Politica 89.8
Αναλυτικά όσα ανέφερε ο Γιώργος Σαμαράς
Γιατί αποσύρθηκες από το ποδόσφαιρο στα 33;
“Υπήρχαν δύο σημαντικοί παράγοντες σε αυτήν την απόφαση. Πρώτα, πάλευα για τρία χρόνια με ένα πρόβλημα στην πλάτη που δεν μου επέτρεπε να είμαι καλά 100% και δεύτερον δούλευα αυτό το πρότζεκτ για τρία χρόνια. Στην αρχή της περιόδου, επιτέλους, δόθηκαν οι δυνατότητες για να γίνει πραγματικότητα. Έτσι αποφάσισα πως ήταν καιρός που το σώμα μου δεν μπορούσε άλλο και αποφάσισα να δω το μέλλον”.
Smart Notifications: Live ενημέρωση για την εξέλιξη των αγώνων!
Γιατί ο ΟΦΗ χρειάστηκε την βοήθεια σου;
“Πρώτα από όλα, πρέπει να πω ότι ο ΟΦΗ και η Κρήτη είναι το σπίτι μου και η οικογένεια μου. Η καρδιά μου ήταν πάντα εκεί και ονειρευόμουν πάντα να ολοκληρώσω την καριέρα μου παίζοντας στον ΟΦΗ ή βοηθώντας για το club με κάποιον τρόπο. Έχω πει πολλές φορές, σε αρκετές συνεντεύξεις για το πως ήθελα να τελειώσω την καριέρα μου. Είναι το μοναδικό club που ήθελα να παίξω ποτέ στον ΟΦΗ. Ο ΟΦΗ είχε οικονομικά προβλήματα, αγωνίστηκε σε μικρότερες κατηγορίες όπως συνέβη με πολλές ομάδες στην Ελλάδα κατά την διάρκεια της οικονομικής κρίσης. Ο ΟΦΗ δεν περίμενε εμένα όμως πάντα μιλούσε με υποψήφιους επενδυτές μελετώντας προτάσεις και προτζέκτ. Όμως πάνω από όλα έψαχνα για την ομάδα καθαρούς ανθρώπους που να προσέχουν όχι μόνο τον ΟΦΗ αλλά και όλη την κοινωνία γιατί αποτελεί μέρος του νησιού. Αυτή είναι η δική μας νοοτροπία”.
Τι πρότζεκτ παρουσίασες;
“Σημασία είχε να είναι συμφέρον οικονομικά. Από εκεί και πέρα να μεγαλώνει συνεχώς το πρότζεκτ για να έχει μια θετική ανάπτυξη. Σε αθλητικούς όρους γνωρίζαμε που βρισκόμασταν στην βαθμολογία και στόχος ήταν να παραμείνουμε στην κατηγορία. Όμως η προτεραιότητα ήταν να φτιάξουμε την βάση γιατί χωρίς μια χωρίς αυτήν το club δεν θα είχε την ανάλογη υποστήριξη. Έχουμε ένα ποδοσφαιρικό πλάνο γιατί από την εμπειρία μου στην Ευρώπη και όλο τον κόσμο, το σημαντικό είναι να χτίσουμε μια καλή ευρωπαϊκή βάση”.
Μιλάς αρκετά για την εμπειρία σου στην Ευρώπη. Μπορείς να αναφέρεις ως παράδειγμα κάποιον σύλλογο;
“Σε όλους τους συλλόγους που βρέθηκα πήρα από κάτι για να με βοηθήσουν στο μέλλον. Για παράδειγμα, στην Ολλανδία και την Χερένφεϊν, έμαθα πόσο σημαντική είναι οι δουλειά στα τμήματα υποδομής και να δίνεις ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους. Στην Μάντσεστερ Σίτι, έμαθα πως είναι να βρίσκεσαι σε ένα τεράστιο club, να νιώθουν άνετα οι παίκτες, να μην τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο παρά μόνο πως θα είναι αφοσιωμένοι στο ποδόσφαιρο και να προσέχεις τα πάντα για εκείνους. Στις Ηνωμένες Πολιτείες έμαθα για το μάνατζμεντ, το αθλητικό μάνατζμεντ, τα στοιχεία που χρειάζεται να έχεις για να οργανώσεις έναν σύλλογο γιατί τότε ήταν ένα νέο φραντσάιζ. Στην Σαραγόσα, έμαθα για το “τίκι – τάκα”, πως παίζεται και πως “χτίζεται” από την βάση μετατρέποντας το σε μια ιδεολογία και έναν τρόπο παιχνιδιού”.
