Politica 89.8Αυτή η «καραμέλα» των σχέσεων του ΟΦΗ και του Εργοτέλη με ενοχλεί αφάνταστα.
Πληγώνει την αισθητική μου, τη σκέψη μου, την άποψή μου για το θέμα, συνολικά.
Όπως με ενοχλεί η στάση των παραγόντων, αλλά και κάποιων φιλάθλων, οι οποίοι σε κάθε περιστατικό μοιάζουν με τα παιδάκια που κάποιος τους παίρνει το παιχνίδι τους.
Και βγαίνουν στα ραδιόφωνα και βρίζουν. Κατηγορούν τους δημοσιογράφους ότι «τα παίρνουν» από τη μία ή την άλλη πλευρά, ανάλογα με τη θέση που θα διατυπώσουν. Βγάζουν την αδυναμία τους να κατανοήσουν την πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν αυτό είναι θέμα νοοτροπίας ή φανατισμού. Αυτό το ορκισμένο μίσος ορισμένων, δεν μπορώ να το αντέξω. Όπως βέβαια και αυτή την κουτοπονηριά των παραγόντων, οι οποίοι αδυνατούν να κλείσουν το θέμα μια και καλή, ως οφείλουν. Αντρίκια και χωρίς ίχνος υπεκφυγής.
Γι’ αυτό και αποφάσισα να γράψω σήμερα κάποιες «αλήθειες» για το θέμα αυτό. Όπως τουλάχιστον τις αντιλαμβάνομαι.
Φιλικές σχέσεις του ΟΦΗ και του Εργοτέλη δεν υπάρχουν. Ούτε οριζοντίως, ούτε καθέτως. Οι ομάδες είναι καθαρά ανταγωνιστικές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αν έχουν γίνει ένα-δυο τραπέζια και έχουν ανταλλαγεί και μερικές φιλοφρονήσεις μπροστά στα μικρόφωνα και τους φωτογράφους, αυτό δεν σημαίνει ότι μας έχουν πείσει για τα αισθήματα φιλίας και αγάπης. Ούτε οι μεν, ούτε οι δε.
Οι ομάδες και αυτό που εκφράζουν είναι σε διαφορετική κατεύθυνση. Και είναι φυσιολογικό. Συμβαίνει στις περισσότερες πόλεις του κόσμου, όπου υπάρχουν «γειτονικές» ομάδες και είναι απολύτως μέσα στο πνεύμα του ανταγωνισμού. Όσοι θέλουν να το κατανοήσουν αυτό, έχει καλώς. Όσοι όχι, τότε βλάπτουν την υγεία τους.
Ο ανταγωνισμός δεν είναι κατ’ ανάγκη μίσος. Σε κάνει και καλύτερο, αν είσαι σε θέση να τον κατανοήσεις. Είναι μια ωφέλιμη διαδικασία. Οπωσδήποτε καλύτερη, από τις κοινωνίες που το μονοπώλιο κυριαρχεί.
Έχω βαρεθεί και τους μεν και τους δε, να πετάγονται σαν ελατήρια, όταν συμβεί κάτι από τη μια πλευρά που είναι κόντρα στα συμφέροντα της άλλης. Είναι μια αντίδραση ανώριμη και το χειρότερο είναι όταν αυτή η διαδικασία ακολουθείται και από επίσημα στελέχη των ομάδων, που υποτίθεται ότι γνωρίζουν τι συμβαίνει. Είναι μια αντίδραση σκόπιμη που θέλει να βάλει στο παιχνίδι τους φιλάθλους, να ξεσηκωθούν, να αντιδράσουν, να τσακωθούν.
Ο Εργοτέλης είναι μια ομάδα που πλασάρει το προφίλ, του συλλόγου που παλεύει για τα δίκαια και τα ιδανικά. Έχει κατακτήσει μια κοινωνική δράση με μια σειρά από σημαντικές ενέργειες (αιμοδοσίες, επισκέψεις σε ιδρύματα, φιλανθρωπίες κ.λπ.) συμμετέχει όμως σε ένα συνεταιρισμό που οι περισσότεροι είναι υπόδικοι και περνούν ένας προς ένα την πόρτα του ανακριτή, για ένα σωρό από ποινικά αδικήματα.
Ο Εργοτέλης, μια μικρή ποσότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν έχει καταφέρει να διαφοροποιηθεί, όσο και αν υποστηρίζει το αντίθετο. Αυτή είναι μια δύσκολη απόφαση που μπορεί να σε φέρει σε μοναχικούς και επικίνδυνους δρόμους. Είναι μια ομάδα που δεν φωνάζει και δεν ανοίγει μέτωπα. Είναι μια στάση δικαιολογημένη, για μια ομάδα συγκεκριμένης δυναμικής που επιθυμεί στον αγώνα που δίνει να έχει περισσότερους φίλους παρά εχθρούς. Επιλέγει λοιπόν, να βρίσκεται σε μια «γραμμή» που της εξασφαλίζει προσωρινά μια ασφάλεια. Η στάση αυτή όμως απέχει πολύ από τις «κορώνες» περί ηθικής, πολιτισμού και άλλων επίσημων ή ανεπίσημων τοποθετήσεων που γίνονται και είναι για τα μάτια του κόσμου.
Και η στάση του ΟΦΗ όμως τείνει να γίνει κουραστική, κάθε φορά που ο συμπολίτης τον ενοχλεί. Λες και είχε κάποιον φίλο που τον έχασε ή κάποιον συνεργάτη που πρόδωσε τα μυστικά εκ των έσω. Τείνει να γίνει ασόβαρη η στάση των διοικούντων του ΟΦΗ στο θέμα αυτό, με το δημόσιο κατηγορώ που διατυπώνουν κάθε φορά που ο Εργοτέλης, ακολουθεί τη «γραμμή» που έχει επιλέξει. Δείχνει -για μένα- μια αδυναμία από πλευράς ΟΦΗ η στάση αυτή και μια έλλειψη επιχειρηματολογίας, αλλά και ουσιαστικής «απάντησης».
Η πρότασή μου λοιπόν είναι η εξής και στους δυο: Nα μην ασχοληθεί ξανά ο ένας με τον άλλο. Να τραβήξουν τους δρόμους τους και μέσα από την επιλογή αυτή να κριθούν για τη στάση τους αυτή. Θεωρώ ότι αυτή είναι πιο τίμια στάση, από το να διαλαλούν στις τηλεοπτικές κάμερες ότι είναι μαζί και όταν ο ένας γυρίσει την πλάτη στον άλλο, να αρχίσουν οι πισώπλατες μαχαιριές.
Σε ό,τι με αφορά από εδώ και στο εξής, θα κρίνω αυστηρά οποιαδήποτε προσπάθεια (λυκο) φιλίας μεταξύ τους. Γιατί πολύ απλά θα χρειαστεί να γίνουν πολύ πιο σοβαρά πράγματα, για να με πείσουν και οι δυο για το αντίθετο…
*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Athletic Press (5/7).
