδα πριμ 15.000 ευρώ. Τη χρονιά που πηγαίναμε για  άνοδο τους πρότεινα τον Γενάρη να τους δώσω 50.000 δώρο για να πάρουν 2-3 παίκτες έμπειρους και ποιοτικούς ώστε να δυναμώσει ακόμα περισσότερο η ομάδα αλλά ο Τουτζάρης δεν ήθελε, έλεγε είμαστε πλήρεις. Αν είχαμε πάρει αυτούς τους παίκτες ίσως δε μας σταματούσε στο τέλος ούτε ο Φωτιάς, ούτε η ποδοσφαιρική συμμορία του Ιωνικού που μας έκλεψε την άνοδο στον τελευταίο αγώνα-ντροπή στη Νίκαια. Είχα προειδοποιήσει τη διοίκηση του Εργοτέλη για το τι θα συμβεί, άλλωστε το διακύβευμα ήταν πολύ μεγάλο και ο Ιωνικός γνωστός για τις πρακτικές του. Τα ίδια είχαν προσπαθήσει να κάνουν και επί προεδρίας μου αλλά ο Βρέντζος δεν είναι ούτε Σάμυ ούτε Τουτζάρης. Τους είχα πει ακριβώς τι πρέπει να κάνουν για να προστατέψουν την ομάδα αλλά δυστυχώς δε με άκουσαν. Κι αν είχαμε ανέβει τότε θα μιλούσαμε πολύ διαφορετικά τώρα. Κοιτάξτε που βρίσκεται ο Ιωνικός και που ο Εργοτέλης αυτή τη στιγμή, πως ένας αγώνας μπορεί ν’ αλλάξει καθοριστικά το μέλλον και την ιστορία μιας ομάδας.

Ο Βρέντζος λοιπόν που έκανε πόλεμο στην ΠΑΕ κι  έσκαβε τον λάκκο του Σάμυ, όπως ισχυρίστηκε το καλοκαίρι ο Στειακάκης, προσπάθησε να βοήθησε τον Εργοτέλη τόσο πολύ; Όλοι ξέρουν την αλήθεια, όλοι γνωρίζουν ότι παρά τη γκρίνια και την κριτική μου πάντα βοηθούσα όταν έβλεπα ότι πάει να γίνει κάτι καλό, πάντα ήμουν εκεί όταν με χρειαζόταν ο Εργοτέλης. Απλά έβλεπα τι θα συμβεί αργά ή γρήγορα στην ΠΑΕ και προσπάθησα με κάθε τρόπο να προειδοποιήσω. Δεν με άκουσε κανείς και φτάσαμε το καλοκαίρι ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία.

Για την προσπάθεια του να αγοράσει την ΠΑΕ το φετινό καλοκαίρι: 

Βγήκα στην τηλεόραση τον περασμένο Μάιο και είπα ότι θα προσπαθήσω να βρω χρήματα για να επιστρέψω στον Εργοτέλη. Τα κατάφερα και βρήκα χρηματοδότες, βρήκα 3 ανθρώπους οι οποίοι μου εγγυηθήκαν, δεσμεύτηκαν γραπτώς, για 3.500.000 ευρώ συνολικά για τα επόμενα 3 χρόνια: 500.000 για τα χρέη και μέσο όρο 1.000.000 τον χρόνο για το μπάτζετ. Αρχές Ιουνίου έκανα πρόταση στον Σάμι να αγοράσω την ΠΑΕ, ήταν η μοναδική σοβαρή πρόταση που του έγινε όλο το καλοκαίρι. Θα αναλάμβανα χρέη 500.000 ευρώ, τη στιγμή που του είχα παραδώσει την ομάδα με σχεδόν μηδέν χρέη. Τον ρώτησα πόσο είναι τα χρέη αλλά δεν μου απάντησε (έμαθα από τον Σεβαστάκη ότι ήταν τότε 1.300.000). Μου ζήτησε διορία μέχρι τέλος Ιουνίου κι επίσης απαίτησε να μη δημοσιοποιήσω την πρόταση που του έκανα. Το δέχτηκα αλλά φυσικά ενημέρωσα τόσο τη διοίκηση του Ερασιτέχνη όσο και τον Σεβαστάκη. Τους ενημέρωσα επίσης ότι δε μπορώ να περιμένω πέρα από το τέλος Ιουνίου, αυτήν ήταν η προθεσμία που μου είχαν δώσει οι χρηματοδότες μου. Και τους ζήτησα να πιέσουν τον Σάμυ όσο κι όπως μπορούν.