Στον ΟΦΗ είσαι αντιπρόεδρος, ποιες είναι οι αρμοδιότητες σου;
“Ο ιδιοκτήτης είναι Ελληνοαμερικανός και ζει στις Ηνωμένες Πολιτείες οπότε υπάρχει αρκετό βάρος στα χέρια μου. Είμαι το άτομο εντός του συλλόγου και ασχολούμαι με τα πάντα που έχουν να κάνουν με το ποδοσφαιρικό και το οικονομικό κομμάτι. Σε κάθε θέση υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν συγκεκριμένη δουλειά. Είναι οι τυπικές αρμοδιότητες ενός προέδρου”.
Ο πατέρας σου, Γιάννης Σαμαράς είναι ο νέος διευθυντής ποδοσφαίρου. Πως είναι να δουλεύεις με τον πατέρα σου μέσα στο ίδιο club;
“Το ποδόσφαιρο είναι η οικογένεια μας. Ο πατέρας μου έπαιξε στον ΟΦΗ και την Εθνική Ελλάδας. Δεν έχει σημασία για εμάς αν βρισκόμαστε στο ίδιο γήπεδο γιατί το ποδόσφαιρο κυριαρχεί στις συζητήσεις μας. Είναι ένα άτομο που γνωρίζω πολύ καλά και είναι από τους πιο ενημερωμένους στην ανάπτυξη του ποδοσφαίρου, των ακαδημιών και πως θα οργανώσει και θα προπονήσει παίκτες. Δουλεύουμε μαζί αλλά σε διαφορετικές θέσεις, τα γραφεία μας είναι δίπλα. Όταν καθόμαστε στο τραπέζι το βράδυ με την μητέρα μου και την αδερφή μου μας ακούν να τσακωνόμαστε (γελάει).
Ο Γιάννης Σαμαράς ήταν ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής. Πως το έζησες εσύ ως μικρό παιδί;
Κατά τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 με προπονητή τον Γκέραρντ, ήταν ένας πολύ σημαντικός παίκτης για τον ΟΦΗ αλλά και για τον Παναθηναϊκό και την Εθνική Ελλάδας. Κατά την διάρκεια των παιδικών μου χρόνων δεν το ένιωσα αυτό γιατί είναι ένας απλός άνθρωπος και χαμηλών τόνων οπότε δεν μας επηρέασε στο σπίτι. Σίγουρα, από τότε με προπονούσε και έβαλε το ποδόσφαιρο μέσα στο αίμα μου. Πάντα ταξίδευε σε όλο τον κόσμο για να μαθαίνει και να ενημερώνεται σχετικά με την εκμάθηση νεαρών παικτών, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά και στην εκπαίδευση τους και πως θα συνδυάζουν μαζί το ποδόσφαιρο και την εκπαίδευση τους. Επίσης, εργάστηκε στην Ολλανδία και την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Αγγλίας. Το πιο σημαντικό πράγμα που έκανε στην δουλειά του ήταν τα επτά χρόνια που εργάστηκε στον Παναθηναϊκό. Την προηγούμενη χρονιά, ξεκίνησε στην ΑΕΚ αλλά τον “έκλεψα” για την ομάδα μου, τον ΟΦΗ (γέλια).
Ο Μάικλ Τζόρνταν ήταν το είδωλο σου ως παιδί;
“Ο πατέρας μου με ξύπνησε στις πέντε το πρωί για να δω το δεύτερο ημίχρονο ενός αγώνα των Σικάγο Μπουλς, από τότε είμαι οπαδός τους, πηγαίνοντας απευθείας στο σχολείο. Και το απόγευμα έπαιζα ποδόσφαιρο”.
Επηρεάστηκες όταν όταν ο πατέρας σου βρισκόταν στο τεχνικό τιμ του ΟΦΗ;
“Απόλυτα. Ο ΟΦΗ έβαλε τα θεμέλια για την ποδοσφαιρική μου ταυτότητα, πως να αγαπήσω ένα club και να παλεύω μέσα στο γήπεδο. Όταν ήμουν 16 χρονών, πήγα στην Ολλανδία όπου ξεκίνησα να μαθαίνω πως να παίζω. Μπορώ να πω πως ο ΟΦΗ ήταν το σχολείο μου και η Χερενφέιν το πανεπιστήμιο μιλώντας ποδοσφαιρικά”.
