Politica 89.8Παρακολουθώντας τα τελευταία χρόνια τα τεκταινόμενα στο χώρο του τοπικού ποδοσφαίρου ανακαλύπτω ότι συχνά δυστυχώς αποχωρούν παράγοντες για διάφορους λόγους που όμως έχουν να κάνουν με την απογοήτευση και τη στεναχώρια.
Πέρα από τις οικονομικές δυσκολίες που πάντα υπήρχαν απλά τώρα είναι πιο εμφανής πάντα σύμφωνα με τις μαρτυρίες των ανθρώπων αυτών υπάρχουν θεματάκια που… δημιουργούν προβλήματα. Είναι πολύ ανησυχητικό να τη ‘’κάνουν’’ με ελαφριά πηδηματάκια οι παράγοντες. Και ιδιαίτερα όταν είναι νέοι άνθρωποι που έχουν να προσφέρουν πάρα πολλά.
Και τα ερωτήματα που γεννούνται είναι πολλά. Τι είναι αυτά που ενοχλούν; Τι δε πάει καλά στο χώρο του τοπικού ποδοσφαίρου; Ποια πράγματα δε λειτουργούν σωστά; Ερωτήματα μπορούν να τεθούν αρκετά. Και οι απαντήσεις θα πρέπει να δοθούν τόσο από τους θεσμικούς φορείς όσο και από τους ίδιους τους παράγοντες.
Πάντα είμαι της άποψης ότι με διάλογο και από κοινού προσπάθεια βρίσκονται λύσεις στα όποια προβλήματα. Η ΕΠΣΗ θα πρέπει να ‘’ακούει’’ τους παράγοντες να είναι πιο κοντά τους. Ο Σύνδεσμος διαιτητών να περνάει συνεχώς το μήνυμα ότι ο διαιτητής είναι μέρος του αγώνα. Οι παράγοντες και να είναι μονοιασμένοι αλλά και να διεκδικούν πάντα από κοινού αυτά που τους ανήκουν και τους τα στερούν.
Και αυτό που λύπη βρε παιδί μου είναι οι συγκεντρώσεις. Αλλα οι ουσιαστικές και όχι αυτές του…φαγοπότι. Δε θέλω να προσβάλω κανέναν, αλλά ας μη κρυβόμαστε ξέρουμε όλοι τι συμβαίνει, έτσι; Έχω ακούσει και έχω δει μετά από κάποιες συναντήσεις να φεύγουν οι παράγοντες και να μην έχουν καταλάβει απόλυτα τι θέματα συζητήθηκαν. Και ποια είναι η αιτία? Ότι πολλά πράγματα σοβαρά που κρίνουν πολλά για το τοπικό ποδόσφαιρο δε λαμβάνουν την απαιτούμενη σοβαρότητα.
Το θέμα αυτό μπορώ να το αναλύω πολύ ακόμα, αλλά νομίζω πως τα ουσιαστικά πραγματάκια τα ‘’ακούμπησα’’ . Όποια άποψη σας μπορείτε να την καταθέσετε. Καταλήγω απλά με το εξής. Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο κρατιέται ακόμα επειδή υπάρχουν “τρελοί” παράγοντες και η ΕΠΣΗ είναι κοντά με τα όποια λάθη και αδυναμίες της. Γιατί και η Ένωση αβοήθητη είναι και αυτή. Όλοι μαζί… μπορούμε λοιπόν, ένα “μότο” που είναι πολύ επίκαιρο!