Παρότι είχα παραδώσει στον Σάμυ την ομάδα σχεδόν καθαρή από χρέη, 5 χρόνια μετά ήμουν διατεθειμένος να την πάρω πίσω με 500.000. Και παρά το γεγονός ότι η ΠΑΕ Εργοτέλης, ειδικά στην κατηγορία-έκτρωμα που έφτιαξε ο συντοπίτης μας υφυπουργός αθλητισμού, δεν είχε καμιά εμπορική αξία. Αξίζει, με οικονομικούς όρους, 500.000 ευρώ ο Εργοτέλης; Σκεφτείτε ότι ο Ροκάκης που είχε κουραστεί προσπάθησε το καλοκαίρι να δώσει τα Χανιά τζάμπα και μόνο με 100.000-150.000 ευρώ χρέη και δεν τα κατάφερε. Τα Χανιά, που είναι ένα “μαγαζί” πολύ καλύτερο, τουλάχιστον θεωρητικά, από τον Εργοτέλη. Με γήπεδο, προπονητικό κέντρο, κόσμο, με μια ολόκληρη πόλη στο πλευρό τους. Ο Εργοτέλης δεν έχει γήπεδο, δεν έχει προπονητικό, δεν έχει πολύ κόσμο κι επιπλέον ζει υπό τη σκιά του ΟΦΗ. Το μόνο που έχει, αλλά είναι πολύ σημαντικό, είναι η Ακαδημία του η οποία είναι η καλύτερη στην Κρήτη κι ανάμεσα στις καλύτερες στην Ελλάδα. Ποια είναι λοιπόν η εμπορική αξία του Εργοτέλη; Σχεδόν καμία. Η αξία του Εργοτέλη είναι ηθική κι είναι μέσα στην καρδιά μας, μέσα στις καρδιές των Εργοτελιτών. Ποιος λοιπόν θα ερχόταν να αγορέσει την ΠΑΕ με χρέη πάνω από 1 εκ. ευρώ; Η διοίκηση του Ερασιτέχνη και ο Σεβαστάκης παραμυθιαζόντουσαν όλο το καλοκαίρι ότι θα έρθουν Άραβες, Ιταλοί κλπ. Αστεία πράγματα…

Για την απόσυρση της πρότασης του για αγορά της ΠΑΕ Εργοτέλης:

Είχα ενημερώσει από αρχές Ιουνίου τη διοίκηση του Ερασιτέχνη, τον Σεβαστάκη αλλά και αρκετούς επώνυμους ή οργανωμένους φιλάθλους ότι οι χρηματοδότες μου όχι μόνο δε θα περιμένουν ούτε μια μέρα μετά το τέλος Ιουνίου, άλλωστε αυτήν ήταν η προθεσμία που μου ζήτησε αρχικά ο Σάμυ για να μου απαντήσει, αλλά επιπλέον ότι ενδιαφερόντουσαν και για άλλες ομάδες. Τους είχα πει ότι αυτοί οι 3 άνθρωποι, οι οποίοι όχι μόνο δέχτηκαν να με χρηματοδοτήσουν παρά το γεγονός ότι οι όροι αγοράς της ΠΑΕ Εργοτέλης δεν ήταν ευνοϊκοί αλλά επιπλέον δέχτηκαν και να δεσμευτούν γραπτώς για τη χρηματοδότηση, μου είχαν ζητήσει σε περίπτωση που δεν προχωρούσε η αγορά του Εργοτέλη να αναλάβω κάποια άλλη ομάδα με την οποία τυχόν θα συμφωνούσαν. Αναγκάστηκα να το δεχτώ θέτοντας ως αδιαπραγμάτευτο όρο να μην είναι κάποια εχθρική προς τον Εργοτέλη ομάδα (π.χ. Ιωνικός) και τους έδωσα το λόγο μου ενώ ήξερα ότι δε θα τον κρατήσω, ήθελα να είμαι στον Εργοτέλη και πουθενά αλλού. Είπα ουσιαστικά ψέμματα σε 3 πολύ καλούς και ισχυρούς ανθρώπους. Έναν από τους μεγαλύτερους πελάτες μου στην τράπεζα που εργάζομαι και που μετά απ’ ότι έγινε τον έχασα, έναν επίσης πολύ ισχυρό άνθρωπο που ήθελε να μπει στο ποδόσφαιρο και έναν στενό φίλο μου ο οποίος είναι ο μόνος από τους τρεις που μου μιλάει ακόμα. Είχα λοιπόν ενημερώσει πλήρως κι έγκαιρα τους ανθρώπους του Εργοτέλη και τους είχα ζητήσει να πιέσουν όσο περισσότερο μπορούν τον Σάμυ να δεχτεί ή έστω να συζητήσει σοβαρά την πρόταση μου μέχρι το τέλος Ιουνίου, γιατί μετά δεν θα είχα τη δυνατότητα να αγοράσω την ΠΑΕ. Οι χρηματοδότες που είχα βρει δεν ήταν Εργοτελίτες από κούνια για να περιμένουν όλο το καλοκαίρι μπας και καπνίσει του Σάμυ να πουλήσει την ΠΑΕ.

