Politica 89.8Δύο ομάδες και ένας διαιτητής Σούπερ Λιγκ «συναντήθηκαν» για πρώτη φορά στο πιο ιστορικό γήπεδο της πόλης
ΟΦΗ-Εργοτέλης το Σάββατο στο Γεντί Κουλέ, σε ένα φιλικό ματς όπου τα συμπεράσματα και τα θετικά στοιχεία ήταν άφθονα. Ο κάθε ένας από την σκοπιά που είδε το ματς και ανάλογα των συλλογικών προτιμήσεων, είδε θετικά, κατέγραψε αρνητικά και γενικότερα πήρε αρκετό… προϊόν για συζήτηση με φίλους και γνωστούς. Οι του ΟΦΗ εστίασαν περισσότερο στα νέα αποκτήματα και αυτούς, που κατά την κρίση τους, χρειάζονται για να έρθουν, οι του Εργοτέλη στον βαθμό ετοιμότητας της ομάδας τους και στην συνολική παρουσία του συνόλου.
Όλοι έχουν και από… κάτι δηλαδή για να κουβεντιάζουν κα να περνάει ευχάριστα η ώρα από την στιγμή που δεν υπήρχε πρωτάθλημα και η πρεμιέρα δεν μπορεί να «σβήσει» την «κάψα» τους για ενασχόληση με την ομάδα τους και το άθλημα περισσότερο. Το ίδιο συμβαίνει και με μας που δεν προλάβαμε να «ζεσταθούμε» και ξανά… ρεπό. Επιτρέψτε μου όμως μέσα από το σημερινό άρθρο να δω το ματς από μια άλλη πλευρά. Και τι εννοώ.
Ότι ένιωσα απέραντη ικανοποίηση (το λέω και το εννοώ), βλέποντας στο πιο ιστορικό γήπεδο της Κρήτης και φυσικά του Ηρακλείου, να βρίσκεται η αφρόκρεμα του ποδοσφαίρου της πόλης μας. Και δεν εννοώ μόνο σε πρόσωπα (που έτσι κι αλλιώς ήταν λίγα και αυτό είναι το μόνο αρνητικό), αλλά σε γενικότερο επίπεδο. Αντίπαλοι ΟΦΗ και Εργοτέλης, οι δύο ομάδες της πόλης μας που βρίσκονται στο πιο υψηλό επίπεδο του ποδοσφαίρου, με διαιτητή έναν Ηρακλειώτη που βρίσκεται και αυτός στο πιο ψηλό σημείο. Και όλα αυτά στο Γεντί Κουλέ, σε ένα γήπεδο «σταθμός» στην πρόοδο του αθλήματος στην πόλη μας, σε έναν χώρο όπου έχουν διαπρέψει παικταράδες και έχουν «γονατίσει» αρκετές μεγάλες ομάδες της Ελλάδας και φυσικά της Ευρώπης. Ότι καλύτερο δηλαδή. Και βέβαια ο δύο ομάδες πάλι για την Α’ Εθνική τα είχαν ξαναπεί και μάλιστα σε επίσημο ματς στο ίδιο γήπεδο, στις 27 Γενάρη του 2004, ωστόσο τότε διαιτητής ήταν ο Καμινάρης και όχι κάποιος ντόπιος για να συμπληρωθεί το καταπληκτικό αυτό… καρέ.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι είμαι έντονα τοπικιστής και δεν δέχομαι τίποτα άλλο «ξένο», αλλά σαφέστατα για μένα προσωπικά να βλέπω τις δύο κορυφαίες ομάδες του τόπου μου να παίζουν στο γήπεδο που μας μεγάλωσε όλους ποδοσφαιρικά με διαιτητή τον καλύτερο Ηρακλειώτη, ήταν κάτι το εξαιρετικό. Το ανεπανάληπτο. Και μάλιστα στο τέλος χάρηκα και με την ισοπαλία γιατί από ένα τέτοιο παιχνίδι ήθελα να κερδίσει, όπως κι έγινε, μόνο το Ηράκλειο.
Υ.Γ. Από αγωνιστικής πλευράς τώρα ήταν ένα «άνοστο» ματς με… νόστιμα συμπεράσματα για τους δύο προπονητές. Επιγραμματικά θα αναφέρω ότι από τον ΟΦΗ το ντεμπούτο Βάλντο, η πολύ καλή παρουσία Ταυλαρίδη, οι ενδείξεις ότι ο Μποντόρ το κατέχει το τόπι και ότι ο Καρόλ εμπνέει εμπιστοσύνη, είναι θετικά δείγματα, την ίδια ώρα που από… μακριά «φωνάζει» η αναγκαιότητα για ενίσχυση της επίθεσης. Για τον Εργοτέλη επίσης επιγραμματικά θα σταθώ στην ομοιογένεια που ήταν αναμενόμενη, στον καλύτερο βαθμό ετοιμότητας, στις πολλές λύσεις, στη παρουσία του Σαρρή, αλλά και ταυτόχρονα στο γεγονός ότι ο φετινός Εργοτέλης είναι μια… φωτοτυπία του Εργοτέλη των προηγούμενων χρόνων. Και αυτό μπορεί να αποτελεί «εγγύηση» για αποφυγή περιπετειών, ωστόσο είμαι σίγουρος ότι ο κόσμος θέλει να δει πλέον κάτι διαφορετικό. Να βρει κάτι που να του τονώσει τον ενθουσιασμό, είτε αυτό ήταν ένας παίκτης «κράχτης», είτε ένας διαφορετικός τρόπος παιχνιδιού.
*To άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα AthleticPress στις 5/9.
