Politica 89.8
Μέσα από αυτό το blog έχω καταθέσει πολλές φορές την άποψη μου για τον Ανδρέα Μπουχαλάκη. Πέραν του ότι τον θεωρώ τον καλύτερο Κρητικό ποδοσφαιριστή των τελευταίων 15 χρόνων, πλέον αναδεικνύεται και στον πληρέστερο Έλληνα κεντρικό χαφ. Παρακολουθώντας τον τρόπο που πλέον αγωνίζεται σε μια ομάδα του επιπέδου του Ολυμπιακού, τόσο στην Ελλάδα – όσο και στην Ευρώπη, με τις απαιτήσεις που υπάρχουν μέσα στον αγωνιστικό χώρο ο “Μπούχα” αγωνίζεται σαν αφεντικό μέσα στον αγωνιστικό χώρο.
Η ποδοσφαιρική οξυδέρκεια που διαθέτει τον κάνει να κάνει το παιχνίδι του ακόμα πιο απλό, να ελέγχει τον ρυθμό και να διαγράφει με τέτοιο τρόπο το μειονέκτημα του που είναι η ταχύτητα του. Ένας σύγχρονος play maker που το όριο του παιχνιδιού του ξεπερνάει τον μέσο όρο του Έλληνα κεντρικού χαφ. Ο Μπουχαλάκης με τον τρόπο που αγωνίζεται, δεν παρουσιάζει μόνο μεγάλη βελτίωση του τρόπου παιχνιδιού του αλλά κάνει καλύτερο και τον Ολυμπιακό με τα χιλιοτραγουδισμένα ονόματα στο ρόστερ του. Δεν μπορεί και δεν είναι τυχαίο πως επί Μαρτίνς παίκτες έρχονται και φεύγουν από τον Ολυμπιακό αλλά ο Ανδρέας Μπουχαλάκης παραμένει μια σταθερά και παρ’ όλα αυτά δεν έχει την αναγνώριση που αξίζει να έχει.
Το χειρότερο είναι σε αυτό το τοξικό περιβάλλον που βρίσκεται το ελληνικό ποδόσφαιρο, ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρονται οι Έλληνες φίλαθλοι είναι κάτι που αναδεικνύεται στην περίπτωση του Ανδρέα Μπουχαλάκη. Και ο λόγος είναι γιατί είναι Έλληνας, είναι παίκτης που αν ερχόταν από την Ισπανία ή την Ιταλία, είχε γαλόνια πίσω του – σίγουρα όχι αυτά που έχει κατακτήσει ο Ηρακλειώτης μέσος και όμως πάλι δεν έχει την αναγνώριση που πρέπει να έχει.
Γιατί πολύ απλά τον λένε Μπουχαλάκη και όχι Μπουχαλίνιο.