Δυστυχώς τέλος Ιουνίου, όπως φοβόμουν, ο Σάμυ απέρριψε την πρόταση μου. Μου έκανε μια αντιπρόταση να αναλάβω χρέη 1.0000.000 ευρώ (όλα δηλαδή τα χρέη μετά κάποιο “κούρεμα” και αφαιρώντας την οφειλή προς τον Σεβαστάκη). Προφανώς δε μπορούσα να δεχτώ κάτι τέτοιο. Μετά μου ζήτησε να περιμένω μέχρι τέλος Αυγούστου! Εκεί τελείωσαν όλα.

Για την πρόθεση του να βοηθήσει και μετά την απόρριψη της πρότασης του για αγορά της ΠΑΕ: 

Μετά το τέλος Ιουνίου και την απόσυρση των χρηματοδοτών μου, τα μοναδικά χρήματα που μπορούσα να διαθέσω για τον Εργοτέλη ήταν οι 100.000 που θα έβαζα εγώ ο ίδιος κάθε χρόνο αν αγόραζα την ΠΑΕ. Είπα στον Σεβαστάκη – και δεσμεύτηκα και δημόσια – ότι αυτά τα χρήματα ήταν στη διάθεση του για οποιαδήποτε λύση μπορέσει να βρει, αρκεί να είναι εκτός ο Σάμυ. Θα του έδινα άμεσα 30.000 και τα υπόλοιπα 70.000 ευρώ σταδιακά στην πορεία. Του είπα ότι φυσικά καλά θα κάνει να προσπαθήσει μέχρι την τελευταία στιγμή να βρει λύση για την ΠΑΕ, αλλά να μη συνεχίσει να εμπιστεύεται τον Αιγύπτιο και να μην περιμένει ούτε ευρώ από αυτόν. Όταν, όπως είχα προβλέψει, δεν βρέθηκε λύση για την ΠΑΕ, δεσμεύτηκα δημόσια να βάλω 30.000, ανεξαρτήτως προσώπων που θα συμμετείχαν στην προσπάθεια, ώστε να μπορέσουμε τουλάχιστον να αγωνιστούμε στη Γ’ Εθνική. Κι αυτό το ποσό, απ’ ότι μου είπαν, ήταν το μεγαλύτερο που υποσχέθηκε να βάλει κάποιος.

Για τη μη συμμετοχή του Εργοτέλη στη Γ’ Εθνική:

Το ότι δεν μπορέσαμε να κατεβάσουμε την ομάδα έστω στη Γ’ Εθνική είναι ξεφτίλα, ντροπή! Η μοναδική ελπίδα ήταν ο Σεβαστάκης, να τον πείθαμε να βάλει περίπου 100.000 και τα υπόλοιπα να τα μαζεύαμε εμείς. Δυστυχώς όμως ο Μανώλης δεν μπορούσε, εξουθενώθηκε ψυχολογικά και οικονομικά λόγω της ενασχόλησης του με την ΠΑΕ και των απεγνωσμένων προσπαθειών του για εξεύρεση λύσης όλο το καλοκαίρι. Η διοίκηση του Ερασιτέχνη προσπάθησε να μαζέψει 200.000 ευρώ και δεν τα κατάφερε. Εγώ δεσμεύτηκα να βάλω 30.000 ευρώ (ο μόνος όρος που έθεσα ήταν να αποκαταστήσει το όνομα μου η διοίκηση του Ερασιτέχνη) κι απ’ ότι μου είπαν θα έβαζε ο Στειακάκης 20.000 (και μπράβο του) και φυσικά και ο Σεβαστάκης κάποια χρήματα όπως πάντα τα τελευταία χρόνια. Από εκεί και πέρα, απ’ ότι έμαθα, όλοι οι υπόλοιποι θα έβαζαν κάτι “χαρτζηλίκια”. Πού είναι οι επιφανείς κι εύποροι Εργοτελίτες; Πού είναι, για παράδειγμα, οι κύριοι Φραγκάκης (στα λόγια πάντα πρώτος) και Φιλιππάκης (ξενοδόχος), οι οποίοι είχαν απαιτήσει από εμένα – και μάλιστα με χυδαίο τρόπο (ειδικά ο Φραγκάκης) – να παραδώσω την ομάδα στον Σάμυ εντελώς καθαρή από χρέη; Πού ήταν οι αντιπρόεδροι του Ερασιτέχνη, κύριοι Καραταράκης (ξενοδόχος) και Κατρινάκης (μεγαλογιατρός), οι οποίοι όμως – για να είμαι σωστός και δίκαιος – βάζουν χρήματα κάθε χρόνο για τις ανάγκες των άλλων τμημάτων του Συλλόγου. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, καθώς κι αρκετοί άλλοι Εργοτελίτες, έχουν είτε περισσότερα είτε περίπου τα ίδια χρήματα μ’ εμένα. Ο Λευτέρης Καραταράκης για παράδειγμα, ο οποίος έχει προσφέρει στον Εργοτέλη και τον εκτιμώ πολύ (ο σοβαρότερος στη διοίκηση του Ερασιτέχνη), είναι μεγαλοξενοδόχος, σε σχέση μ’ αυτόν εγώ είμαι “μπατίρης”. Γιατί δεν προσφέρθηκε να βάλει 50.000 για παράδειγμα; Φυσικά δεν θα κάνω εγώ κουμάντο στην τσέπη του, αλλά είχε τη δυνατότητα να το κάνει.

