Το… δηλητήριο του ΟΦΗ

Καλές ομάδες δεν είναι αυτές που παίζουν «τριγονάκια», αλλά αυτές που ξέρουν τι θέλουν και κυρίως πως να το κατακτήσουν. Και εκεί ο ΟΦΗ… δαγκώνει.

Ο ΟΦΗ σε ένα ακόμα παιχνίδι έριξε το… δηλητήριο του δείχνει ότι επέστεψε στην Σούπερ Λιγκ , όχι απλά για να μείνει και να… ξεχρεώσει, αλλά για να πρωταγωνιστήσει. Και όταν λέω πρωταγωνιστήσει, δεν εννοώ Ευρώπη και τέτοιες… μπούρδες που ακούω από το βράδυ του Σαββάτου. Εννοώ ότι θα πρωταγωνιστήσει στο κάθε ένα παιχνίδι ξεχωριστά, θα δείχνει την δυναμική του, το… βάρος της φανέλας, την ποιότητα του και στο τέλος που θα γίνει το… ταμείο, κάθε τελικό αποτέλεσμα θα είναι καλοδεχούμενο. Κριτικές και αναλύσεις θα έχετε ακούσει και διαβάσει, δεκάδες. Αυτό που εγώ ήθελα απλά να προσθέσω είναι ότι ο φετινός ΟΦΗ, με εξαίρεση το ματς της Ξάνθης, με εντυπωσιάζει για ένα και μοναδικό λόγο. Ξέρει τι θέλει σε κάθε παιχνίδι και κυρίως ξέρει πώς να το διεκδικήσει.

Αυτό για μένα είναι στοιχείο μεγάλης και καλής ομάδας. Γιατί καλά τα τακουνάκι, τα τριγονάκια, οι αυτοματισμοί. Πάνω απ’ όλα όμως μετράει η ουσία και ευτυχώς στον ΟΦΗ φαίνεται να υπάρχει σε άφθονη ποσότητα.
Το ματς με τον Ολυμπιακό κάλλιστα θα μπορούσε να είχε χαθεί αν για παράδειγμα δεν έκανε τον… τροχονόμο ο Κοστάνζο στο 2-1. Ακόμα όμως και τότε θα λέγαμε τα ίδια. Γιατί ο ΟΦΗ ήταν διαβασμένος, είχε ένα σχεδιασμό στο παιχνίδι του και δεν πανικοβλήθηκε ούτε στο 2-0. Συνέχισε στο ίδιο μοτίβο, πήρε βοήθειες από τον πάγκο, φάνηκε και λίγο τυχερός στα γκολ και ήρθε το αποτέλεσμα. Και όλα αυτά ενώ του έλλειπαν βασικοί παίκτες και κάποιοι δεν βρέθηκαν σε καλή ημέρα όπως οι δύο Λόπεζ για παράδειγμα. Κοντολογίς. Ο ΟΦΗ διαθέτει… δηλητήριο που δεν το σκορπά αλόγιστα, αλλά με πλάνο και σχέδιο. Άλλωστε δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο… 

Σαν επίλογο πάντως θα ήθελα ένα ακόμα σχόλιο για την μεγάλη εμφάνιση του ΟΦΗ στο Καραϊσκάκη και την επική ανατροπή. Ο ΟΦΗ δεν έγινε… Μπαρτσελόνα επειδή δεν ηττήθηκε εκτός με ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό, ούτε επειδή έκανε… πλάκα στην ΑΕΚ. Και το λέω αυτό γιατί τις τελευταίες ώρες, μες στην μέθη του 2-2, έχω ακούσει και διαβάσει απίστευτα πράγματα και καλό θα είναι να υπάρχει μια «προσγείωση». Δεν λέω να μην υπάρχουν πανηγυρισμοί, ακόμα, ακόμα και υπερβολικοί χαρακτηρισμοί, αλλά το σλόγκαν του Αναστόπουλου στην Β’ Εθνική, ότι «χρειάζεται ισορροπία στα συναισθήματα», είναι πιο επιτακτικό να εφαρμοστεί τώρα. Για πολλούς και διαφορετικούς λόγους…