Politica 89.8
Παραφράζοντας τους στίχους του γνωστού τραγουδιού των Πιξ-Λαξ «γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις» μπορεί να απαντήσει κάποιος στο γιατί από το βράδυ της Δευτέρας ο κόσμος του ΟΦΗ νιώθει υπερήφανος για την ομάδα του και κάνει όνειρα για το μέλλον. Γιατί αυτή η ομάδα άρχισε, επιτέλους, να θυμίζει ΟΦΗ από τις παλιές χρυσές εποχές της δεκαετίας των 80ς και 90ς, τότε που οι περισσότερες από τις λεγόμενες μεγάλες ομάδες έρχονταν στο Ηράκλειο και αν έφευγαν με βαθμό ή βαθμούς ήξεραν ότι είχαν αλώσει ένα κάστρο. Αυτό το κάστρο που τα επόμενα χρόνια της κρίσης και της παρακμής του ΟΦΗ έγινε «μπάτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μη δώσετε» και ακόμα και μέχρι πέρυσι αποτελούσε την αχίλλειο πτέρνα της κρητικής ομάδας.
Φέτος κάτι δείχνει να αλλάζει. Τέσσερα παιχνίδια, τρείς νίκες όλες επί μεγάλων αντιπάλων. Αντιπάλων που τα τελευταία χρόνια έρχονταν στο Γεντί Κουλέ και έστηναν πάρτι γιατί έβρισκαν μια ομάδα αδύναμη, άψυχη, ηττοπαθή.
Αυτό πάει να αλλάξει ριζικά φέτος. Ο ΟΦΗ κέρδισε στην έδρα του Άρη, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο. Όλες οι νίκες επί αυτών των αντιπάλων είναι σημαντικές αλλά είναι και κάποιες που σε κάνουν να ξεχωρίζεις. Ο ΟΦΗ με Άρη και ΠΑΟΚ κέρδισε στις καθυστερήσεις σε ματς που θα μπορούσε και να τα έχει χάσει αλλά έχοντας και την βοήθεια της τύχης πήρε το απόλυτο.
Αυτή όμως σε βάρος της ΑΕΚ, ήταν Η νίκη. Η επιβεβαίωση. Η δήλωση ΜΕΓΑΛΗΣ ομάδας. Απέναντι στην ΑΕΚ, την πρωταθλήτρια για να μην ξεχνιόμαστε, ο ΟΦΗ πήρε το τρίποντο γιατί αγωνιστικά ΠΑΤΗΣΕ την αντίπαλο του. Την ομάδα που πριν από μερικές μέρες είχε νικήσει 3-2 στο Μπράιτον, 2-1 στην Λεωφόρο και που για τελευταία φορά στο πρωτάθλημα είχε χάσει πριν από επτά μήνες(Μάρτης του 2023) στην έδρα της από τον Ολυμπιακό με 3-1. Αυτή την ομάδα, με το αήττητο των 15 αγώνων στην Ελλάδα, ο ΟΦΗ τη νίκησε κατά κράτος δίκαια, καθαρά και πανάξια. Νίκη μεγαλύτερη και από το 1-0 προ τετραετίας με το γκολ του Σεμέδο, την χρονιά που βγήκε στην Ευρώπη. Τώρα ο ΟΦΗ όχι απλώς νίκησε την ΑΕΚ αλλά την ισοπέδωσε.
Για να κερδίσεις αυτή την ΑΕΚ πρέπει να κάνεις το τέλειο παιχνίδι. Και ο ΟΦΗ το έκανε. Από τις επιλογές του Νταμπράουσκας(που ο Αλμέιδα ποτέ δεν κατάλαβε τι του έκανε) μέχρι τους ποδοσφαιριστές που εφάρμοσαν κατά γράμμα στο χορτάρι τις οδηγίες του. Ο ΟΦΗ χτύπησε την ΑΕΚ με τα ίδια της τα «όπλα». Με το πρέσινγκ που εφάρμοσε από τα πρώτα λεπτά, με το οποίο την έκοψε στην μέση. Με το μυαλωμένο παιχνίδι των παικτών του, με το κλείσιμο των χώρων και με την άψογη τακτική της αντεπίθεσης. Αν κόντρα στον ΠΑΟΚ ο ΟΦΗ πήρε τη νίκη με… «κλεφτοπόλεμο», απέναντι στην ΑΕΚ κυριάρχησε τακτικά. Έπαιξε ακριβώς το δικό της παιχνίδι, ακύρωσε το κέντρο της και τους επιθετικούς της και χτύπησε σαν την κόμπρα. Ή μάλλον, καλύτερα σαν ΟΦ(Η)Σ.