Δεν μπόρεσε όλος ο Εργοτέλης να μαζέψει 200 χιλιάρικα! Ντροπή μας, ξεφτιλιστήκαμε! Να μπορεί να συμμετέχει στην Γ’ Εθνική η κάθε γειτονιά και το κάθε χωριό του Ηρακλείου (το λέω με την καλή έννοια γι’ αυτούς και μπράβο τους) και να μη μπορεί ο Εργοτέλης, η 2η μεγαλύτερη κατά τεκμήριο ομάδα της Κρήτης. Αλλά δυστυχώς ο Εργοτέλης σήμερα δεν έχει πραγματικούς παράγοντες (εξαιρώ τον Βαγγέλη Γιαννουλάκη στο μπάσκετ και τον Σταύρο Περακάκη στο γυναικείο ποδόσφαιρο). Παλιά υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι, οι δύο Γιαννουλάκηδες, ο Αστρινάκης, ο Φανταουτσάκης, ο Τσικνάκης, ο Πουλινάκης κι άλλοι που ξεχνάω αυτή τη στιγμή και ζητώ συγνώμη, οι οποίοι μπορεί να μην ήταν μεγαλοπαράγοντες αλλά είχαν τον Εργοτέλη σ’ ένα πολύ καλό επίπεδο. Βρέθηκε κάποια στιγμή το ιστορικό δίδυμο Τζώρτζογλου-Σουλτάτου, οι μεγαλύτεροι ποδοσφαιρικοί παράγοντες όχι μόνο στον Εργοτέλη αλλά και στο Ηράκλειο και στην Κρήτη γενικότερα, οι πραγματικοί ευεργέτες του Συλλόγου, και έβαλαν τον Εργοτέλη στον ποδοσφαιρικό χάρτη της χώρας. Βρέθηκε μετά ο αείμνηστος Απόστολος Παπουτσάκης, ο οποίος επίσης προσέφερε πάρα πολλά κι ανέβασε τον Εργοτέλη ακόμα ψηλότερα. Βέβαια, για να τα λέμε όλα, στο τέλος ήταν εκείνος που ουσιαστικά χρεοκόπησε την προηγούμενη ΠΑΕ και όχι ο γιος του ή ο Δασκαλάκης ή ο Στειακάκης ή εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος. Άφησε πίσω του χρέη πάνω από 5 εκατομμύρια, όμως προσέφερε πάρα πολλά σε πολλά επίπεδα και έγραψε το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του Εργοτέλη. Είναι για εμένα ο 3ος σημαντικότερος παράγοντας στην ιστορία του Συλλόγου, με πρώτους τους Τζώρτζογλου-Σουλτάτο. Ήταν όλοι τους μεγάλοι παράγοντες και πραγματικοί ηγέτες. Μετά από τον Απόστολο, επιτρέψτε μου να το πω αυτό για τον εαυτό μου γιατί νομίζω το αξίζω και το έχω αποδείξει, ο μόνος που έχει αποδείξει ότι είναι ποδοσφαιρικός ηγέτης είμαι εγώ.

Για τη διοίκηση του Ερασιτέχνη και τις ευθύνες τους:

Την ΠΑΕ Εργοτέλης τη χρεοκόπησαν κυρίως ένας ανήθικος ιδιοκτήτης, ο Μαγκεντ Σαμυ, αλλά και ένας ανίκανος διαχειριστής, ο Γιώργος Τουτζάρης. Το τι έγινε στην ΠΑΕ φυσικά είναι ευθύνη κυρίως του Σάμι και κατά δεύτερο λόγο του Τουτζάρη (έχουν βέβαια κάποιο – πολύ μικρό – μερίδιο ευθύνης και όσοι κατά καιρούς ήταν στη διοίκηση της ΠΑΕ). Από εκεί και πέρα όμως ό,τι έγινε, ή δεν έγινε, είναι ευθύνη της διοίκησης του Ερασιτέχνη.

