Politica 89.8
Το γήπεδο της «Αγιάς Σοφιάς» ήταν το όνειρο χρόνων για τους φίλους της ΑΕΚ. Γήπεδα σαν την «Αγιά Σοφιά» αποτελούν το όνειρο, ενίοτε και την… ονείρωξη χιλιάδων οπαδών ανεξαρτήτου οπαδικής απόχρωσης. Στο εξωτερικό τα γήπεδα αυτά αποτελούν τον κανόνα, στην Ελλάδα είναι η εξαίρεση που απλά τον επιβεβαιώνει. Το Καραισκάκη, η Νέα Φιλαδέλεφεια και από κει και πέρα το χάος. Γήπεδα παλιά, γερασμένα σε πολλές περιπτώσεις και επικίνδυνα. Γήπεδα που δεν προσφέρουν υπηρεσίες ανάλογες του αντιτίμου του εισιτηρίου και μοιάζουν παρωχημένα και επισφαλή όχι μόνο για τους φιλάθλους αλλά ακόμα και για τους ίδιους τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές.
Είναι επόμενο, λοιπόν, και απολύτως λογικό το νέο γήπεδο της ΑΕΚ να το θαυμάζουν και στο βάθος να το ζηλεύουν όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι στην Ελλάδα και όχι μόνο. Ένας από αυτούς είναι και ο Μιχάλης Μπούσης ο οποίος ευρισκόμενος στην Αθήνα άδραξε της ευκαιρίας να το επισκεφτεί και να το δει από κοντά. Ακόμα και ο μεγαλομέτοχος του ΟΦΗ για τον οποίο δεν είναι και σπάνιο φαινόμενο να βλέπει στην Αμερική τέτοια γήπεδα, εντυπωσιάστηκε στην διάρκεια της ξενάγησης του από τον ομόλογο του της ΑΕΚ Δημήτρη Μελισσανίδη, από την δομή του όλου έργου και το αποτέλεσμα. Από αυτά που είδε όλο και κάποιες ιδέες θα κρατήσει στο μυαλό του όταν με το καλό ξεκινήσει και ο ΟΦΗ να κάνει τα τελικά σχέδια για νέο γήπεδο ή έστω για την ανακαίνιση του Γεντί Κουλέ. Το θέμα του γηπέδου ήταν άλλωστε από την πρώτη στιγμή στα βασικά πλάνα του Ελληνοαμερικανού ιδιοκτήτη της Κρητικής ΠΑΕ. Ο Μπούσης από την πρώτη στιγμή είχε στην σκέψη του ένα νέο γήπεδο αλλά δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι τέτοια έργα στην χώρα μας προχωρούν με ρυθμούς χελώνας εξαιτίας της γραφειοκρατίας. Η ΑΕΚ περίμενε 20 ολόκληρα χρόνια. Ο Παναθηναικός είναι στην σειρά και ελπίζει ότι δεν θα χρειαστεί ένα τόσο μεγάλο διάστημα. ΠΑΟΚ και Άρης θέλουν επίσης-δικαιολογημένα- το δικό τους κομμάτι στην πίτα. Η πραγματικότητα είναι ότι καμιά ομάδα που θέλει να λέγεται μεγάλη, δεν μπορεί να προχωρήσει και να διεκδικήσει στόχους χωρίς να διαθέτει ένα σύγχρονο γήπεδο.
Σε ότι αφορά τον ΟΦΗ το Γεντί Κουλέ είναι το σπίτι του. Οι αναμνήσεις, οι χαρές και οι λύπες, οι θρίαμβοι και οι απογοητεύσεις, το γέλιο και το κλάμα. Τα παιδιά χρόνια, η υδροφόρα που έβρεχε τον χωμάτινο αγωνιστικό χώρο, το πασατέμπο, το σάμαλι, το μαξιλαράκι από φελιζόλ για το παγωμένο τσιμέντο της εξέδρας. Είναι όμως και ένα γήπεδο 71 χρόνων που όποιες μετατροπές κι αν δέχθηκε, στην πορεία όλων αυτών των ετών είναι πλέον πολύ μικρό για να χωρέσει τις προσδοκίες της επόμενης μέρας που δεν προσφέρει ούτε τις βασικές παροχές και ανέσεις. Μια ομάδα σαν τον ΟΦΗ με την δυναμική που διαθέτει δεν μπορεί να περιοριστεί σε ένα γήπεδο 5.800 θέσεων.
Ο Μπούσης είχε πει, σε ανύποπτο χρόνο, τον Μάιο του 2021 ότι θέλει να αφήσει έργο να τον θυμούνται και αυτό θα γίνει μόνο με το γήπεδο. Συγκεκριμένα ο ιδιοκτήτης του ΟΦΗ αναφέρθηκε στο γήπεδο και ποιος είναι ο στόχος του λέγοντας: «Ο κ. Βαρδινογιάννης έχει αφήσει κάτι στην Κρήτη και τον θυμόσαστε, Θέλω και εμένα να θυμόσαστε όταν πεθάνω να σας αφήσω κάτι. Το βασικό δεν είναι μόνο τα χρήματα, αλλά και ότι προσφέρω στον κόσμο. Πρέπει όλοι να μπείτε στο ίδιο όραμα και αυτό θα ωφελήσει όλη την Κρήτη».
Αυτό είναι ουσιαστικά και το περιβόητο πρότζεκτ. Δεν έχει να κάνει τόσο με το αγωνιστικό κομμάτι όσο με τις γηπεδικές εγκαταστάσεις. Το Βαρδινογιάννειο και το κεντρικό γήπεδο. Στο ΒΑΚ έχουν ήδη γίνει οι πρώτες πινελιές και έπεται συνέχεια. Τα μεγάλα σχέδια όμως αφορούν το γήπεδο. Επιτυχία είναι και μια ευρωπαική έξοδος ή ένα κύπελλο αλλά ένα νέο σύγχρονο γήπεδο είναι μια παρακαταθήκη που μένει για τις νεότερες γενιές. Σαφώς και το αγωνιστικό είναι η βιτρίνα αλλά αν ο ΟΦΗ θέλει να ψηλώσει, αν δεν θέλει να μείνει στις αναμνήσεις και να διηγείται κλαίγοντας τα περασμένα μεγαλεία(όπως την μεγάλη πρόκριση επί της Ατλέτικο) ένα στόχο πρέπει να βάλει και να τον φέρει εις πέρας. Την κατασκευή νέου γηπέδου ή έστω την ανακατασκευή του δικού του στα Καμίνια. Κι ας ελπίσουμε ότι δεν θα πάρει χρόνια-και πάντως όχι 20 όπως της ΑΕΚ- για να το δούμε έτοιμο. Για να προλάβουμε κι εμείς οι μεγαλύτεροι να το ζήσουμε…