Πως αισθάνθηκες την αλλαγή πηγαίνοντας στην Ολλανδία από 16 χρονών;
“Δεν ήταν εύκολο. Υπήρχε μεγάλη διαφορά στην καθημερινή ζωή ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ολλανδία. Η γλώσσα ήταν ένα πρόβλημα μέχρι που την έμαθα. Τους πρώτους τρεις μήνες, πρέπει να πω ότι είχα μια κατάθληψη και σκεφτόμουν “εγώ τι κάνω εδώ πέρα”, ήμουν μακρυά από την οικογένεια μου και τους φίλους μου. Όμως το ποδόσφαιρο με κράτησε ζωντανό. Για αυτό έχω κάνει ότι έχω κάνει, επειδή ήμουν δυνατός και να κοιτάζω μπροστά”.
Τις ανακάλυψες στην Πρέμιερ Λιγκ όταν υπέγραψες στην Μάντσεστερ Σίτι;
“Ήταν ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο, εντελώς διαφορετικό από την Ελλάδα και την Ολλανδία. Υπήρχαν διαφορές στην ταχύτητα, στην φυσική κατάσταση. Ήμουν 20 χρονών όταν πήγα στην Πρέμιερ Λιγκ και δεν ήταν τίποτα εύκολο. Η Σίτι είναι ένα σπουδαίο club στα τρία χρόνια που ήμουν εκεί έγιναν πολλές αλλαγές όμως στάθηκα τυχερός γιατί υπήρχαν σωστοί άνθρωποι και με υποστήριξαν πηγαίνοντας με στην Σέλτικ και έτσι ήμουν έτοιμος να ανέβω επίπεδο και να πετύχω τους στόχους μου”.
Τι σημαίνει η Σέλτικ για εσένα;
“Θα το πω εν συντομία. Η Σέλτικ είναι το ποδόσφαιρο μου. Είναι μια ομάδα στην οποία βρισκόμουν επτά χρόνια και έζησα μεγάλες επιτυχίες, νιώθω ότι τους αγαπώ όλους στην Γλασκώβη. Είναι μια ισχυρή σχέση μεταξύ μας για πολλά χρόνια και αυτό είναι κάτι πολύ όμορφο”.
Νιώθεις είδωλο στην Σέλτικ;
“Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσουν οι λέξεις “είδωλο” ή “ήρωας”. Ήταν μια πολύ ευτυχισμένη περίοδος για εμένα προσωπικά αλλά και για το ποδόσφαιρο όπου έδωσα το 100%. Και αν μπόρεσα να προσθέσω μια σελίδα στην ιστορία της Σέλτικ, αυτό είναι κάτι σπουδαίο. Ακόμα αγαπώ το club και θα είναι στην καρδιά μου για πάντα”.
Πως ήταν η φιλία σου με τον Tζέι, τον φίλο της Σέλτικ με σύνδρομο Down;
“Παίζαμε ένα παιχνίδι για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ στην Ιρλανδία και σε μια προπόνηση πήδηξε μέσα στο γήπεδο και ξεκίνησε να τρέχει μαζί μας. Μετά το τέλος της προπόνησης με πλησίασε ο πατέρας του και μου είπε πως ήταν οπαδός της Σέλτικ και έτσι ξεκίνησε αυτή η σχέση με το παιδί και την οικογένεια του. Πριν μάθει κανένας τίποτα και πριν βγει στην δημοσιότητα είχαμε δημιουργήσει μια σχέση αγάπης και όχι για να το δείξουμε παντού”.
Πως έζησες την εμπειρία στην Σαουδική Αραβία και τις Ηνωμένες Πολιτείες;
“Στις Ηνωμένες Πολιτείες έμαθα πολλά για την ζωή μακρυά από το ποδόσφαιρο επειδή είχα έναν τραυματισμό όπου μια ημέρα ξύπνησα και δεν μπορούσα να κάνω αυτό που έκανα πάντα. Εκεί άρχισα να σκέφτομαι το επόμενο βήμα στην ζωή μου και πως να το πετύχω. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, γενικά ο αθλητισμός είναι ένας τρομακτικός, σε μέγεθος, οργανισμός. Στην Αραβία υπήρξε μια δραστική αλλαγή επίσης σε ότι έχει να κάνει με την ζωή μου. Ήταν δύσκολα επειδή δεν είχα κοντά μου την οικογένεια μου και εκεί επικρατούν κάποια στοιχεία της κουλτούρας τους που πρέπει να τα σέβεσαι και εγώ τα σεβάστηκα αρκετά. Το club ήταν πολύ μεγάλο και είμαι ευγνώμων γιατί βρισκόμουν σε έναν οργανισμό όπου είχα ότι χρειαζόμουν. Αγωνίστηκα στο Τσάμπιονς Λιγκ Ασίας, διεκδικήσαμε το πρωτάθλημα αλλά δεν αισθανόμουν πολύ καλά. Ήταν δύσκολο για εμένα να προσαρμοστώ και αυτό είναι δική μου ευθύνη”.
