Politica 89.8
Εδώ δεν μιλάμε βέβαια για κινηματογραφική ταινία αλλά για την ίδια την ζωή. Μια σκληρή πραγματικότητα την οποία βιώνει η ελληνική κοινωνία εδώ και έξι μέρες, και περισσότερο οι οικογένειες όλων όσων χάθηκαν στην τραγωδία των Τεμπών μετά την φονική σύγκρουση των δυο τρένων. Ξέρω, ότι σήμερα θα περίμεναν κάποιοι να αναλύσουμε το χθεσινό παιχνίδι του Γεντί Κουλέ αλλά με τι καρδιά να ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο όταν ακόμα είναι νωπές οι μνήμες από αυτή την τραγωδία που είχε ως συνέπεια να χάσουν τη ζωή τους 57 αθώες ψυχές, με τα περισσότερα θύματα να είναι νέοι άνθρωποι, παιδιά-θα μπορούσε να είναι τα δικά μας παιδιά…
Πως να μιλήσεις για ποδόσφαιρο όταν ακόμα και σήμερα, μια εβδομάδα περίπου μετά το δυστύχημα-έγκλημα στα Τέμπη, υπάρχουν γονείς που αναζητούν μέσα από τις στάχτες να βρουν τα παιδιά τους για να τα αποχαιρετήσουν και δεν βρίσκουν τίποτα για να θάψουν. Είναι τραγικό για ένα γονιό να χάνει το παιδί του και ακόμα πιο οδυνηρό να μην μπορεί ούτε καν να μπορεί να του πει το τελευταίο αντίο. Όλοι μας και κυρίως οι γονείς μπορούμε να νιώσουμε πολύ καλά τον πόνο των μανάδων και των πατεράδων που έστειλαν τα παιδιά τους να σπουδάσουν, με όνειρα για τη ζωή και το μέλλον τους και τους τα γύρισαν μέσα σε φέρετρα και ακόμα χειρότερα χωρίς να μπορούν να τα αντικρύσουν έστω για τελευταία φορά. Τι να πεις σε αυτούς τους γονιούς που εμπιστεύτηκαν τα παιδιά τους σε ένα κράτος που αποδείχθηκε ανάλγητο και επικίνδυνο, ένα κράτος που έπαιζε ως φαίνεται τις ζωές των πολιτών του κορώνα-γράμματα σε κάθε δρομολόγιο των φονικών τρένων και μόνο από τύχη δεν είχε συμβεί νωρίτερα αυτό το δυστύχημα.
Ποιος να το περίμενε ότι εν έτη 2023 στην εποχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης ο ελληνικός σιδηρόδρομος, για τον οποίο τα τελευταία 20 χρόνια επενδύθηκαν πάνω από 15 δις(αλήθεια, που πήγαν τα χρήματα αυτά) θα έστελνε στον θάνατο ανθρώπους επειδή ένας σταθμάρχης, που κι αυτός μπήκε με «βύσμα» στην συγκεκριμένη θέση, θα γυρνούσε λάθος ένα κλειδί. Έπρεπε να συμβεί αυτή η τραγωδία για να μάθουμε όλοι μας ότι τόσα χρόνια τα τρένα κινούνταν στα τυφλά και όσοι χρησιμοποιούσαν αυτό το μέσο μεταφοράς ζούσαν από καθαρή τύχη γιατί δεν λειτουργούν τα συστήματα ασφαλείας. Τι κι αν είχαν προειδοποιήσει οι εργαζόμενοι αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια και κυρίως τους τελευταίους μήνες, εβδομάδες ότι το δυστύχημα έρχεται και κάποιοι θα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα…
Ακριβώς αυτό κι έγινε. Η τραγωδία δεν αποφεύχθηκε και ορισμένοι είχαν το θράσος να παρουσιαστούν να κάνουν δηλώσεις και να παριστάνουν δήθεν, τους συγκλονισμένους. Ενώ γνώριζαν ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει εκτός ελέγχου και δεν έκαναν τίποτα για σταματήσουν το κακό που ερχόταν. Αν αυτό δεν είναι εγκληματική αδιαφορία τότε τι είναι; Και φυσικά μια παραίτηση υπουργού δεν λύνει το πρόβλημα, ούτε πρέπει να επικροτείται ως πράξη ανδρείας το αυτονόητο που δυστυχώς στην Ελλάδα δεν ισχύει…
Πόση πια υποκρισία να αντέξει αυτός ο τόπος. Πολιτικοί αλλά και δημοσιογράφοι που τόσο καιρό έκλειναν τα τηλεοπτικά παράθυρα σε όλες τις καταγγελίες και τα άνοιγαν μόνο σε ότι «πουλούσε» και αποπροσανατόλιζε από τα σημαντικά προβλήματα. Τώρα και να θέλουν δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα. Δεν μπορούν να «θάψουν» την οργή της κοινωνίας, η οποία άρχισε να εκδηλώνεται από τα σχολεία και τα παιδιά τα οποία κανείς δεν μπορεί να κοροιδέψει έως τα γήπεδα με τα πανό των φιλάθλων που άφησαν στην άκρη τα πάθη και τα οπαδικά μίση και συντάχθηκαν στην μαζική διαμαρτυρία αλλά και τις πλατείες με τις μεγάλες διαδηλώσεις.
Η επόμενη μέρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι η ίδια με την προηγούμενη. Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε να συμβεί κι αυτό θα γίνει μόνο αν δεν ξεχάσουμε. Μόνο αν γίνουμε περισσότερο υπεύθυνοι και βάλουμε το εμείς πιο πάνω από το εγώ. Αν αποβάλουμε από ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας το χρόνιο «καρκίνωμα» του πελατειακού κράτους που οδηγεί σε ρουσφέτια τύπου σταθμάρχη κι αν σταματήσουμε να ψηφίζουμε με βάση το ατομικό μας συμφέρον αλλά για το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου.
Τα παιδιά που έφυγαν δεν θα γυρίσουν ποτέ ξανά πίσω. Οι οικογένειες που ντύθηκαν στα μαύρα θα ζουν από δω και πέρα με τον πόνο στην καρδιά. Η ζωή για όλους τους υπόλοιπους θα συνεχιστεί αλλά από δω και πέρα δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε σε κανένα να παίζει με τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας στα ζάρια…
Υ.Γ: Για τον ΟΦΗ θα γράψουμε σε κάποιο άλλο σημείωμα μας. Θα τα πούμε και από ραδιοφώνου στο γνωστό μας ραντεβού…
