Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε…

Τελείωσε, λοιπόν, η φετινή σεζόν στην Σούπερ Λιγκ για τον ΟΦΗ και τι έχει μείνει να θυμάται από αυτή την διαδρομή των 8,5 περίπου μηνών; Τις τρείς νίκες στο ξεκίνημα με Άρη, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ και πέραν τούτων ουδέν…Μια πορεία που σημαδεύτηκε από άσχημα αποτελέσματα εντός, αδυναμία νίκης εκτός(για πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια), με αλλαγή τριών προπονητών (Νταμπράουσκας, Μελ και Δέλλας)  και με σταδιακή μείωση της προσέλευσης του κόσμου στο γήπεδο. Μια χρονιά, που κρίνεται  κατά γενική ομολογία, ως απολύτως αποτυχημένη σε όλους τους στόχους:  από την είσοδο στην εξάδα και την καλή πορεία στο κύπελλο που είχαν τεθεί στο ξεκίνημα μέχρι και την διατήρηση του αήττητου και την κατάληψη της πρώτης θέσης στα πλέι άουτ που μπήκαν αργότερα.

Το τελευταίο παιχνίδι των πλέι άουτ ήρθε σαν…τρέιλερ όλων των προηγούμενων για να τονίσει σε όλους τους τόνους και προς πάσα κατεύθυνση  πως αυτή χρονιά ήταν  η χειρότερη των τελευταίων ετών,  ακόμα ίσως και από την πρώτη της εποχής Μπούση που κινδύνευσε άμεσα με υποβιβασμό και σώθηκε στο μπαράζ με τον Πλατανιά αλλά και εκείνη της δεύτερης περιόδου Σίμου που τερμάτισε στην προτελευταία θέση και σώθηκε στα πλέι άουτ με την  πορεία που έκανε στα πλέι άουτ υπό την καθοδήγηση του Νίκου Νιόπλια. Και ήταν η χειρότερη, ακριβώς επειδή στο ξεκίνημα γεννήθηκαν πολλές προσδοκίες με την έγκαιρη μεταγραφική ενίσχυση, οι οποίες αυξήθηκαν μετά το εντυπωσιακό ξεκίνημα με τις νίκες επί των «μεγάλων» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Φευ, όμως…Σε μια χρονιά που οι παραδοσιακοί αντίπαλοι του  για τα πλέι οφ όπως ο Ατρόμητος και ο Αστέρας Τρίπολης είχαν μια κακή πορεία, ο ΟΦΗ όχι μόνο έχασε χωρίς μάχη  και από νωρίς τον βασικό του στόχο στο πρωτάθλημα αλλά απώλεσε και την μεγάλη ευκαιρία που του δόθηκε από την κλήρωση του κυπέλλου για να βρεθεί μέχρι τα ημιτελικά κι από κει να διεκδικήσει την παρουσία του στον τελικό. Η χρονιά χάθηκε από τον Γενάρη και στο τέλος χάθηκαν και τα αυγά και τα πασχάλια με την απώλεια και της πρώτης θέσης των πλέι άουτ και του αήττητου και μάλιστα από την ίδια ομάδα που τον πέταξε εκτός κυπέλλου.

Το παιχνίδι της τελευταίας αγωνιστικής με τον  Παναιτωλικό στο φινάλε, ήταν μια «φωτογραφία» της φετινής αγωνιστικής περιόδου. Ο Δέλλας πήρε πάνω του την ευθύνη αλλά το έκανε για να καλύψει τους παίκτες του χωρίς ο ίδιος να φταίει στην πραγματικότητα. Τόλμησε και πολύ καλά έκανε να δώσει την ευκαιρία στα νέα παιδιά τα οποία κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κατηγορήσει για την ήττα. Το αντίθετο. Αν εξαιρέσει κανείς το πρώτο 25λεπτο όπου ήταν λογικό να υπάρχει το τρακ του πρωτάρη, κυρίως για τον Θεοδοσουλάκη και οι δυο πιτσιρικάδες που ξεκίνησαν στην βασική ενδεκάδα είχαν καλή παρουσία την οποία μάλιστα ο Αποστολάκης επιβράβευσε και με ένα πολύ ωραίο γκολ. Ο ΟΦΗ έχασε από τον Παναιτωλικό όχι γιατί έπαιξαν μαζί τα δυο νέα παιδιά ή ο Γιαννούλης στο τελευταίο του ματς αλλά επειδή η ομάδα εμφάνισε όλα τα συμπτώματα της άρρωστης νοοτροπίας που είχε στην διάρκεια όλης της χρονιάς. Γιατί το σώμα βρισκόταν στο γήπεδο αλλά το μυαλό μάλλον ταξίδευε ήδη σε άλλες πολιτείες ή και στις κοντινές παραλίες.

