Μα είναι να γελάει (με τη μπάλα) κανείς…

Μα είναι να γελάει κανείς… Αυτή η γνωστή φράση που ανήκει στον αείμνηστο Φίλιππο Συρίγο, μου ήρθε στη σκέψη φεύγοντας από το γήπεδο της Μινωικής το απόγευμα του Σαββάτου! Να γελάει βέβαια ή να κλαίει κανείς;

Ειλικρινά δε ξέρω, εξαρτάται φυσικά και σε ποια πλευρά ανήκει ο καθένας στο φινάλε, αλλά νομίζω πως είναι να χαμογελά. Τέτοια ροή, εξέλιξη, εναλλαγή συναισθημάτων, είχα χρόνια να νιώσω στα γήπεδα.

Το ποδόσφαιρο μας έδειξε και πάλι το γιατί είναι ο βασιλιάς ρε παιδιά!

Οι γηπεδούχοι προηγήθηκαν με 2-0 στο ημίχρονο, στο τελευταίο τέταρτο ισοφαρίστηκαν σε 2-2 από τον αντίπαλο τους Πατούχα, παραλίγο(στο δοκάρι του Ταγιάγια) να έρθουν τούμπα τα πράγματα στο 90’ και μετά, τι; Έρχεται ο Κώστας Τσαφαντάκης να κάνει το… 3-2 στο 93’, και με τη σέντρα των φιλοξενούμενων να λήγει και το παιχνίδι.

Πως σας φάνηκε το φινάλε αυτό;

Στην ομάδα του Πατούχα, την ίδια ώρα που ένιωθαν περηφάνια που πίστεψαν στο ματς, δικαιώνονταν προσωρινά, παράλληλα όμως η πίκρα ήταν μεγάλη που έφευγαν με άδεια χέρια από το γήπεδο. Σας έχω και κάποια άλλα καλά θεματάκια από τη συνάντηση αυτή. Πρώτο παιχνίδι του Μιχάλη Ζουραράκη στο πάγκο της Μινωικής, και ποιος ήταν ο αντίπαλος του, ε;

Η πρώην ομάδα του, που το τέλος συνεργασίας, ήταν απότομο. Κ. Τσαφαντάκης (16’) και Λέσι (32’ με φάουλ) ήταν οι σκόρερ του πρώτου ημιχρόνου. Όμως στο 30’ το σουτ του Μ. Μπιτσακάκη, έδιωξε στη γραμμή ο Παναγιωτάκης, και αντί του 1-1, έγινε αμέσως μετά το 2-0! Και στην επανάληψη τώρα, οι… φωτοβολίδες των Χελά(78’) και Ταγιάγια(83’) δεν ήταν τελικά αρκετές για τη… κατεδάφιση της Μινωικής! Δυο γκολ από σχεδόν ίδιο σημείο των σκόρερ του Πατούχα.

Λίγο κάτω από το κέντρο και αριστερά. Στο δε δοκάρι του Ταγιάγια(90’), δείτε το χρόνο, στο ενενήντα, είπα πάει σπάσανε τα δοκάρια!