Politica 89.8
Πιτσιρικάς ακόμα, στα 11 χρόνια είχα το πρώτο ποδοσφαιρικό… σκίρτημα με το Αργεντίνικο ποδόσφαιρο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978. Στο σπίτι δεν υπήρχε έγχρωμη τηλεόραση, ήταν η εποχή που πρωτοβγήκε το χρώμα στην μικρή οθόνη αλλά ήταν προνόμιο των λίγων…
Έπρεπε, λοιπόν, να πηγαίνουμε στο καφενείο της γειτονιάς και να παρακολουθούμε στα «κλεφτά» και στα… όρθια τα παιχνίδια του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η Αργεντινή κατακτούσε το 1978 το πρώτο της τρόπαιο νικώντας την Ολλανδία στον τελικό και μέσα από εκείνη την επιτυχία «γεννιόταν» ένας ακόμα φίλος της «αλμπισελέστε». Τότε δεν υπήρχαν τα σόσιαλ ούτε το διαδίκτυο για να γνωρίζουμε, ήμασταν και παιδιά με κοντά παντελονάκια, για το καθεστώς του Βιντέλα για τα εγκλήματα της χούντας και για το «σπρώξιμο» στην ομάδα του Μενότι…
Οκτώ χρόνια αργότερα, to 1986, στα γήπεδα του Μεξικού μας συνέπαιρνε με την ποδοσφαιρική του γοητεία ο «θεός» του ποδοσφαίρου. Αυτή η τεράστια μπαλαδόφατσα του Μαραντόνα που στο πέρασμα του τα… διέλυε όλα σαν οδοστρωτήρας. Από το «χέρι του θεού» στα προημιτελικά με την Αγγλία και την γκολάρα που πέτυχε στο ίδιο ματς για να αποκλείσει μόνος του τα «λιοντάρια» και να και να δώσει χαρά στους συμπατριώτες του και «απάντηση» στους αντιπάλους για τον πόλεμο στα Φόκλαντς, μέχρι και τον τελικό με τους Γερμανούς όπου η Αργεντινή κέρδισε το δεύτερο τρόπαιο της ιστορίας της.
Πολύ αργότερα ήρθε και ο μάγος…Μέσι για να… δέσει το γλυκό. Αργεντινή και…ξερό ψωμί. Περιμένω, φέτος ένα ακόμα κύπελλο για τον τεράστιο Λέο. Αν σε κάποιον χρωστάει η ιστορία είναι σε αυτό το παιδί από το Ροσάριο που ομόρφυνε τα ποδοσφαιρικά μας βράδια, όλα αυτά τα χρόνια αλλά Μουντιάλ ακόμα δεν αξιώθηκε να πάρει. Στα 35 του ήρθε η ώρα για να φύγει(όταν φύγει) με την ικανοποίηση ότι δεν λείπει τίποτα από την τροπαιοθήκη του…
Υ.Γ: Και ο Νέιρα, Αργεντίνος είναι για να μην ξεχνιόμαστε, έτσι;…
