Politica 89.8
Τα πρωταθλήματα της Φούτμπολ Λιγκ, της Γ Εθνικής και των τοπικών παραμένουν στον… πάγο. Και από οτι φαίνεται θα μείνουν εκεί, αν και όσο ζεις πρέπει να ελπίζεις!
Πλέον οι στίχοι του Βάρναλη αποδίδουν πλήρως την εικόνα τους, καθώς οι ομάδες “προσμένουν ίσως, κάποιο θάμα”!
Τα λόγια πλέον είναι φτωχά. Οι υποσχέσεις κούρασαν και όλα είναι λόγια του… αέρα, με τα αιτήματα να έχουν πεταχτεί όλα στον κάλαθο των αχρήστων!
“Λόγια, λόγια, λόγια ψεύτικα”, που λέει και το τραγούδι.
Αξίζει να το διαβάσετε, καθώς ο κοινωνικός στόχος του ποιήματος είναι σαφής: Να απεικονίσει με τα πιο παραστατικά χρώματα τη δυστυχία των απόκληρων της ζωής.
Παραφράζοντας το, θα θυμηθούμε τους… “απόκληρους” του… ποδοσφαίρου τους τελευταίους μήνες. “Απόκληροι” όμως που δεν φταίνε για την κατάσταση που έχουν περιέλλθει. Που τους… κατάντησαν “απόκληρους”. Χωρίς να έχουν ευθύνη οι ίδιοι.
Μακάρι να γίνει το… Θαύμα και να έχουμε δράση ξανά! Αλλά….
“Οι Μοιραίοι”
Μες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ’η παρέα πίναμ’ εψες’
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.
Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού!
Ω! της αυγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!
Του ενός ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό’
τ’ άλλου κοντόημερ’ η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό’
στο Παλαμήδι ο γιός του Μάζη
κ’ η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.
- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το ‘πε ακόμα.
Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
Κώστας Βάρναλης
