Τώρα είναι η… ευκαιρία

Ο κύκλος της ομάδας του Εργοτέλη έχει κλείσει προ πολλού και είναι αναγκαία η ριζική «ανακαίνιση» σε όλα τα επίπεδα

Η αλήθεια είναι ότι νιώθω δικαιωμένος για τις αναφορές μου στο παρελθόν για τον φετινό Εργοτέλη και για τον χαρακτηρισμό «άνοστος» που του είχε προσάψει μετά μάλιστα τη νίκη του επί του ΠΑΟΚ, ωστόσο και το λέω με πάση ειλικρίνεια θα ήταν προτιμότερο να είχα εκτεθεί. Αντ’ αυτού εκτέθηκε ο Εργοτέλης. Δεν είναι ντροπή να χάνεις στο ΟΑΚΑ από τον Παναθηναϊκό. Ακόμα και με 4-0. Ντροπή όμως είναι να δέχεσαι τέτοια παιδικά γκολ, να μην αντιδράς στην ξευτίλα που έρχεται και να βλέπεις παίκτες να βρίζονται.

Όλα αυτά δεν ταιριάζουν σε καμία ομάδα και φυσικά ούτε στον Εργοτέλη που μέχρι και το Σάββατο το μεσημέρι ήταν ένας σύλλογος «υπόδειγμα» σε τέτοια ζητήματα. Ακόμα και φέτος που το… καράβι δείχνει να έχει χάσει τον… προορισμό του, οι παίκτες πάλευαν όλα τα ματς μέχρι το 96’, τα έδιναν όλα, ο προπονητής συμμετείχε από τον πάγκο και στο τέλος υπήρχε η ικανοποίηση ότι τουλάχιστον έγινε η προσπάθεια.

Τώρα όμως; Τίποτα. Εξ ου και οι κινήσεις που δείχνουν περισσότερο πανικό, παρά αποφάσεις που προέρχονται έπειτα από ώριμη σκέπη με σκοπό να αλλάξει το προφίλ. Και εντάξει ο παραδειγματισμός είναι ένα σωστό μέσο, αλλά να έχει και μία βάση. Το να βάζεις για παράδειγμα στο ίδιο «καζάνι» τον Χίμπλινγκερ που τόσα χρόνια εδώ είναι «άρχοντας» σε όλα του, με έναν άλλο που ήρθε πριν από λίγες εβδομάδες. Ούτε ξενερώνεις έναν παίκτη, όπως ο Φραγκουλάκης, που είναι ίσως και ο μόνος που δείχνει πυγμή και… τσαμπουκά στους αντιπάλους.

Και κυρίως στα δύο κρισιμότατα ματς που έρχονται δεν αφήνεις την ομάδα να παίξει με τον τρίτο τερματοφύλακα και χωρίς… αναπληρωματικό.
Ας είναι. Έτσι αποφάσισαν. Αυτό που όμως θα πρέπει να δουν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ στον Εργοτέλη είναι ότι αυτή η ομάδα όπως είναι δομημένη τα τελευταία χρόνια, έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της και απαιτείται ριζική ανακαίνιση. Σε παίκτες, προπονητή και πάνω από όλα σε φιλοσοφία…