Ο θεαματικός Εργοτέλης δεν συγκινεί (ακόμη) …

Του Γιώργου Κορτσιδάκη

Γιατί δεν συγκινεί τον ποδοσφαιρικό κόσμο της πόλης ο Εργοτέλης; Οι απαντήσεις είναι πολλές. Ο σύλλογος ζει φέτος τις καλύτερες στιγμές της ποδοσφαιρικής του ιστορίας και είναι έτοιμος να βάλει στόχους που μέχρι και πριν από λίγο καιρό φαινόταν αδιανόητοι. Από ότι επιβεβαιώνεται όμως και με τους αριθμούς, ο κόσμος έχει το δικό του κριτήριο. Τις Κυριακές στα παιχνίδια του Εργοτέλη οι καφετέριες της πόλης είναι γεμάτες, αλλά το Στάδιο παραμένει άδειο.

Το εισιτήριο των 10 ευρώ από τη διοίκηση του Εργοτέλη και οι συνεχείς εκκλήσεις της για βοήθεια και συμπαράσταση δεν έχουν βρει-μέχρι σήμερα-ανταπόκριση.

Ο Εργοτέλης, παρά την βελτιωμένη εικόνα στο παιχνίδι με την Καβάλα όπου ανακοινωθήκαν 2.123 εισιτήρια, παραμένει-μαζί με την Κέρκυρα-ουραγός στα εισιτήρια που έχουν οι ομάδες της Σούπερ Λιγκ. Με μέσο όρο περίπου στα 1200 σε κάθε ματς, είναι σαφές ότι η δυναμική αγωνιστική εικόνα της ομάδας στο γήπεδο δεν συμβαδίζει με την εικόνα στις εξέδρες, η οποία σε κάποια παιχνίδια είναι πράγματι αποκαρδιωτική.

Το «άχαρο»  Παγκρήτιο, η οικονομική κρίση, αλλά και η γενική σταδιακή απομάκρυνση του κόσμου από τα Ελληνικά γήπεδα, για μια σειρά από λόγους που λίγο-πολύ όλοι γνωρίζουμε, είναι ασφαλώς μερικές από τις αιτίες που έχουν παίξει το ρόλο τους.

Ακόμη, το γεγονός ότι ο Εργοτέλης δεν έχει πλέον την συμπαράσταση μια μεγάλης μερίδας φίλων του ΟΦΗ, οι οποίοι έβλεπαν με συμπάθεια την παρουσία του τα προηγούμενα χρόνια στην «μεγάλη κατηγορία», αλλά τώρα είναι απόμακροι, είναι επίσης μια από τις αιτίες της άδειας εξέδρας στο Στάδιο

Και αν για την απώλεια οπαδών άλλων ομάδων μπορεί να βρει κανείς «εξηγήσεις», το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον Εργοτέλη φαίνεται να είναι η αδυναμία του να συγκινήσει  τον «ουδέτερο» ποδοσφαιρικό κόσμο, όπως έκανε τα προηγούμενα χρόνια.

Για παράδειγμα, θυμάμαι τα πρώτα χρόνια του Εργοτέλη στην μεγάλη κατηγορία. Η ομάδα ήταν χαμηλών προσδοκιών σε αγωνιστικό επίπεδο. Πολύ μακριά από τα στάνταρ της σημερινής ομάδας και του θεάματος που αυτή παρουσιάζει στον αγωνιστικό χώρο. Και όμως οι …ελέφαντες, οι ταχυδακτυλουργοί και οι τραγουδιστές που έφερνε στο Παγκρήτιο ο Τζώρτζογλου τραβούσαν περισσότερο τους θεατές από ότι σήμερα !Υπήρχαν-θυμάμαι-παιχνίδια στο Παγκρήτιο που ο Εργοτέλης «μάζευε» και 10 χιλιάδες θεατές, ακόμη και σε παιχνίδια που δεν ήταν «εμπορικά».

Ο Γιώργος Σουλτάτος, σε μια πρόσφατη συζήτηση για το θέμα, μου έδωσε την δική του εξήγηση σε αυτό: Kατά την άποψη του, ο Εργοτέλης άρχισε να «χάνει» φιλάθλους όταν άρχισε να κερδίζει τις μεγάλες ομάδες! Τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ, αλλά και τον συμπολίτη ΟΦΗ. Έτσι, ως σωματείο που δεν είχε τον κόσμο και την δυναμική, άρχισε να χάνει πελάτες από την μεγάλη  «δεξαμενή» των φιλάθλων που παρακολουθούσαν τα παιχνίδια του. Που ήταν κατά πλειοψηφία φίλαθλοι άλλων ομάδων!

Ο Εργοτέλης είναι αναγκασμένος όμως να «ζήσει» με αυτό. Και μέσα από το καλό ποδόσφαιρο που παίζει και τις διακρίσεις που διεκδικεί να καταφέρει να πείσει τους «κρητικούς» φιλάθλους ότι πέρα από τις συλλογικές προτιμήσεις υπάρχει και ο «τοπικισμός» που οφείλει να συγκινήσει κάποιους, αν όχι κόντρα στις δικές τους ομάδες, τουλάχιστον απέναντι στις υπόλοιπες!

Σε «αυτούς» τους φιλάθλους πρέπει να ρίξει το βάρος της η διοίκηση του Εργοτέλη, οι προσπάθειες της οποίας ασφαλώς και αξίζουν ευρύτερης αποδοχής. Όπως και η ίδια η ομάδα γενικώς, που είναι ότι καλύτερο έχουμε δει στα κρητικά γήπεδα εδώ και μια 20ετία περίπου…

*Το άρθρο αυτό με τίτλο  “Ο θεαματικός Εργοτέλης δεν συγκινεί (ακόμη) τους φιλάθλους…” δημοσιεύεται στην Athleticpress (14/2).