Politica 89.8
Στα 90s όταν και το μπάσκετ στην χώρα μας είχε απογειωθεί σε δυσθεώρητα ύψη με τον τότε πρόεδρο του ΕΣΑΚΕ Καρατζά να αναφωνεί το (περίφημο πλέον) “καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης”, εμείς οι έφηβοι είχαμε την χαρά να βλέπουμε τους καλύτερους παίκτες της χώρας και της ηπείρου στο κλειστό του Λίντο. Θυμάμαι τον εαυτό μου όπως και πολλούς άλλους να κατασκηνώνουμε, ώρες πριν το τζάμπολ, έξω από το Λίντο είτε για να βρούμε κανένα εισιτήριο, είτε για να βρούμε κάποιον πρόθυμο να μας βάλει τζάμπα μέσα. Το Ηράκλειο του Μανώλη Παπακαλιάτη ήταν μια ομάδα που έβαλε το μπάσκετ στα σπίτια όλων των Ηρακλειωτών. Όλοι περάσαμε από το Λίντο στα χρόνια της δόξας του και καταφέρναμε να βλέπουμε από κοντά παιχταράδες και παιχταράδες. Από τον Ράτζα και τον Φασούλα μέχρι τον Φάνη Χριστοδούλου, σε απόσταση εκατοστών και σε σημείο που μπορούσαμε να τους αγγίξουμε.
Ο Παπακαλιάτης έφυγε, το Ηράκλειο σταδιακά επέστρεψε στα τοπικά πρωταθλήματα μέχρι και πριν από λίγα χρόνια που κατάφερε να επιστρέψει στην Α2 και να παρουσιάσει ένα σοβαρό και ανταγωνιστικό πρόσωπο. Οκ, το μπάσκετ δεν είναι πλέον στα επίπεδα που ήταν στα 90s ή στα πρώιμα 00s αλλά το “Ηράκλειο” είναι η ναυαρχίδα του Κρητικού μπάσκετ. Πλέον το μπάσκετ στην πόλη έμειναν να το υπηρετούν ορισμένοι τρελοί όπως ο Γιαννουλάκης που συντηρεί μόνος του τον Εργοτέλη και τον κρατάει σε ένα αξιοπρεπέστατο επίπεδο.
Ακόμα και όταν παίζει στο τοπικό πρωτάθλημα, δεν παύει να είναι το Ηράκλειο. Στις εποχές που ζούμε, το μπάσκετ έχει φτάσει στο ναδίρ, αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς αλλά αυτό που κάνει ο σύλλογος είναι άνευ προηγούμενου πισωγύρισμα και άδειασμα στην μεγάλη ιστορία του τμήματος μπάσκετ.
Η δεύτερη οπισθοχώρηση του Ηρακλείου μέσα σε μια, μόλις διετία, γιατί υπενθυμίζω πως και το 2018 πάλι είχε αρνηθεί την συμμετοχή του στην Β’ Εθνική με αποτέλεσμα να υποβιβαστεί στο πρωτάθλημα της ΕΚΑΣΚ αποδεικνύει κάτι σκληρό αλλά άκρως ειλικρινές: Πως στον σύλλογο έχουν το μυαλό τους μόνο στο τένις και στα τμήματα υποδομής. Πουθενά αλλού.
Όμως εκείνοι που διοικούν το Ηράκλειο πρέπει να αντιληφθούν πως το σωματείο δεν είναι μόνο… τένις. Εντάξει, τώρα έχουν πιάσει όλοι μια μπάλα τένις και την “βλέπουν” Τσιτσιπάς και Σάκκαρη – άσχετα ότι ο Όμιλος έχει παράδοση 10ετιών στο άθλημα – αλλά πρέπει να θυμούνται πως οι μόδες έρχονται και φεύγουν. Το ότι δίνουν πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα στο τένις με δημόσια ποσταρίσματα τους στα social media, είναι δικαίωμα τους και κανείς δεν μπορεί να τους ζητήσει τον λόγο όμως αυτό που γίνεται με το τμήμα μπάσκετ είναι άνευ προηγουμένου. Το τμήμα μπάσκετ του “Ηράκλειο” κουβαλάει από πίσω του μια πολύ μεγάλη ιστορία που κανείς δεν μπορεί να την διαγράψει ακόμα και αυτές τις εποχές της μεγάλης οικονομικής κρίσης. Κανένας δεν μπορεί να αφαιρέσει το δικαίωμα και την κατάκτηση αυτών που κερδήθηκαν μέσα στο γήπεδο με αποφάσεις εντός των γραφείων.
Το Ηράκλειο ως τμήμα μπάσκετ κουβαλάει από πίσω του μια μεγάλη ιστορία και δεν έχει κανένας το δικαίωμα να την σβήσει μονοκοντυλιά. Σαφώς και υπάρχουν δυσκολίες όμως πάνω από όλα μετράει η επιθυμία και η διάθεση. Αν αυτή δεν υπάρχει τότε ας το πουν πως το μόνο άθλημα για το οποίο ενδιαφέρονται είναι το τένις και ας μετατρέψουν σε αποκλειστικά τμήματα υποδομής για να ηρεμήσουν όλοι.