Οι άνθρωποι που διοικούν τώρα τον Εργοτέλη είναι πρώτα απ’ όλα πραγματικοί Εργοτελίτες και έντιμοι άνθρωποι. Ο Στειακάκης, ο Καραταράκης, ο Κατρινάκης, ο Μπροκαλάκης κ.α. έχουν προσφέρει και συνεχίζουν να προσφέρουν πολλά. Είναι ιδανικοί για να διοικούν τον Ερασιτέχνη Εργοτέλη, αρκεί όμως να υπάρχει κάποιος άλλος να έχει την ευθύνη της 1ης ομάδας, η οποία ανήκει κι αυτή στον Ερασιτέχνη και είναι στην ευθύνη του, εκτός φυσικά κι αν υπάρχει ΠΑΕ και η ομάδα αγωνίζεται σε επαγγελματική κατηγορία. Δεν γίνεται με 10 χιλιάρικα τον χρόνο να κάνεις τον πρόεδρο ή τον αντιπρόεδρο στον Εργοτέλη, αυτά τα χρήματα είναι για κανένα χωριό. Δεν επιτρέπεται να μη μπορούν να μαζέψουν όλοι μαζί 200.000 ευρώ. Αν δεν μπορούν τότε δεν κάνουν για τον Εργοτέλη (αλλά δυστυχώς απ’ ότι φαίνεται, με εξαίρεση τον Σεβαστάκη, δεν υπάρχουν κι άλλοι να τους αντικαταστήσουν ή να τους ενισχύσουν). Ακόμα και να είχαν καταφέρει να μαζέψουν τα απαραίτητα χρήματα, δε θα είχαν χρόνο να οργανωθούν. Που θα έβρισκαν παίκτες τέλος Σεπτέμβρη; Τους φώναζα από αρχές Ιουλίου να έχουν έτοιμο ένα Plan B σε περίπτωση που δε βρισκόταν λύση στην ΠΑΕ (που ήταν και το πιθανότερο, αν όχι σίγουρο, ότι θα συμβεί). Άργησαν πάρα πολύ.

Για την επόμενη μέρα του Εργοτέλη:

Ο Εργοτέλης υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει ανεξάρτητα της κατηγορίας που θα αγωνίζεται. Υπήρχε και διέπρεπε και προ Τζώρτζογλου-Σουλτάτου και πριν ανέβει για πρώτη φορά στην Α’ Εθνική το 2004, θα υπάρχει και μετά τη “λαίλαπα”‘ Σάμυ. Κατά τη διάρκεια της ιστορίας του υπέστη μεγάλες αδικίες και πρωτοφανείς διωγμούς, ακόμα και από τη Χούντα, αλλά άντεξε και προχώρησε μπροστά. Έτσι θα γίνει και τώρα. Κι όπως έγραψε και ο Γιώργος Σουλτάτος, ο Εργοτέλης θα ζει μέσα από τα παιδιά του τα οποία διαπρέπουν εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων σε Ελλάδα κι εξωτερικό.

Όμως, η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι ο Εργοτέλης, η 2η κατά τεκμήριο μεγαλύτερη ομάδα της Κρήτης, θα αγωνιστεί μετά από δεκαετίες φέτος στο τοπικό. Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο πισωγύρισμα που μας μικραίνει πολύ ως μέγεθος. Έχουμε μια από τις καλύτερες ακαδημίες ποδοσφαίρου στην Ελλάδα κι έχουμε βγάλει παίκτες όπως οι Μπουχαλάκης, Καρέλης, Κούτρης, Σάλιακας, Παντελάκης, Ιατρούδης, Μανουσάκης κ.α.. Ανέκαθεν προωθούσαμε δικά μας παιδιά στην 1η ομάδα. Ποια παιδιά όμως θα έρθουν από εδώ και στο εξής στο Μαρτινέγκο και με ποιο όνειρο; Να παίξουν στο Α’ τοπικό; Ή θα γίνουμε “φυτώριο” του ΟΦΗ, του Ηροδότου, του ΠΟΑ, του Γιούχτα, του Πόρου (με όλο το σεβασμό προς όλες αυτές τις ομάδες);

Θα πρέπει να βρεθεί ένας νέος Τζώρτζογλου, ένας νέος Σουλτάτος, ένας νέος Παπουτσάκης, έστω ένας νέος Βρέντζος (επιτρέψτε μου να βάλω μέσα και τον εαυτό μου γιατί έχω αποδείξει ότι το αξίζω). Κάποιος που θα έχει την όρεξη, το κουράγιο, το “ψώνιο”, το όραμα και φυσικά και τα χρήματα να πάρει τον Εργοτέλη από χαμηλά και να τον ανεβάσει ψηλότερα. Δυστυχώς δε βλέπω κάποιον τέτοιον στον ορίζοντα (εκτός ίσως τον Μανώλη Σεβαστάκη).

Για το μέλλον και γενικά την προσφορά του στον Εργοτέλη: 

Ό,τι συνέβη φέτος το καλοκαίρι στον Εργοτέλη, τόσο στην ΠΑΕ όσο και μετά στον Ερασιτέχνη, το είχα προβλέψει δημόσια με μαθηματική ακρίβεια. Είχα προειδοποιήσει αλλά δυστυχώς δεν με άκουσε σχεδόν κανείς.