Ο ΟΦΗ σώθηκε και μην το πει ούτε του…παπά. Σε μια χρονιά που ταπεινώθηκε από τον Παναιτωλικό(σε πέντε αγώνες μια νίκη, τρείς ήττες και μια ισοπαλία) από την Κηφισιά(σε πέντε ματς  μια νίκη τρείς ισοπαλίες και μια ήττα) που έχασε με κάτω τα χέρια σε Τρίπολη(3-0) και Βόλο(3-1) που έμεινε η μοναδική ομάδα χωρίς νίκη εκτός και που εξασφάλισε την παραμονή του ασθμαίνοντας την προτελευταία αγωνιστική. Μια χρονιά στην οποία τερμάτισε στην 10η θέση τόσο στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος όσο και στα πλέι οφ και που στο φινάλε έμεινε πιο κάτω τόσο από τον νεοφώτιστο Πανσερραικό όσο και από τον Παναιτωλικό που ήταν πίσω του μέχρι την τελευταία αγωνιστική.

Μια ακόμα χρονιά πήγε στράφι και μάλιστα από πολύ νωρίς και ήρθε πλέον η ώρα οι υπεύθυνοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να πάψουν να κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους. Ο μόνος που είναι εκτός κάδρου ευθυνών είναι ο Δέλλας. Με την δική του παρουσία η ομάδα σουλουπώθηκε σε ένα βαθμό και προσπάθησε, τουλάχιστον, να δείξει κάτι διαφορετικό. Όμως για να πετύχει μια συνταγή όταν βλέπεις ότι δεν σου βγαίνει αλλάζεις υλικά. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα για τους ιθύνοντες να πάρουν τις σωστές αποφάσεις και στα μεταγραφικά και σε ότι άλλο χρειάζεται η ομάδα. Γιατί όπως είχε πει και ο Γιώργος Παπανδρέου στις αρχές της χρεοκοπίας της περασμένης δεκαετίας «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε»… 

ΥΓ: Μήπως ήρθε η ώρα για τον  ΟΦΗ να φέρει τον Καρέλη στο Γεντί Κουλέ τώρα που μένει ελεύθερος; Είναι καλύτερα από το να τον έχει απέναντι του και κάθε χρόνο να είναι…πελάτης του. Με το γκολ του Σαββάτου έφτασε τα έξι σε βάρος του ΟΦΗ, τα πέντε μάλιστα στο Ηράκλειο. Είχε σκοράρει δυο φορές ως παίκτης του Παναθηναικού(ΟΦΗ-ΠΑΟ 2-3 στις 15/2/2015) και τις υπόλοιπες με την φανέλα του Παναιτωλικού (Παναιτωλικός-ΟΦΗ 1-2 στις 17/10/2021, ΟΦΗ-Παναιτωλικός 2-4 στις 22/1/2022, ΟΦΗ-Παναιτωλικός 1-2 στις 10/9/2022 και ΟΦΗ-Παναιτωλικός 1-2 για το κύπελλο στις 23/1/2024)

ΥΓ2: Από τις 25 Ιανουαρίου 2020 με την φανέλα του Παναθηναικού  είχε να σκοράρει ο Γιάννης Μπουζούκης σε αγώνα πρωταθλήματος. Ο 26χονος μέσος πέτυχε το πρώτο του γκολ με την φανέλα του Παναιτωλικού σε βάρος του ΟΦΗ με τον οποίο δεν είχε βρει  δίχτυα σε επίσημο ματς. Έπρεπε να περάσουν 4 χρόνια για να πανηγυρίσει ξανά και μάλιστα είναι η πρώτη φορά που σκοράρει σε κανονική ροή αγώνα(κι όχι με πέναλτι) μετά από τις 30 Ιανουαρίου του 2019 όταν είχε πετύχει το νικητήριο γκολ του Παναθηναικού κόντρα στην τωρινή του ομάδα στο Αγρίνιο(0-1). Πάντως σεβόμενος το διάστημα που πέρασε στο Ηράκλειο ο Μπουζούκης δεν πανηγύρισε το γκολ αν και σίγουρα το χρειαζόταν αφού φέτος είχε μόλις 8 συμμετοχές στο πρωτάθλημα και δεν ήταν από τις βασικές επιλογές του Πετράκη…