Κύριοι λοιμωξιολόγοι είδατε τους οπαδούς;

Η αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο ήταν η απάντηση, μέσω των social media, στην απίστευτη οπαδική προσπάθεια εκείνων του ΟΦΗ με το “Δίκτυο Εθελοντών ΟΦΗΤΖΗΔΩΝ” από τα Τρίκαλα και την Καλαμαριά. Ήταν τέτοια η άμεση απάντηση στην πρωτοβουλία των οπαδών του ΟΦΗ για την αμέριστη συμπαράσταση προς τους ανθρώπους που πραγματικά είχαν ανάγκη, τώρα ήταν οι πλημμυροπαθείς των περιοχών του Δήμου Χερσονήσου – τον περασμένο Μάρτη ήταν κάθε ένας που ένιωθε ότι είχε ανάγκη την βοήθεια όλων. Είτε γιατί ήταν άνθρωποι που έμειναν μόνο και δεν είχαν κάποιον να τους βοηθήσει, είτε γιατί υπήρχαν ολόκληρες οικογένειες που δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με το πρωτόγνωρο, τότε, lockdown. Aπό τα Χανιά μέχρι και την Σητεία, το Παγκρήτιο Δίκτυο Εθελοντών ΟΦΗΤΖΗΔΩΝ ανέδειξε μια άλλη πτυχή των οργανωμένων οπαδών, όχι του ΟΦΗ αλλά συνολικά, που τόσο πολύ έχουν δαιμονοποιηθεί από την σύγχρονη κοινωνία. Είτε γιατί ο ελληνικός τύπος “διψάει” για αίμα, επεισόδια και ξύλο, είτε γιατί αυτά πουλάνε.

Όμως οι οπαδοί δεν είναι όλοι το ίδιο. Σε όλες τις πτυχές μιας σύγχρονης κοινωνίας υπάρχουν τόσες πολλές διαφορετικές υποομάδες που δεν μπορούν να μπουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι. Την ώρα που η κοινωνία πονάει και “νοσεί” από την δύσκολη κατάσταση λόγω της πανδημίας, βρέθηκαν παιδιά – επαγγελματίες κάθε είδους – που έτρεξαν να βοηθήσουν και παράλληλα συμπαρέσυραν οπαδούς και από άλλα μέρη της Ελλάδας δημιουργώντας ένα οπαδικό κίνημα που σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που ζούμε όλοι μας, δίνουν το καλύτερο παράδειγμα. Δίνουν το παράδειγμα προς όλους μας ότι οι οπαδοί έχουν την δύναμη να γίνουν μπροστάρηδες προς μια κοινωνία που καίγεται για μίσος, αρνητικά συναισθήματα και οργή.

Είναι όμως και ένα μήνυμα από τους οπαδούς των ομάδων προς εκείνους που, προ του δεύτερου κύματος πανδημίας, τους άφησαν έξω από το σύνολο της κοινωνίας μας. Όταν μέχρι και πριν από έναν μήνα ήταν ανοικτά τα πάντα, τα γήπεδα παρέμεναν κλειστά ενώ την ίδια ώρα επιτρεπόταν ο συγχρωτισμός σε θέατρα και συναυλίες. Σαν να τους έλεγαν πως “εσείς δεν έχετε την παιδεία να είστε ήσυχοι μέσα σε ένα γήπεδο”.

Έναν μήνα μετά που τα πάντα είναι νεκρά στην χώρα μας το σκηνικό έχει αλλάξει και πραγματικά είμαι χαρούμενος, από την πλευρά του δικού μου οπαδού, που βλέπω όλους εκείνους – κάθε ηλικίας – να δείχνουν και να κουνούν (με το δίκιο τους) το δάχτυλο προς όλους εκείνους που τους απέκλεισαν από ότι αγαπούν περισσότερο: Τις ελληνικές εξέδρες.