Politica 89.8
Όλοι σχολιάζουμε και τονίζουμε συχνά σε συζητήσεις μας πως η έννοια ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο έχει φθαρεί κατά πολύ. Ποιοι ευθύνονται για αυτό; Φυσικά όλοι οι εμπλεκόμενοι από κάθε σκοπιά κι αν ανήκουν. Ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο δε σημαίνει μισθοφόροι παίχτες. Δε μιλάω φυσικά για οικονομική ενίσχυση (π.χ. έξοδα μεταφοράς), αλλά για μεγάλα μεγέθη που δε δικαιολογούνται καθόλου. Ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο δε σημαίνει οι ομάδες να πληρώνουν εξωφρενικά ποσά (και πριν κρίσης εποχή αστρονομικά χρηματικά ποσά), για τα γήπεδα που χρησιμοποιούν ως έδρα. Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα, αλλά δε θα μακρηγορήσω, θα σας κουράσω. Για μένα τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχουν οι παράγοντες.
Φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις, όπως σε όλα τα πράγματα, αλλά το σύνολο κοιτάζουμε. Εγώ είμαι αυτός που ονομάζω τον ερασιτέχνη παράγοντα ήρωα, αλλά του χρεώνω και το κομμάτι αυτό. Τη παρουσία των μεγάλων χρηματικών συμφωνιών, στη ζωή του τοπικού ποδοσφαίρου! Η ουτοπία των πρωταθλημάτων, των κατηγοριών, του εγωισμού, κάνουν τις ομάδες να βάζουν στην άκρη τη χρησιμοποίηση ‘’ντόπιων’’ παιχτών, της δημιουργίας υποδομών.
Υπάρχουν και παραδείγματα προπονητών που θέλουν πρώτα να εξασφαλίσουν σιγουριά στόχων και έτσι θέλουν να ‘’κτίσουν’’ υπερομάδα πάνω στην άμμο, και μετά τη φυγή τους, ή σε οποιαδήποτε αλλαγή δεδομένων, να υπάρχουν τα γνωστά… ολοκαυτώματα! Μα και εκεί πάλι ο παράγοντας δε φταίει; Θέλω τώρα να αναφερθώ για δύο ομάδες που για μένα τουλάχιστον αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση. Έχουν αποβάλει από μέσα τους την έννοια μισθοφορικό ποδόσφαιρο, και είναι πράγματι υγιείς σε όλα τους. Είναι οι Μεσσαρίτικες ομάδες της Α1 κατηγορίας παρακαλώ, Μοίρες και Τυμπάκι. Άλλωστε το έχουν δοκιμάσει και αυτό, και κυρίως ο ΑΟΤ και τι κατάλαβαν; Κατάλαβαν πως έτσι δε πήγαιναν πουθενά και οι διοικούντες των εκάστοτε διοικήσεων αποφάσισαν να το ‘’πάρουν’’ αλλιώς το τιμόνι.
Πλέον, το ρόστερ τους αποτελείται μόνο από παίχτες της ευρύτερης περιοχής και δεν έχει οικονομικές απολαβές κανένας τους. Δε θέλω να προσβάλω κανέναν και τίποτα, αλλά ποιος άλλος μπορεί να αγαπήσει και να προσφέρει περισσότερα από το παίχτη που παίζει στην ομάδα του χωριού του ή του τόπου του γενικότερα; Πότε θα πάνε περισσότεροι άνθρωποι στο γήπεδο; Μα όταν θα βλέπουν το συγγενή τους, το συγχωριανό τους, να φορά τη φανέλα της ομάδας του τόπου τους. Βέβαια θα μου πει κάποιος, μα αν δεν έρχονται και τα θεμιτά αποτελέσματα;
Μα για ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο δε μιλάμε; Δηλαδή δε θα πρέπει οι ομάδες να πέσουν κατηγορίες, να ξανά ανέβουν; Τι, θα χάσουν τίποτα επιχορηγήσεις, ή χορηγίες ανάλογα σε τι κατηγορία θα παίζουν;
Ή μήπως οι φορείς θα ‘’κοιτάξουν’’ καλύτερα μια ομάδα αν παίζει στη Γ’ ή την Α1 κατηγορία; Μοίρες και ΑΟΤ λοιπόν, μόνο ντόπιοι παίχτες, αυτό είναι το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο! Και βάζω και έναν ‘’τόνο’’ παραπάνω στις Μοίρες, που έχουν και στο πάγκο τους, ένα δικό τους παιδί, το Ζαχαρία Σαββάκη. Του δίνουν την ευκαιρία, μετά τη πολύχρονη προσφορά του ως παίχτης στην ομάδα του τόπου του, να αναδειχτεί και προπονητικά. Είναι ένα θέμα και αυτό με τους προπονητές. Δε θα πρέπει δηλαδή π.χ. οι Μεσσαρίτικες ομάδες, να έρχονται πρώτα σε συμφωνία-συνεργασία με προπονητές από την εκεί περιοχή, και μόνο σε έσχατη περίπτωση να αναζητούν λύσεις από μεγάλες χιλιομετρικές αποστάσεις;