Ο Νταμπράουσκας χαρακτήρισε ήρωες τους παίκτες του γιατί κράτησαν στο μηδέν την ΑΕΚ. Υπερβολές. Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν ήρωες. Οι παίκτες του απλώς έκαναν αυτά που έπρεπε βάσει της συνταγής του ίδιου του Λιθουανού που παρατάσσοντας την ομάδα του με τρείς κεντρικούς χαφ(Μεγιάδο και Γκλάζερ σε ρόλο εξαριού και Γκαγιέγος με ένα ρόλο πασπαρτού) και με τους δυο πλάγιους μπακ-χαφ να κρατούν τις θέσεις τους θωράκισε την αμυντική του λειτουργία. Το πρέσινγκ ψηλά, σήμα κατατεθέν της ΑΕΚ ήταν που βοήθησε τον ΟΦΗ να κλέψει πολλές μπάλες και να δημιουργήσει ευκαιρίες σε αντίθεση με την αντίπαλο του η οποία παρά την κατοχή δεν κατάφερε να απειλήσει παρά μόνο μια φορά στο πρώτο ημίχρονο με τον Μοχαμαντί και μια στο δεύτερο με το φάουλ του Γκατσίνοβιτς. Ο ΟΦΗ μπήκε από την αρχή ψυχωμένα και άνοιξε το σκορ νωρίς με από ένα κλέψιμο στο κέντρο και το τριγωνάκι Μεγιάδο-Μπάκιτς-Φελίπε ενώ είχε και δυο μεγάλες ευκαιρίες στην επανάληψη με τον Φελίπε και τον Μεγιάδο και του έλειπε μόνο η καλή τελική πάσα για να «κλειδώσει» το ματς. Την βρήκε από τον Αμπαντά που…σέρβιρε το δεύτερο γκολ στον Ντίκο και η… σεμνή τελετή έλαβε τέλος.
ΥΓ: Για πρώτη φορά έψαχνα να βρω παίκτες που να υστέρησαν αλλά επί ματαίω. Ο ένας ήταν καλύτερος από τον άλλον. Μόνο έτσι, άλλωστε μπορείς να νικήσεις μια ομάδα σαν την ΑΕΚ. Δεν γίνεται, όμως, να μην αναφερθείς στον Μπάουμαν που για δεύτερο σερί παιχνίδι ήταν ο κυρίαρχος της εστίας του εμπνέοντας σιγουριά. Στον Βούρο που έκανε ίσως το καλύτερο του παιχνίδι με την φανέλα του ΟΦΗ. Στον Μεγιάδο που ήταν παντού και πάντα(αν σκόραρε και στην φάση του 57΄θα ήταν μια μυθική εμφάνιση), Στον Γκλάζερ που αποδεικνύεται η ήρεμη δύναμη της μεσαίας γραμμής. Κάνει φοβερή δουλειά χωρίς να πολυφαίνεται. Στον Μπάκιτς που έκοψε, μοίρασε έδωσε και μια κλωτσιά παραπάνω. Στον Γκαγιέγος που για άλλη μια φορά έτρεξε τα περισσότερα χιλιόμετρα απ όλους στο γήπεδο και αποχώρησε τραυματίας. Στον Φελίπε που σιγά-σιγά βρίσκει τον εαυτό του και ο ΟΦΗ τον φορ που θέλει να έχει. Στον Αμπαντά που έχω την αίσθηση ότι θα είναι ο επόμενος παίκτης που θα βγει στην βιτρίνα του ΟΦΗ. Αδικημένος, ίσως που δεν αγωνίζεται πιο πολύ αλλά πρέπει να μάθει και να μαρκάρει. Ωστόσο το ταλέντο του είναι τεράστιο και φάνηκε στην πάσα του δεύτερου γκολ. Και τέλος στον Ντίκο που επέστρεψε νωρίτερα απ ότι περιμέναμε και έδειξε γιατί είναι πολύτιμος.
ΥΓ2: Ο Αλμέιδα, ενδεχομένως και να υποτίμησε τον ΟΦΗ αφήνοντας στον πάγκο τόσους πολλούς από τους βασικούς του. Δεν μπορείς ωστόσο να μην του αναγνωρίσεις γενναιοδωρία στις δηλώσεις του όπου αναγνώρισε την ανωτερότητα του ΟΦΗ και το δίκαιο της επικράτησης του. Κάποιοι άλλοι δυστυχώς επέδειξαν ακόμα και μετά από αυτή την καθαρή ήττα την ίδια αλαζονεία που είχαν και πριν το ματς.
ΥΓ3: Ούτε «βόμβα» έριξε ο ΟΦΗ ούτε έκπληξη ήταν η νίκη επί της ΑΕΚ όταν είχαν προηγηθεί αυτές με Άρη και ΠΑΟΚ. Απλά, κάποιοι δεν είχαν πάρει στα σοβαρά τον ΟΦΗ και τις προειδοποιητικές βολές του. Καιρός να αντιληφθούν ότι τόσο η ομάδα όσο και το Γεντί Κουλέ μεγαλώνουν ξανά και θα γίνονται εφιάλτης για όσους τους υποτιμήσουν από δω και στο εξής…
