ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑΜΕ!

Σε λίγες εβδομάδες συμπληρώνεται ένας χρόνος από την πρώτη καραντίνα που μας υποχρέωσε να μείνουμε στα σπίτια μας για δύο ολόκληρους μήνες. Κάποιος θα πει ότι η υγεία είναι πάνω από όλα, δεν θα τον αδικήσω. Σαφώς και η υγεία όλων μας είναι πάνω από κάθε τι άλλο. Τα αυτονόητα, καλό είναι να μην τα τονίζουμε.

Και μετά ήρθε το καλοκαίρι, ήρθε η ελπίδα ότι δεν θα περάσουμε ποτέ ξανά αυτά που βιώσαμε την άνοιξη του 2020.

Και μετά ήρθε ο Νοέμβρης του 2020 για να ζήσουμε, έστω σε μικρότερη κλίμακα, όσα ζήσαμε την άνοιξη του ίδιου χρόνου. Οι γιορτές πέρασαν δίχως να μπορέσουμε να τις ζήσουμε μαζί με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Ήταν ένα πλήγμα, ψυχολογικό όχι κάτι άλλο. Και όμως πάλι η υγεία είναι πάνω από όλα. Αδιαμφισβήτητο αγαθό η υγεία όλων μας και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να παίζει με αυτό.

Όμως να που πάλι ακούμε για καθολικό lockdown, να που ακούμε πάλι για ολικό κλείσιμο. Και τα παιδιά μικρά και μεγάλα να χρειάζεται να παραμείνουν μέσα, κλεισμένα δίχως καμία επιλογή για άθληση, για βόλτα, για παιχνίδι. Κανένας δεν γνωρίζει τι πρόκειται να γίνει, κανένας δεν γνωρίζει πρέπει να αντιδράσει.

Η ψυχολογική κόπωση φτάνει στα όρια της, οι αντιστάσεις του καθενό μας αμβλύνονται και σε μια εποχή που χρειάζεται να είμαστε όλοι άνθρωποι, αυτό χάνεται και δεν μπορεί να λειτουργήσει. Μέσα από τον ωκεανό των social media βλέπουμε να βγαίνουν απωθημένα, σκληρά και απάνθρωπα λόγια, ο καθένας προσπαθεί να επιβιώσει έναντι του άλλου και ενώ οι άμυνες μας αρχίζουν να πέφτουν σιγά – σιγά.

Ο χρόνος που χάσαμε από την ζωή μας, αυτές οι σχεδόν 365 ημέρες δεν πρόκειται να επιστρέψουν. Τώρα είναι που έχει ανάγκη ο ένας τον άλλον, τώρα είναι που χρειάζεται να μιλήσουμε σε έναν δικό μας άνθρωπο, στον φίλο μας, τον συγγενή μας, να είμαστε δίπλα τους και εκείνοι δίπλα μας.

Κουραστήκαμε και δεν γνωρίζει κανείς που θα βγει αυτή η ιστορία. Όμως δεν πρέπει να το βάλει κανείς κάτω, δεν πρέπει να μας πάρει από κάτω, ας παραμείνουμε ζωντανοί και άνθρωποι, έστω και τώρα στα δύσκολα.