Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο…

Στο παιχνίδι με τον Άρη στο Κλ. Βιελίδης ο Εργοτέλης έχασε τον βαθμό της ισοπαλίας στην τελευταία φάση του αγώνα. Το ίδιο «άχαρο» και «άνοστο» έργο είδαμε και την προηγούμενη Κυριακή στο Παγκρήτιο, όπου πάλι με γκολ στο τελευταίο δευτερόλεπτο ήρθε η ήττα από τον ΠΑΟΚ. Και επειδή σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση, καλά θα κάνει ο Καραγεωργίου να εντάξει στο προπονητικό πρόγραμμα και στην τακτική του, το τι θα πρέπει να γίνεται σε περίπτωση που θα πρέπει να κρατηθεί ένα θετικό αποτέλεσμα στα τελευταία λεπτά ή ακόμα και στις καθυστερήσεις. Όπως δηλαδή γίνεται μάθημα στις στημένες φάσεις, να γίνεται και για το τέλος του ματς. Είναι, για παράδειγμα, απαράδεκτο φαινόμενο για ομάδα Σούπερ Λιγκ και για επαγγελματίες παίκτες να παίζεις με δέκα, να κερδίζεις φάουλ στην σέντρα στο 93ο λεπτό και αντί να κάνεις πασούλες για να ροκανίσεις το χρόνο, ή να μείνει ο «τραυματίας» 10-15 δευτερόλεπτα περισσότερο στο έδαφος, να κάνεις σέντρα στον… αντίπαλο τερματοφύλακα. Όπως έγινε με τον δικέφαλο δηλαδή. Και όχι μόνο αυτό. Στην συγκεκριμένη φάση ο Αλεξόπουλος, παρά την άρνηση του Καραγεωργίου, πάει στην αντίπαλη περιοχή για κεφαλιά (!) την στιγμή που ο αντίπαλος στόπερ έχει γίνει ήδη σέντερ φορ στην περιοχή του Δασκαλάκη. Με αποτέλεσμα στο βολέ του Κρέσιτς, από την… πάσα του Ολίσε, στην άμυνα του Εργοτέλη να μην βγαίνουν τα μαρκαρίσματα.

Το 1-2 βέβαια δεν προήλθε από το γεγονός ότι ο Αλεξόπουλος έκανε του… κεφαλιού του, αλλά είναι ένα ακόμα δείγμα ότι στον Εργοτέλη πάσχουν από έλλειψη… πονηριάς. Λίγο αντιποδοσφαιρικά να σκέφτονταν η ομάδα θα είχε ακόμα δύο βαθμούς (με ΠΑΟΚ και Άρη) και δεν θα είχε «πληγωθεί» τόσο πολύ σε αγωνιστικό, ψυχολογικό και βαθμολογικό επίπεδο. Είναι μικρολεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά, γιατί σε ομάδες των… κυβικών του Εργοτέλη, οι μικρολεπτομέρειες αυτές κρίνουν ακόμα και την τελική βαθμολογική θέση της ομάδας. Μην ξεχνάμε ότι πέρυσι ο Εργοτέλης κινδύνευσε να υποβιβαστεί, επειδή δεν… έπαιξε στο δεύτερο ημίχρονο με τον Πανθρακικό στην Κομοτηνή και έχασε από το… πουθενά. Συν όλα τα άλλα υπάρχει και το οικονομικό θέμα. Από την στιγμή που η Σούπερ Λιγκ «πριμοδοτεί» με 20.000 ευρώ τον κάθε βαθμό, είναι αμαρτία να έχουν χαθεί ήδη 40 χιλιάδες ευρώ από το ταμείο της ΠΑΕ, επειδή δεν βρέθηκε ένας ποδοσφαιριστής να φερθεί… επαγγελματικά και να… καταπιεί την μπάλα στα τελευταία δευτερόλεπτα. Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο…