Politica 89.8
Είναι μετρημένοι στα δάκτυλα. Είναι μία δράκα ανθρώπων. Πρόκειται για το «μπασκετικό» κοινό του Ηρακλείου που κάθε αγωνιστική δίνει το παρών στα ματς των ομάδων μας. Το «μπασκετικό» κοινό; Και είναι μόνο τόσοι; Ως μπασκετικός δεν το δέχομαι. Στην πόλη μου. Των χιλιάδων κατοίκων.
Δεν είναι δυνατόν μία πόλη τόσων χιλιάδων ανθρώπων και με μπασκετική ιστορία να αντιπροσωπεύεται μόνο από λίγους πιστούς. Οι υπόλοιποι τι έγιναν; Γιατί χάθηκε το ενδιαφέρον; Αμείλικτα ερωτήματα.
Η εικόνα στα κλειστά της πόλης μας είναι απογοητευτική. Στο ΒΑΚ η «μοναξία» είναι πιο έντονη από ποτέ. Και είναι κρίμα. Μαθαίνω ότι ο ΟΦΗ φέτος έχει διαθέσει αρκετά εισιτήρια διαρκείας, σε χαμηλή τιμή και όμως το κλειστό παραμένει άδειο. Πήραν τα διαρκείας και κάθονται σπίτι τους. Παράνοια.
Στο «Ηράκλειο» και τον Εργοτέλη κάθε αγωνιστική οι εκκλήσεις των ανθρώπων τους είναι έντονες. Θέλουμε τον κόσμο δίπλα μας. Μας λείπει.
Γιατί όμως απέχει; Εντάξει δεν έχουμε γενικά αθλητική παιδεία. ΟΚ. Αλλά και ακόμα να μην έχουμε στο αίμα μας τον αθλητισμό όταν γίνεται μία αξιόλογη προσπάθεια, σε τέτοιους ειδικά χαλεπούς καιρούς, θα πρέπει να αγκαλιάζεται.
Τι θέλουν δηλαδή όλοι, παρακάλια; Και μιλάμε για ομάδες που εκπροσωπούν την πόλη μας σε Πανελλήνιο επίπεδο. Με ιστορία και όνομα. Αλλά χωρίς φιλάθλους. Ή μάλλον χωρίς οπαδούς αφού αυτοί που πάνε είναι φίλαθλοι. Αγάπανε αυτό που βλέπουν και δεν πάνε για καφριλίκια.
Θα μου πείτε ο κόσμος δεν έχει να φάει θα πάει να δει μπάσκετ; Και όμως 3 ευρώ για καφέ θα βρει να πιεί. Κάθε Σάββατο οι καφετέριες στο Ηράκλειο είναι γεμάτες. Κάνω λάθος; Είναι θέμα κουλτούρας και προτεραιοτήτων.
Επίσης ακούω ότι το μπάσκετ πέθανε. ΟΚ. Γενικά η Ελλάδα πέθανε. Όμως τώρα είναι που θα πρέπει να δείξουμε ότι είμαστε σωστοί. Να στηρίξουμε τις ομάδες μας στα δύσκολα. Που φυτοζωούν. Δηλαδή παλαιότερα ήταν μόδα που πήγαιναν αρκετοί στα ματς σε αγώνες του «Ηράκλειο» για παράδειγμα, όπως αποδείχθηκαν, άσχετοι να δουν μπάσκετ και πήγαιναν για να δουν μόνο τους αντιπάλους μας;
Που χάθηκαν όλοι αυτοί. Δεν το δέχομαι. Θεωρώ ότι το μπάσκετ είναι στο DNA του Έλληνα. Τώρα αν είναι στο DNA του Κρητικού αποδεικνύεται ότι δεν είναι. Του Ηρακλειώτη μάλλον γιατί στο Ρέθυμνο πάνε στα ματς του ΑΓΟΡ. Και αν κάποτε φαινόταν ότι ήταν, δεν ήταν. Ήταν μία ακόμα μόδα που πέρασε για τους Ηρακλειώτες. Όπως και πολλά άλλα. Και είναι κρίμα.
Εμείς θα αγαπάμε το μπάσκετ και ας είμαστε λίγοι. Λίγοι αλλά καλοί. Και ρομαντικοί σε δύσκολους καιρούς…
