Politica 89.8
Το μυαλό μου πήγε πρώτα, λόγω και του σκορ(3-2), στο μπαράζ παραμονής με τον Πλατανιά. Από τότε όμως, Μάιο του 2019 έχουν περάσει τέσσερα χρόνια και τουλάχιστον δυο φορές ακόμα ο ΟΦΗ γύρισε ματς και πήρε αποτέλεσμα στο τέλος: η πρώτη τον Σεπτέμβριο του 2021 με την ΑΕΚ όταν ανέτρεψε το 0-3 και σε 3-3 και τον περασμένο Νοέμβριο όταν είχε επιστρέψει από το 0-1 του Λεβαδειακού και είχε πάρει το τρίποντο με 2-1 που ήταν η αρχή της αντεπίθεσης για την σωτηρία.
Κόντρα στον Άρη, η ανατροπή πήγε να γίνει από την αντίπαλη πλευρά με το 2-0 του ΟΦΗ να γίνεται 2-2 και παρά ένα… δοκάρι 2-3 αλλά το τέλος γράφτηκε με ένα πανομοιότυπο τρόπο, με τις δυο προηγούμενες φορές, με τον Νέιρα να μπαίνει στο γήπεδο και με την αύρα του αλλά και την μεγάλη κλάση του να γέρνει την πλάστιγγα υπέρ της ομάδας του.
Οι μεγάλες νίκες, εκείνες που δίνουν έξτρα ικανοποίηση έρχονται είτε κόντρα σε μεγάλους αντιπάλους είτε στο τέλος. Στο ματς της πρεμιέρας υπήρξε ο ιδανικός συνδυασμός αφού ο ΟΦΗ επικράτησε μιας πολύ καλής ομάδας και έφτασε στον στόχο του με ένα γκολ στο τέλος όταν τα περιθώρια αντίδρασης πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι περιορισμένα. Κατά σύμπτωση και η τελευταία νίκη σε πρεμιέρα είχε έρθει πριν εννιά χρόνια, Αύγουστο του 2014 όταν είχε επικρατήσει 1-0 με γκολ του Πετρόπουλου 1-0 του Παναιτωλικού, αναγκάζοντας τότε τον Γκατούζο να φτάσει μέχρι την σέντρα για να πανηγυρίσει.
Οι μεγάλες νίκες είναι εκείνες που χαρακτηρίζουν και τις μεγάλες ομάδες. Ο ΟΦΗ που προσπαθεί τα τελευταία χρόνια για να γίνει ξανά πρωταγωνιστής δεν έχει άλλο δρόμο από το να κατακτά νίκες όπως αυτή στο παιχνίδι της πρεμιέρας με τον Άρη. Δεν έχει άλλη επιλογή από το κάνει ξανά το Γεντί Κουλέ έδρα-φόβητρο, όπως ήταν κάποτε που δεν υπολόγιζε ονόματα και όποιος κι αν ήταν ο αντίπαλος είτε είχε απέναντι του τον Ολυμπιακό είτε τον Πανιώνιο το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο.
Η πρεμιέρα του ΟΦΗ άφησε μια γλυκιά γεύση στο τέλος γιατί αυτό που μετράει όταν βάζεις στόχους είναι η νίκη. Μην ξεχνάμε πως πέρυσι κατάφερε να πετύχει όλες κι όλες τρείς στο Ηράκλειο, χάνοντας βαθμούς που τους μισούς να είχε θα ήταν μέσα στην εξάδα και θα πάλευε στα πλέι οφ. Το παιχνίδι με τον Άρη ήταν ένα κριτήριο δεδομένου της δυναμικής του αντιπάλου. Οι Θεσσαλονικείς τερμάτισαν πέρυσι στην πρώτη πεντάδα και πάντα αποτελούσαν ένα μέτρο σύγκρισης αφού εκείνοι(πρέπει να) είναι ουσιαστικά οι βασικοί ανταγωνιστές του ΟΦΗ. Ίσως να μην είναι και τόσο τυχαίο, ότι την τελευταία χρονιά που ο ΟΦΗ κέρδισε τον Άρη στο Ηράκλειο με σκορ 3-1 τον Δεκέμβριο του 2019, ήταν εκείνη που έδωσε στην κρητική ομάδα το ευρωπαικό εισιτήριο μετά από 20 ολόκληρα χρόνια. Από τότε σε 10 ματς απέναντι στους «κίτρινους», μέσα-έξω δεν είχε νίκη ενώ πέρυσι αλλά και πριν από τρία χρόνια ο Άρης είχε περάσει…αέρα από το Ηράκλειο νικώντας με 3-0.
Αυτή είναι και η σημασία της νίκης της πρεμιέρας. Πέρα από τα στατιστικά υπάρχει και η ουσία, οι βαθμοί, οι νίκες, η κατάκτηση του στόχου. Ο ΟΦΗ είναι υποχρεωμένος-«καταδικασμένος» να κερδίζει τέτοια παιχνίδια στην έδρα του αν θέλει να γίνει ξανά μεγάλος. Το πως έρχονται οι νίκες είναι ένα άλλο θέμα που πρέπει να απασχολήσει περισσότερο τον προπονητή και τους παίκτες του. Να βελτιώσει τις αδυναμίες του και να διατηρήσει τα θετικά στοιχεία.
