Politica 89.8Μία τεράστια προσωπικότητα, όχι μόνο του ποδοσφαίρου αλλά και συνολικά του Ελληνικού αθλητισμού, έφυγε από κοντά μας την Τρίτη 25 Οκτωβρίου. Ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος. Ο τελευταίος της θρυλικής πεντάδας των Ανδριανόπουλων, Λεωνίδας, άφησε την τελευταία του πνοή, πλήρης ημερών, στα 100 του χρόνια.
Μπορεί να ήταν μεγάλος σε ηλικία, να έχει συνδέσει το όνομα του με τον Ολυμπιακό όμως είναι μια φυσιογνωμία που γνώρισε καθολική αποδοχή και καλό θα είναι τέτοιες προσωπικότητες να τις γνωρίζουν και οι νέοι και να μάθουν για αυτές γιατί η λήθη του παρελθόντος θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα για όλους μας. Άλλωστε πρέπει και να τιμούμε και να δίνουμε τα δέοντα σε αυτούς που μόχθησαν και έγραψαν ιστορία σε δύσκολες εποχές για τον ελληνικό αθλητισμό.
Ο «στραβοσουγιάς» ή “Λιόλιος”, μικρός αδερφός του Γιώργου, του Γιάννη, του Βασίλη και του Ντίνου, γεννήθηκε το 1911 στον Πειραιά και έζησε από κοντά τη γέννηση και την άνθιση του Ολυμπιακού. Φόρεσε για πρώτη φορά τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας το 1927, σε ηλικία 16 ετών. Το 1935, στα 24 του, εγκατέλειψε το ποδόσφαιρο, για να αφοσιωθεί στη δουλειά του και στην άλλη του αγάπη, το τριπλούν. Φόρεσε 11 φορές τη φανέλα της εθνικής Ελλάδος, σημειώνοντας δύο γκολ.
Ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος, γνωστός για τις σέντρες ακριβείας από τα δεξιά, με τη φανέλα του Ολυμπιακού κατέκτησε 3 πρωταθλήματα Ελλάδας, 4 πρωταθλήματα Πειραιά, δύο πρωταθλήματα Νοτίου Ελλάδος και δύο Κύπελλα Πάσχα.
Ήταν ο Βενιαμίν της θρυλικής πεντάδας των Ανδριανοπουλέων των ιδρυτών του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ Σ.Φ.Π, υπήρξε τεράστιο κεφάλαιο της ιστορίας όπως επίσης υπήρξε σύμβολο της κοινωνίας και του επιχειρηματικού κόσμου του Πειραιά.
Με το εμπόριο άρχισε να ασχολείται από το 1930 όπου άνοιξε το πρώτο μαγαζί στο κτίριο που παλαιότερα ήταν και η τάξη του σχολείου του και ασχολήθηκε με αυτό 84 χρόνια.
Συγκλονιστική είναι η περιγραφή του ίδιου του Λεωνίδα Ανδριανόπουλου που βρίσκεται στο βιβλίο “Ο τελευταίος των πέντε” για το.. επιχειρηματικό του πνεύμα:
“Δεν βγάζαμε δραχμή και η φτώχεια ήταν μεγάλη. Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι ακολούθησα ποδοσφαιρική καριέρα μόνο για τα λεφτά. Μπορεί να μην έβγαζα δραχμή, όμως, γνώριζα καλά ότι στο μέλλον θα έπαιρνα το μερίδιο μου…
Όταν παίζαμε (μακριά από την Αθήνα) και νικούσαμε, εγώ είχα μαζί μου δείγματα από το μαγαζί και σε χρόνο μηδέν πούλαγα καμιά δεκαριά κοστούμια. Ολη η αγορά με προτιμούσε. Δεν προλάβαινα να παίρνω παραγγελίες: “Λεωνίδα, θέλω αυτό το κασμίρι και άλλα δύο κοστούμια από εκείνο το δείγμα”…. Η ουσία είναι ότι ένιωθα λίγο έμπορος, πέρα από ενεργός ποδοσφαιριστής, κι αυτό μου γέμιζε τη ζωή. Πιτσιρίκος, αλλά από τότε είχα το εμπόριο μέσα μου.”
Όμως διακρίθηκε κυρίως για τις αθλητικές του επιδόσεις. Ενώ ήταν εκ των ιδρυτών του Ολυμπιακού. Ο ίδιος είχε πει σε συνέντευξή του πριν από χρόνια πώς ιδρύθηκε ο Ολυμπιακός:
“Εμπνευστής της ιδέας ήταν ο αδελφός μου ο Γιάννης και από κοντά ο Γιώργος, ο Βασίλης και ο Ντίνος, καθώς κι ένας φίλος μας ονόματι Kαμπέρος, που έδωσε την ιδέα για το όνομα, εμπνεόμενος από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στους ιδρυτές μπορούν να καταταγούν και ο Μανούσκος, βιομήχανος, ο Μαραγκουδάκης, διευθυντής υπουργείου.
Οι συνεδριάσεις όπου κυοφορήθηκε η ιδέα έγιναν στην ταβέρνα του Μοίρα, γωνία Αλκιβιάδου και Kαραολή – τώρα έχουν γίνει πολυκατοικίες! Εγώ δεν μπορούσα να πάω. Ημουν τότε 13-14 ετών. Να πας μικρός σε ταβέρνα; Ουουου! Ούτε απέξω δεν πέρναγες! Αμέσως μετά την ίδρυση, το σωματείο νοίκιασε μια ωραία λέσχη στην οδό Kολοκοτρώνη. Εκεί μπορούσα να πάω…
Τότε τα σωματεία ποδοσφαίρου στον Πειραιά ήταν δύο. Η «Πειραϊκή Ενωση» και ο «Εθνικός Ομιλος Φιλάθλων». Εμείς, ως αθλητές του κλασικού αθλητισμού, ξεκινήσαμε από τον «Πειραϊκό Σύνδεσμο». Αποφασίστηκε, λοιπόν, στην ταβέρνα να ιδρυθεί ο Ολυμπιακός. Το όνομα έδωσε ο Kαπέρος, τα χρώματα ο αδελφός μου ο Γιάννης (πατέρας του Ανδρέα, του υπουργού), που είχε δει τη φανέλα με το «κόκκινο-άσπρο» στην Αγγλία, στο Kέμπριτζ. Εκεί όπου αργότερα δίδαξε ο γιος του!”
«Εφυγε» λοιπόν και ο τελευταίος της ρομαντικής εποχής .Το ελληνικό ποδόσφαιρο αλλά και όλοι που ασχολούνται με τον αθλητισμό, ανεξάρτητα από ποιό πόστο το υπηρετούν, πενθούν τον χαμό του Λεωνίδα Ανδριανόπουλου. Έζησε πολλά χρόνια και είδε σχεδόν τα πάντα που αφορούν το ελληνικό ποδόσφαιρο. Για πάντα βέβαια θα μείνει στην ιστορία που πλέον ανήκει ως θρύλος. Πέρασε στην αιωνιότητα.. Έκλεισε τα μάτια του σε ηλικία 100 ετών και … «άνοιξε» τα μάτια όλων μοχθώντας σε μία δύσκολη εποχή.
Αναμφίβολα, πρόκειται για μία εμβληματική φυσιογνωμία. Η κληρονομιά που αφήνει σε όλους είναι μεγάλη και οφείλουμε να την αξιοποιήσουμε στη μνήμη όλων αυτών που’ χαν «καρδιά μες στα στήθια και έδωσαν θριάμβους σαν τα παραμύθια».
