Politica 89.8
Ο Χιου Χέφνερ μας άφησε χρόνους εδώ και λίγα 24ωρα αλλά εγώ είμαι πολύ μικρός για να μιλήσω για τον ιδρυτή του Playboy. Μερακλής ο Χιου, όλος ο πλανήτης τον έμαθε για το Playboy αλλά και για τα περίφημα κουνελάκια του.
Ο Χιου έφερε στην γη ένα περιοδικό που άντεξε για ολόκληρες δεκαετίες και το οποίο “κράτησε” στην αγορά μέχρι να έρθει η λαίλαπα του διαδικτύου.
RIP Χιου λοιπόν για όλα όσα μας χάρισες!
Εγώ θέλω όμως να γράψω για το ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Playboy. Ένα περιοδικό που όταν πήγαινες στο περίπτερο να το αγοράσεις ο περιπτεράς σε κοίταζε σαν να αγόραζες τσόντα ή σκληρό πορνό. Αυτό βέβαια δεν αποτελεί είδηση για μια παρωχημένη, από πλευράς αντιλήψεων, χώρα όπως είναι η Ελλάδα (όσο “προχώ” και αν θέλει να παρουσιάζεται). Το έζησα αυτό το φαινόμενο για αρκετά χρόνια και από τα 15 μου και μετά. Οι πρώτες εντυπώσεις που αποκόμιζα όταν το αγόραζα ήταν δύο: Η μια του περιπτερά που έβλεπε ένα 15χρονο να το παίρνει από το ράφι με τα περιοδικά που πάντα με κοίταζε με τέτοιο ύφος που αισθανόμουν ένοχος με αποτέλεσμα, στην διαδρομή μέχρι το σπίτι, να το κρύβω είτε στην σχολική τσάντα – είτε μέσα από κάποιο ρούχο. Η άλλη ήταν της συγχωρεμένης της μητέρας μου που όταν το ανακάλυπτε στο σπίτι δεν ήξερε τι να κάνει και πως να αντιδράσει. Από την μια σκεφτόταν τα ημίγυμνα μοντέλα στο εξώφυλλο και από την άλλη έβαζε τις φωνές επειδή το έφερνα στο σπίτι και “δεν κάνει Μανώλη γιατί έχεις μικρότερα αδέρφια και μπορεί να το πιάσουν στα χέρια τους”.
Τέλος πάντων, μετά από δύο – τρεις μήνες το δέχτηκε και από τότε φυλάσσονταν στην βιβλιοθήκη.
Το Playboy στα τέλη της 10ετιας του ’90 και μέχρι τις αρχές των ’00ς ήταν ένα από τα καλύτερα περιοδικά που μπορούσες να βρεις στο περίπτερο. Σε μια εποχή όπου το πρωινό της Τρίτης ξεκινούσε από το “Τρίποντο”, δεν υπήρχαν και άλλες επιλογές για όσους από εμάς θέλαμε να ξεφύγουμε από τα σχολικά βιβλία. Και πιστέψτε με διάβαζα αρκετά περιοδικά και από τότε έφαγα το κόλλημα – που το έχω και τώρα – με τον περιοδικό τύπο.
Για πολλούς το Playboy αποτελεί ένα παρεξηγημένο περιοδικό όμως πραγματικά ακόμα και τώρα που είμαι στα 34 μου θεωρώ πως αποτέλεσε ένα από τα καλύτερα αντρικά περιοδικά που κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα μέσα στα τελευταία χρόνια. Ένα περιοδικό που απείχε συνειδητά από το lifestyle τύπου Κωστόπουλου και το οποίο σε… έβαζε να το αγοράσεις για να διαβάσεις πως θα βγεις το βράδυ για να ρίξεις γκόμενα ή τι πρέπει να κάνεις για να αρέσεις.
Ναι είχε γυναικάρες στα εξώφυλλα του αλλά και μέσα στις σελίδες όπου παρέλασαν μερικές από τις ωραιότερες Ελληνίδες. Αλλά είχε και τρομερά άρθρα όπου βρέθηκαν μερικοί από τους κορυφαίους Έλληνες δημοσιογράφους να αρθρογραφούν και να παίρνουν συνεντεύξεις που αλλού δεν τις έβρισκες.
Παύση για μια ωδή στη Νόνη Δούνια…
OMG…
Και συνεχίζω. Ο θάνατος του μόρτη του Χιου μου έδωσε την αφορμή να γράψω ένα κομμάτι για το Playboy. Ήθελα να το κάνω ημέρες γιατί λόγω μετακόμισης βρήκα στην αποθήκη αρκετά ξεχασμένα τεύχη που τα είχα από την ηλικία των 16, 17 και 18 χρόνων μου. Ένα περιοδικό που το σάρωσε ο τυφώνας (όπως κάθε άλλο) του ίντερνετ και το οποίο ενδεχομένως δεν βρήκε την αναγνώριση, που θα έπρεπε να βρει, στις νεότερες γενιές.
Έχω φίλο που ο αδερφός του μάζευε συστηματικά Playboy για χρόνια ατελείωτα. Και όμως παρότι έκανε οικογένεια και παιδί, αρνείται να τα δώσει ή να τα πετάξει στα σκουπίδια. “Τόσα χρόνια δεν πετάγονται σε έναν κάδο” μου λέει, κάθε φορά που τον ρωτάω τι θα τα κάνει.
Ποιος μπορεί να του πει ότι έχει άδικο;
