“Η μέρα της Μαρμότας”

Οι μέρες περνάνε αργά και βασανιστικά. Ο χρόνος περνάει και εξελίξεις στα «ανοικτά» θέματα των ομάδων μας δεν υπάρχουν. Μέρα φεύγει, μέρα μπαίνει όμως τα πάντα παραμένουν τα ίδια. Η μέρα φεύγει όμως… ούτε ο Τζόνι Γουόκερ έρχεται.

Επικρατεί μία στασιμότητα. Και μία αβεβαιότητα σε όλα. Όχι μόνο για τις ομάδες του Ηρακλείου αλλά γενικότερα. Μία ρουτίνα. Μία βαρεμάρα. Τα ίδια και τα ίδια. Και ο κόσμος βαρέθηκε να περιμένει για το τι θα γίνει και ατονεί το ενδιαφέρον του. Ιδιαίτερα σε εποχές που τα αθλητικά δρώμενα δεν τον απασχολούν αφού έχει πολύ περισσότερα και σοβαρότερα θέματα να λύσει.

Στην ταινία «Η μέρα της μαρμότας» ο Μπιλ Μάρρεϋ ζει την ίδια μέρα συνεχώς. Ό,τι κι αν κάνει ξυπνάει κάθε πρωί στις 7 στην ίδια μέρα ξανά και ξανά. Και μάλιστα η μέρα αυτή δεν είναι όποια κι όποια, είναι μία από τις χειρότερες της ζωής του: απεσταλμένος ενός τηλεοπτικού καναλιού σε ένα χωριό της Αμερικής που είναι από τα πιο βαρετά μέρη του κόσμου, μέσα στην καρδιά του χειμώνα έχοντας αναλάβει να καλύψει ένα ετήσιο έθιμο που έχει να κάνει με το αν μία μαρμότα θα αναγγείλει τον ερχομό της άνοιξης ή θα τον αναβάλλει για 2 μήνες ακόμη. Το μέρος είναι πληκτικό, οι ντόπιοι ασύλληπτα βαρετοί και το ρεπορτάζ που έχει αναλάβει να κάνει μια απίστευτη αγγαρεία. Και είναι υποχρεωμένος να βιώνει το ίδιο σκηνικό ξανά και ξανά αμέτρητες φορές.

Τα ίδια βιώνουμε και μείς, όσοι ασχολούμαστε καθημερινά και επαγγελματικά με τις εξελίξεις των ποδοσφαιρικών μας ομάδων το τελευταίο διάστημα. Δεν κινείται φύλλο όσον αφορά το αγωνιστικό ρεπορτάζ. Γιατί όσον αφορά κόντρες και γκρίνια σε δουλειά να βρισκόμαστε. Το έξω -αγωνιστικό ρεπορτάζ άλλωστε κυριαρχεί και πάντα κυριαρχούσε στην χώρα μας.

Η Γ.Σ της Σούπερ Λιγκ ακόμα να οριστεί. Συνεπώς και ο ΟΦΗ και ο Εργοτέλης είναι στο… περίμενε. Ο μεν ΟΦΗ περιμένει να μάθει τι ποινές τελικά θα ισχύσουν για τις ομάδες που δεν αδειοδοτήθηκαν , ο δε Εργοτέλης για το αν θα αυξηθούν οι ομάδες της Σούπερ Λιγκ και παραμείνει στην πρώτη κατηγορία.

Συνεπώς όλα τα τρέχοντα τους θέματά τους παραμένουν «ανοικτά» και στο «ψυγείο» ενόψει των τελικών εξελίξεων. Οι οποίες αναμένονται.  Έχουν παραπεμφθεί στις… καλένδες.

Ο αγωνιστικός σχεδιασμός τους πάει περίπατο και τα πάντα βρίσκονται σε μία λεπτή ισορροπία.. τρόμου. Ούτε προπονητή έχουν, ούτε μέρος για προετοιμασία έχουν κλείσει, ούτε την στελέχωση του ρόστερ τους για την νέα σεζόν γνωρίζουν. Ο χρόνος κυλάει εις βάρος τους. Δεν ξέρω αν θα χαθεί τελικά η μάχη μαζί του.  Ο χρόνος ως γνωστόν είναι Πανδαμάτωρ…

Βέβαια και άλλες ομάδες είναι στην ίδια μοίρα. Αλλά γενικά στην χώρα μας ο προγραμματισμός είναι μία άγνωστη λέξη. Και η οργάνωση. Και ο σχεδιασμός. Και το πρόγραμμα. Και η σωστή αξιοποίηση και διαχείριση χρόνου.

Τώρα θα μου πείτε η Εθνική μας ομάδας τα δίνει όλα στα γήπεδα του ΕURO 2012 θα ασχολούμεθα με αλλότρια; Ναι, τώρα την θυμήθηκαν όλοι οι υπεύθυνοι την Εθνική μας. Όταν.. ούρλιαζε ο Σάντος να τελειώσει το πρωτάθλημα νωρίτερα για να προετοιμαστεί καλύτερα οι πάντες κώφευαν και απολάμβαναν τα απείρου κάλλους πλεϊ οφ της Σούπερ Λιγκ για την έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Μέχρι να δοθεί επιτέλους ένα τέλος σε αυτήν αβεβαιότητα και την καλοκαιρινή ραστώνη θα ζούμε κάθε μέρα, την μέρα της Μαρμότας.

Το ερώτημα που θέτει η ταινία είναι: Και τώρα τι κάνουμε; Υπομονή θα πούνε όλοι. Αν και στο ελληνικό ποδόσφαιρο αυτή έχει στερέψει από καιρό, όπως και οι αντοχές μας.

Αναμονής το ανάγνωσμα λοιπόν. Και οι μέρες περνάνε αργά και βασανιστικά. Σαν να μην πέρασε μία μέρα. Και συνεχώς επαναλαμβάνονται. Σαν την μέρα της Μαρμότας ένα πράγμα…NO NEWS, GOOD NEWS λένε οι Αμερικάνοι. Εμείς πάντως δεν συμμεριζόμαστε αυτήν τους την αισιοδοξία…