Στη σύγχρονη ιστορία του Εργοτέλη κανείς δεν έχει κάνει καλύτερη οικονομική διαχείριση από εμένα. Δεν το λέω εγώ, το λένε τα νούμερα και τα λογιστικά βιβλία. Τα χρήματα που έχω βάλει στον Εργοτέλη από την τσέπη μου, σχεδόν 800 χιλιάρικα, δεν τα έχει βάλει κανένας άλλος Ηρακλειώτης παράγοντας τα τελευταία 10 χρόνια όχι μόνο στον Εργοτέλη αλλά και γενικά στο Ηράκλειο. Χώρια τα εκατομμύρια που έφερα στην ομάδα με διάφορους τρόπους. Συν τα εκατομμύρια χρέη της οικογένειας Παπουτσάκη που κατάφερα να διαγραφούν σχεδόν εξ’ ολοκλήρου.

Αντί να με ευγνωμονούν για όσα έκανα, αντί να μου ζητήσουν συγνώμη τόσο για τα λεφτά που ξόδεψα άδικα τελικά (μια και η ΠΑΕ χρεοκόπησε πάλι) όσο και για το ότι με κατηγόρησαν άδικα και με απαξίωσαν αντί να μ’ ακούσουν για το τι θα συμβεί, έρχονται μερικοί να μου βγουν κι από πάνω! Δεν πειράζει όμως, όλοι μας κρινόμαστε τελικά, αργά ή γρήγορα, από αυτά που λέμε και κυρίως από αυτά που κάνουμε.

Ήμουν, είμαι και θα είμαι Εργοτέλης (και μετά ΑΕΚ)! Ήθελα να ήμουν στον Εργοτέλη κι αν μπορούσα εκεί θα ήμουν. Όλα αυτά τα χρόνια ό,τι είπα το τήρησα. Το μοναδικό που είπα και δεν τήρησα είναι αυτό που δήλωσα στην τηλεοπτική μου συνέντευξη τον περασμένο Μάιο, ότι αν ποτέ ασχοληθώ ξανά με το ποδόσφαιρο θα είναι για τον Εργοτέλη (ή θεωρητικά και την ΑΕΚ). Κι αυτό δεν το τήρησα κυρίως για χατήρι του Εργοτέλη (και θα εξηγήσω αργότερα γιατί το λέω αυτό). Όμως, όπου κι αν είμαι, η καρδιά μου θα είναι για πάντα κιτρινόμαυρη και το σπίτι μου θα είναι το Μαρτινέγκο. Και μια μέρα, αργά ή γρήγορα, είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, θα επιστρέψω…

Για το πως προέκυψε η ενασχόληση του με τα Χανιά: 

Με τον Αντώνη Ροκάκη μας συνδέει φιλία πολλών ετών. Αρχές του καλοκαιριού, αρχές Ιουνίου πρέπει να ήταν, με πήρε τηλέφωνο ο Αντώνης, ο οποίος εκείνο το διάστημα έψαχνε “συμπαίκτες”‘ για την ΠΑΕ Χανιά (όπως είχε δημοσιοποιήσει άλλωστε). Όπως δήλωσε και ο ίδιος στην πρόσφατη συνέντευξη τύπου, μου πρότεινε να συνεργαστούμε, να συμπορευτούμε, να τον βοηθήσω τέλος πάντων με κάποιον τρόπο. Του απάντησα ότι παρότι η πρόταση του με τιμάει ιδιαίτερα, εκείνη τη στιγμή το μόνο πράγμα που είχα στο μυαλό μου ήταν να βρω λύση για τον Εργοτέλη. Άλλωστε μόλις είχα υποβάλει την πρόταση αγοράς της ΠΑΕ και δε μπορούσα αλλά ούτε και ήθελα να ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο. Του υποσχέθηκα όμως ότι σε περίπτωση που δεν κατάφερνα τελικά να βρω λύση για τον Εργοτέλη, η μοναδική ομάδα που θα ασχολιόμουν θα ήταν τα Χανιά. Λίγο αργότερα, περί τα μέσα Ιουνίου, οι χρηματοδότες που είχα βρει για τον Εργοτέλη, μου ζήτησαν, όπως σας είπα νωρίτερα, να τους υποσχεθώ ότι σε περίπτωση που δεν προχωρούσε η αγορά της ΠΑΕ θα δεχόμουν να αναλάβω κάποια άλλη ομάδα με την οποία τυχόν θα συμφωνούσαν. Μου ανέφεραν διάφορες ομάδες που τους ενδιέφεραν, μεταξύ αυτών και τα Χανιά. Η απάντηση μου ήταν πολύ εύκολη και ξεκάθαρη: Χανιά και τίποτα άλλο. Όταν στο τέλος Ιουνίου ο Σάμυ απέρριψε την πρόταση μου για αγορά της ΠΑΕ Εργοτέλης, οι χρηματοδότες μου ζήτησαν να μεταβώ στα Χανιά και να συζητήσω με τον Ροκάκη για μια πιθανή εξαγορά ή συμμετοχή στην ΠΑΕ Χανιά.  Εγώ όμως αθέτησα το λόγο μου κι ειλικρινά ντρέπομαι γι’ αυτό. Δεν ήθελα να πάω κάπου αλλού, δεν το έλεγε η καρδιά μου να αφήσω τον Εργοτέλη. Επικοινώνησα με τον Αντώνη και του εξήγησα ότι έπρεπε να περιμένω τον Εργοτέλη μέχρι την τελευταία στιγμή. Το κατάλαβε και το σεβάστηκε (και τον ευχαριστώ γι’ αυτό). Έκτοτε δεν είχα καμιά ουσιαστική επικοινωνία με τον Αντώνη ή οποιονδήποτε άλλον αναφορικά με την ομάδα των Χανίων. Κι ας λένε κάποιοι ότι πήγα στα Χανιά, συζήτησα, ζήτησα αξιώματα και θέσεις κι άλλα τέτοια ψέματα. Η μοναδική φορά όλο το καλοκαίρι που πήγα στα Χανιά ήταν στο Καστέλι μέσα Ιουνίου για τα γενέθλια ενός φίλου μου. Οι δε χρηματοδότες μου, απογοητευμένοι αλλά και οργισμένοι που αθέτησα το λόγο μου, εγκατέλειψαν τα σχέδια τους να ασχοληθούν με την ΠΑΕ Χανιά.