Η νίκη επί του Άρη ήρθε από τον πάγκο, τον Νέιρα και την εξέδρα. Ο Νταμπράουσκας ρίσκαρε πολύ σε αυτό το ματς, πήγε κόντρα στα πιστεύω του, έδωσε την κατοχή της μπάλας στον αντίπαλο(αδιανόητο το ποσοστό του 64% για τον Άρη και του 36% για τον ΟΦΗ στο Ηράκλειο) αλλά το βάθος του ρόστερ, η προσωπικότητα του Αργεντίνου και η φλόγα της εξέδρας οδήγησαν στη νίκη. Ο Λιθουανός καθυστέρησε να κάνει τις αλλαγές του και όταν τις έκανε, ο ΟΦΗ αντέδρασε, έγινε πιο γρήγορος, πιο απειλητικός και εκμεταλλεύτηκε έστω και αργά την κούραση που έβγαλε ο Άρης μετά το 80΄. Το γκολ της νίκης ήρθε μετά από ένα θαυμάσιο συνδυασμό με τους παίκτες που ήταν οι δυο τελευταίες αλλαγές (Αμπάντα-Νέιρα) να βγάζουν την φάση του 3-2 και μια ακόμα που έγινε νωρίτερα(Μοσκέρα) να έχει ρόλο-κλειδί στο γκολ με την κίνηση του. Ξέραμε, εκ των προτέρων, ότι το ρόστερ του ΟΦΗ έχει φέτος και βάθος και ποιότητα και αυτό φάνηκε στην πρεμιέρα. Όταν μπορείς να σηκώνεις για αλλαγή τον Νέιρα, τον Φελίπε και να αφήνεις εκτός αγώνα Ριέρα, Μπιφουμά τότε δικαιολογημένα υπάρχουν περισσότερες απαιτήσεις.
Ο Νέιρα είναι ίσως ο πιο επιδραστικός παίκτης της ομάδας. Το έκανε με την ΑΕΚ πριν δυο χρόνια, το έκανε με τον Λεβαδειακό πέρυσι, το ξαναέκανε την Κυριακή το βράδυ. Δεν είναι τυχαίο που ο κόσμος τραγουδούσε το όνομα του πριν ακόμα μπει στο γήπεδο. Ήταν σαν να το περίμενε. Σαν να γνώριζε από πριν τι θα συμβεί. Και το έκανε ο Αργεντίνος στην ίδια εστία, όπως και στα προηγούμενα και πανηγύρισε με την καρδιά του. Φύσει και θέση αρχηγός, ίσως να έδειξε κιόλας στον Νταμπράουσκας ότι αξίζει λίγο περισσότερο χρόνο από ένα δεκάλεπτο. Η εξέδρα τον λατρεύει και όχι άδικα.
Η εξέδρα που μπορεί να μην γέμισε(ας όψονται οι περιορισμοί λόγω της στατικότητας) αλλά στάθηκε στο ύψος της. Ένα «καυτό» Γεντί Κουλέ μπορεί να παρασύρει τον κάθε αντίπαλο και στο ματς με τον Άρη το γήπεδο ήταν πραγματικό καμίνι. Ο κόσμος είναι εδώ και αν το επέτρεπαν και οι συνθήκες(ένα καλύτερο γήπεδο) μπορούσε να είναι και περισσότερος. Η αρχή έγινε, ο κόσμος ζεστάθηκε και τα καλύτερα(πρέπει να) είναι μπροστά…
ΥΓ: Μεγιάδο και Γκαγιέγος. Ξανάσμιξαν «τα αηδόνια» μετά από 1,5 χρόνο και αποτέλεσαν ένα απροσπέλαστο δίδυμο στα χαφ. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο, ίσως δεν είναι συμπτωματικό που με τον Χιλιανό στο πλάι του ο «Μέγια» ήταν ο κορυφαίος του γηπέδου.
ΥΓ2: Η τριάδα στην άμυνα έχει προβλήματα. Καλύτερος των τριών ο Βούρος, απρόσμενα κακός ο Λαμπρόπουλος.
ΥΓ3: Τοράλ, Μπάκιτς ούτε στο 50% της απόδοσης τους. Ειδικά ο Ισπανός ήταν εκτός αγώνα από το ξεκίνημα και δίκαια έγινε αλλαγή.
ΥΓ4: Ακόμα ψάχνει να βρει τον Ντίκο στην φάση του 1-0 ο Φαμπιάνο. Πέρυσι άργησε, φέτος έκανε σεφτέ την πρεμιέρα και φάνηκε γιατί ο Νταμπράουσκας ξεκινάει από αυτόν την ενδεκάδα…
ΥΓ5: Ο Μανδάς συνεχίζει από κει που σταμάτησε πέρυσι. Μέχρι και ασίστ έβγαλε στο πρώτο γκολ. Αν μείνει έχει καλώς. Αν φύγει ο ΟΦΗ πρέπει να πάρει τερματοφύλακα…
