Politica 89.8
Είχα πρόσφατα μια συζήτηση με φίλο μου έμπειρο παράγοντα. Θέμα μας ήταν τα αρκετά γήπεδα που δε χρησιμοποιούνται πλέον, για διάφορους λόγους, από ομάδες του τοπικού ποδοσφαίρου. Χώροι που υπάρχουν μόνο αναμνήσεις, που οδηγούν σε άλλες εποχές!
Αρκετά γήπεδα από αυτά έχουν ”στοιχειώσει” επάνω τους τη παλιά, τη ρομαντική πλευρά του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου. Του πραγματικά ερασιτεχνικού όμως! Και μια ειρωνεία, ε; Στη καθαρά ερασιτεχνική του μορφή, οι παράγοντες εισέπρατταν επιχορηγήσεις, τώρα στη ποιο… επαγγελματική του μορφή, αυτές δεν υπάρχουν! Λοιπόν, επιστροφή στο θέμα μου.
Υπάρχει καταρχάς γήπεδο με πλαστικό τάπητα που δε παίζεται, είναι στο Μεσοχωριό. Πάω στα υπόλοιπα τώρα, γήπεδο Ρόκας στο Προφήτη Ηλεία. Γήπεδο Ινίου, γήπεδο Αρκαδίας στη Παναγιά. Το γήπεδο στα Ρουσοχώρια, του Ηρακλή Νιπιδιτού δηλαδή. Του Φόδελε επίσης, εγκαταλελειμμένο και αυτό. Το γήπεδο στο Πέρι της πάλι ποτέ Ανατολής, του θρυλικού παράγοντα της Αρίστου Γιαμπουλάκη!
Ακόμα και το γήπεδο του Ερασιτέχνη ΟΦΗ, κάποτε εκεί παιζόταν μπάλα, τώρα επικίνδυνο σημείο, παίζονται άλλα πράγματα. Ίσως να υπάρχει και άλλο γήπεδο που δε το θυμάμαι τώρα, αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα.
Οι ανισότητες εντός… γηπέδων
Αντίθετα το μεγάλο και άλυτο έως τώρα πρόβλημα είναι πως πολλές ομάδες της πόλης του Ηρακλείου ”στενάζουν” από το γηπεδικό τους αδιέξοδο, και ”διψάνε” για σωτήρια λύση.
Βέβαια για τα περισσότερα γήπεδα από αυτά, η βασική αιτία που έχουν αφεθεί στη τύχη τους, είναι πως έχουν πάψει να υπάρχουν οι ίδιες οι ομάδες. Όμως κάποτε εκεί στα Αστερούσια, την εποχή των κονδυλίων της Γ.Γ.Α. με υφυπουργό το Γιάννη Κουράκη πάρθηκε απόφαση σε δυο γήπεδα να μπει ο τάπητας. Στη Λιγόρτυνο και το Μεσοχωριό.
Άδικο, και τελικά αποδείχτηκε και η αρχή του κακού με τα γνωστά επακόλουθα για τις ομάδες που υπήρχαν τότε. Αναγέννηση, και κυρίως ΑΕΔΑ. Δεν έχω κανένα θέμα με τις όποιες ομάδες, άλλο είναι το ”θέμα” μου, έτσι μη τυχών και παρερμηνευτούν οι σκέψεις μου. Οι εποχές άλλαξαν, ξεφύγαμε γενικά ως ηρακλειώτικο ποδόσφαιρο από τα ”ξερά” γήπεδα και περάσαμε στους συνθετικούς χλοοτάπητες. Σίγουρα πολύ θετικό και εναρμόνιση με την εξέλιξη.
Απλά δυστυχώς φυσικό χόρτο είναι αδύνατον να συντηρείται, οπότε το χορταράκι με το καουτσούκ ήταν… μια χαρά! Δημιουργήθηκαν ανισότητες, οι ομάδες που διέθεταν γήπεδο και μπήκε ο τάπητας άρχισαν, και συνεχίζεται, να το εκμεταλλεύονται, και να εισπράττουν χρήματα.
Από ομάδες που είναι αναγκασμένες να πληρώνουν εδώ και πολλά χρόνια μεγάλα ποσά για τη χρήση τους, σε προπονήσεις και παιχνίδια. Θεωρώ, και το έχω ξαναπεί, πως οι αρμόδιοι, ΕΠΣΗ ίσως, αλλά και δήμος Ηρακλείου, θα έπρεπε από την αρχή να είχαν βάλει αυτή τη σειρά των θεμάτων σε μια τάξη. Για σκεφτείτε πόσα χρήματα έχουν δοθεί από τους παράγοντες.
Για να χρησιμοποιούν το γήπεδο, που δε λέω, καλύτερη παροχή, αλλά που θα τα γλίτωναν υπό άλλες προϋποθέσεις. Να υπήρχε ένα ”ταβάνι” στις τιμές ας πούμε. Επίσης υπάρχει και η πλευρά των ομάδων που έχουν τα γήπεδα. Συντήρηση του τάπητα, αρκετά χρήματα. Που όμως ένα πρωί βρέθηκαν με τάπητες που ήταν δώρο από το κράτος.
Μόνο ενθαρρυντικό σημείο είναι ότι μετά την οικονομική κρίση, χαμήλωσαν οι οικονομικές απαιτήσεις. Επίσης ότι με τη νέα μορφή των δήμων, αρκετές ομάδες στο όνομα της ίδιας περιοχής πλέον, χρησιμοποιούν γήπεδα χωρίς να πληρώνουν. Τέλος να μη ξεχνάμε και το εξής, που καλό θα είναι να το προνοήσουν έγκυρα όλοι.
Θα έρθει η στιγμή που οι τάπητες θα θέλουν αλλαγή. Τι θα γίνει τότε; Ποιοι θα αναλάβουν τα έξοδα; Θα ξανά γυρίσουμε στα ”ξερά” γήπεδα; Και κατά πόσο είναι εύκολο(οικονομικά αλλά και λόγο συνήθειας πλέον) τα γήπεδα να πάρουν την αρχική τους μορφή;