Περίμενα μέχρι την τελευταία στιγμή, την ύστατη ώρα κυριολεκτικά, μήπως γίνει κάποιο θαύμα και βρεθεί λύση για την ΠΑΕ Εργοτέλης, είτε συμμετείχα σ’ αυτή είτε όχι. Δε θα μπορούσα ποτέ να βρεθώ αντίπαλος του Εργοτέλη. Στις 8 Σεπτεμβρίου, τη μέρα που ο Μανώλης Σεβαστάκης ανακοίνωσε ότι τα παρατάει, διαλύθηκε και η τελευταία ελπίδα που είχα. Και τότε – και μόνο τότε – επικοινώνησα με τον Αντώνη και του είπα ότι μπορούμε πλέον να συζητήσουμε το ενδεχόμενο ενασχόλησης μου με τα Χανιά. Αρκεί βέβαια να του έφτανα εγώ μόνος μου γιατί όπως σας είπα νωρίτερα οι χρηματοδότες μου είχαν εγκαταλείψει τα σχέδια εμπλοκής τους στην ομάδα των Χανίων.

Ο Αντώνης Ροκάκης είναι άντρας και λεβέντης, πραγματικός Κρητικός. Δεν έχει ανάγκη ούτε τον Βρέντζο ούτε κανέναν άλλον. Θέλει μια μικρή συμπαράσταση και βοήθεια γιατί μετά από τόσα χρόνια κουράστηκε οικονομικά και κυρίως ψυχολογικά. Ο Αντώνης είναι από τους βασικούς λόγους που αποφάσισα να ασχοληθώ με τα Χανιά. Ένας άλλος βασικός λόγος, ο πλέον βασικός, είναι ότι έστω και καθυστερημένα ήθελα τελικά να τηρήσω την υπόσχεση που έδωσα στους ανθρώπους που θα με χρηματοδοτούσαν στον Εργοτέλη, που θα χρηματοδοτούσαν το όνειρο μου. Ήθελα να τηρήσω το λόγο μου που κακώς δεν τήρησα από την αρχή (για χατήρι του Εργοτέλη). Θα μπορούσα να πάω σε  διάφορες άλλες ομάδες, ακόμα και της SL1, αλλά επέλεξα τα Χανιά.

Είμαι πολύ χαρούμενος και περήφανος που πήγα στα Χανιά. Δεν είμαι από εκεί, ούτε φίλαθλος της ομώνυμης ομάδας. Αλλά πιστεύω ότι με την ενασχόληση μου ίσως κάποια στιγμή αγαπήσω τα Χανιά (κι ίσως με αγαπήσουν κι αυτά). Ξέρετε, δεν είναι απλό κι εύκολο να πας στους Χανιώτες, οι οποίοι έχουν τον δικό τους τοπικιστικό εγωισμό, όπως κι εμείς οι Ηρακλειώτες άλλωστε, και να τους πεις “εγώ είμαι Εργοτέλης και ήθελα να είμαι εκεί”. Αλλά εγώ δεν θα τους πω ποτέ ψέματα, όπως δεν είπα ποτέ ψέματα στον κόσμο του Εργοτέλη. Και την ευθύτητα κι ειλικρίνεια μου την έχουν εκτιμήσει έως τώρα οι Χανιώτες, οι οποίοι μ’ έχουν υποδεχθεί με μεγάλη θέρμη.

