Γιατί όχι ο Εργοτέλης;

Έχω παρακολουθήσει όλα τα φετινά εντός έδρας παιχνίδια του Εργοτέλη που κατά σύμπτωση έτυχε, για τους παίκτες του, να είναι κόντρα σε τρεις από τις ομάδες που έχουν δηλώσει ξεκάθαρα ότι πάνε για την άνοδο. Κόντρα σε Ξάνθη, Λεβαδειακό, Ιωνικό – ο Εργοτέλης πήρε τρεις βαθμούς ωστόσο με εξαίρεση το παιχνίδι με τους Βοιωτούς, είναι δεδομένο πως άξιζε να πάρει ακόμα τρεις. Κόντρα στον Ιωνικό, η ομάδα του Σπανού κέρδισε κατά λάθος και ουσιαστικά μόνο ο Λεβαδειακός ήταν εκείνος που πέρασε νικηφόρα από το Ηράκλειο. Συνολικά λοιπόν ο Εργοτέλης στις πέντε πρώτες αγωνιστικές, κέρδισε τα δύο από τα φαβορί (Χανιά, Ξάνθη), ηττήθηκε ενώ δεν το άξιζε από τον Ιωνικό και μέτρησε ακόμα μια ήττα από τον Λεβαδειακό.

Αν είναι κάτι που εντυπωσιάζει, για δεύτερη φορά μέσα στα τελευταία τέσσερα χρόνια, από το 2017 και την πρώτη χρονιά του Σάμι είναι το recruiting που επιτελείται από τον σύλλογο για την εύρεση νέων παικτών που δεν τους ήξερε κανένας πριν έρθουν στον Εργοτέλη αλλά τώρα τους γνωρίζουμε όλοι μας πλέον. Από τον Ιατρούδη, στον Κάιπερς που ήρθε από τα… τσικό της Σταντάρ Λιέγης και πλέον ανήκει στον Ολυμπιακό μέχρι και τον Έφορντ – που πριν φτάσει στο Ηράκλειο δεν έβρισκε κανείς ούτε το βιογραφικό του – και ο οποίος από την ταπεινή Superleague 2 πήρε μεταγραφή για το Βέλγιο.

Αν βάλουμε στην εξίσωση τον Γιακούμπου, τον τρομερό αριστερό μπακ που έπαιζε σε οποιαδήποτε ομάδα της Ελλάδας και πήρε χαρτί μετάθεσης για την Γουάντι Ντέγκλα, πλέον πάμε στην επόμενη φάση. Ο Κόνραντ ήρθε από τα αζήτητα της Ολλανδίας και εντυπωσιάζει με την σωματοδόμη του, την ταχύτητα του αλλά και την εκτελεστική δεινότητα του. Ο Μανουσάκης, πρώτος σκόρερ στα φιλικά, σκόραρε ήδη και μοιάζει έτοιμος παίκτης όμως το recruiting συνεχίζεται και με άλλα παιδιά που ψάχνουν να βρουν επαγγελματικό φως στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τον Ολλανδό δεξιό μπακ, τον Νέραλ, τον συμπατριώτη του Άμπι που έκανε φανταστικό παιχνίδι κόντρα στην Ξάνθη καταπίνοντας παίκτες με ατελείωτα χιλιόμετρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο όπως ο Τάτος.

Αν είναι κάτι που εντυπωσιάζει στον Εργοτέλη είναι η ικανότητα να ανανεώνει το ρόστερ του με παίκτες άσημους, περισσότερο ξένους και λιγότερο Έλληνες και οι οποίοι αναμφίβολα θα μετρήσουν αρκετά για τα επόμενα χρόνια. Ο Κατσιμήτρος στα 23 προς 24 μετράει ήδη 54 συμμετοχές και φέτος έχει τα γάντια δεν βγαίνουν από τα χέρια του, ο Μπουτσάκης που μέχρι τα 23 του χρόνια αγωνιζόταν στην Γ’ Εθνική με τον ΠΟΑ, και δύο σερί χρόνια στο τοπικό πρωτάθλημα, έχει γίνει μέσος box to box με εντυπωσιακές δυνατότητες, ο Τσέλιος ήρθε από την ΑΕΚ, δίχως καθόλου χρόνο συμμετοχής και έγινε ο παίκτης – κομπιούτερ για τον Εργοτέλη.

Ο Εργοτέλης παρουσιάζει μια εικόνα που σίγουρα κανείς δεν θα τον υποτιμήσει όμως στην τελική το μόνο που έχουν παραπάνω ομάδες σαν τα Χανιά ή την Ξάνθη είναι το μπάτζετ. Οπότε γιατί να μην διεκδικήσει και εκείνος το όνειρο της επιστροφής στην Superleague 1. Καλύτεροι είναι οι άλλοι;