Στην ΠΑΕ Χανιά, προς το παρόν τουλάχιστον, δε θα είμαι μέτοχος ή μέλος της διοίκησης, ούτε θα έχω κάποια άλλη θέση. Θα βοηθήσω όπως κι όσο μπορώ εξωδιοικητικά.

Φιλοδοξίες και στόχοι με τα Χανιά:

Το ελληνικό ποδόσφαιρο χρειάζεται στη SL1 περισσότερες ομάδες από την επαρχία. Ομάδες που να εκπροσωπούν ολόκληρες πόλεις και πολύ κόσμο διψασμένο για ποδόσφαιρο. Ομάδες καθαρές, φερέγγυες, αυτόνομες. Το ελληνικό ποδόσφαιρο χρειάζεται πόλεις κι ομάδες όπως τα Χανιά. Τα Χανιά πληρούν όλες τις προϋποθέσεις για να πάνε πολύ ψηλά. Έχουν γήπεδο, προπονητικό κέντρο, κόσμο διψασμένο για ποδόσφαιρο κι επιτυχίες, μια ολόκληρη πόλη στο πλευρό τους. Έχουν επίσης τον Αντώνη Ροκάκη. Είναι πραγματικά μεγάλη μου χαρά και τιμή να είμαι δίπλα του. Ο Αντώνης ήταν, είναι και θα είναι ο ηγέτης αυτής της ομάδας. Έχει προσφέρει πάρα πολλά στο χανιώτικο και γενικά το κρητικό ποδόσφαιρο. Πήρε μια μικρή ομάδα, την ομάδα του χωριού του, και την έβαλε στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Και το έκανε με τρόπο καθαρό, έντιμο, λεβέντικο, κρητικό. Δημιούργησε μια ομάδα πρότυπο για την οποία πρέπει να είναι περήφανοι όλοι οι Χανιώτες. Έφτασε κοντά στο να ανεβάσει την ομάδα στην SL1  και με λίγο περισσότερη τύχη και στήριξη θα το είχε καταφέρει. Αν κάτι δεν κατάφερε είναι να συσπειρώσει και να ενώσει ποδοσφαιρικά τον κόσμο των Χανίων. Με την πρόσφατη απόφαση του ν’ αλλάξει το σήμα  και να φέρει κοντά στην ομάδα ανθρώπους που έχουν προσφέρει τα μέγιστα στο χανιώτικο ποδόσφαιρο, όπως ο Νότης Ψυλλάκης, είμαι σίγουρος ότι σύντομα θα το καταφέρει και αυτό.

Αν είχα πάει στα Χανιά νωρίτερα, μαζί με τους χρηματοδότες μου, τώρα θα έψαχναν τον δεύτερο στο πρωτάθλημα. Δυστυχώς πήγα αργά και χωρίς χρηματοδότες, οπότε προς το παρόν ο Αντώνης συνεχίζει να τραβάει το κουπί μόνος του. Θέλω όμως να πιστεύω ότι κάποια στιγμή ο Αντώνης θα βρει την απαραίτητη οικονομική βοήθεια, είτε από τους χρηματοδότες που είχα βρεί για τον Εργοτέλη είτε από κάποιους άλλους, ώστε η ομάδα να ισχυροποιηθεί ακόμα περισσότερο και να γιγαντωθεί.

Πιστεύω ακράδαντα ότι με τον Αντώνη στο τιμόνι, με άξιους συμπαραστάτες ανθρώπους όπως ο Νότης Ψυλλάκης και άλλοι επιφανείς Χανιώτες που θα έρθουν κοντά στην ομάδα, καθώς φυσικά και με τη στήριξη του κόσμου, θα δημιουργηθεί μια ομάδα που δε θα μπορεί να τη σταματήσει κανείς, εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου, ούτε η ποδοσφαιρική συμμορία που έκλεψε από τον Εργοτέλη την άνοδο πρόπερσι. Γιατί την ίδια ποδοσφαιρική συμμορία θα βρουν και τα Χανιά απέναντι τους.

Ο στόχος των Χανίων δεν μπορεί να είναι άλλος από την SL1. Εγώ δεν είμαι μέτοχος ή μέλος της διοίκησης, περισσότερο λειτουργώ ως οπαδός, οπότε δε διστάζω να το πω. Τα Χανιά αξίζουν, μπορούν και πρέπει να ανέβουν στην SL1! Αν δεν τα καταφέρουμε φέτος θα τα καταφέρουμε του χρόνου. Κι όταν συμβεί αυτό, να ξέρετε θα είναι μια ηθική νίκη και για τον Εργοτέλη ενάντια σ’ αυτούς που του έκλεψαν το όνειρο. Γιατί ο Γιώργος Βρέντζος δεν ξεχνά…

Εύχομαι στον Εργοτέλη να επιστρέψει σύντομα εκεί που ανήκει, με ή χωρίς εμένα…