Politica 89.8
Το ημερολόγιο έγραφε 7 Μαρτίου όταν ο Εργοτέλης πετύχε την τελευταία νίκη του στο πρωτάθλημα διασύροντας την Δόξα Δράμας με 6-0. Έκτοτε ακολούθησαν έξι αγωνιστικές με πέντε ήττες και μια ισοπαλία που πάλι είναι σαν… “ήττα” αφού παίζοντας με παίκτη παραπάνω για σχεδόν 35 λεπτά δεν κατάφερε να κερδίσει. Μετά την ήττα του περασμένου Σαββάτου διάβασα ανακοινώσεις από τους oπαδούς του Εργοτέλη που με ιδιαίτερη ένταση, είναι η αλήθεια, επέρριπταν ευθύνες για την πορεία της ομάδας μέσα στον τελευταίο μήνα.
Αν θέλετε την ταπεινή μου γνώμη, κακώς. Ο Εργοτέλης ποτέ δεν έβαλε αυτοσκοπό της αγωνιστικής ζωής του την άνοδο στην Superleague 1, όταν ξεκινούσε η χρονιά όλοι έβαζαν στόχο την είσοδο στα play offs και κατά 99% αυτός θα επιτευχθεί.
Κατά συνέπεια η χρονιά είναι πετυχημένη για τον Εργοτέλη.
Όλο το μυστικό για την φετινή πορεία του Εργοτέλη είναι όσα μου είπε ο Πέτρος Μαρινάκης μετά το παιχνίδι με την Δόξα βλέποντας τους παίκτες του Ταουσιάνη να κονιορτοποιούν την ομάδα του: “Τα παιδιά παίζουν χωρίς άγχος, απαιτήσεις δεν έχει κανένας από αυτά, είναι ήδη πετυχημένα και κατά συνέπεια παίζοντας απελευθερωμένα ότι κάνουν στο γήπεδο, τους βγαίνουν”.
Μετά την ήττα από τον Λεβαδειακό είχα γράψει πως ο μήνας του μέλιτος είχε τελειώσει για τον Εργοτέλη αφού μετά από τόσες αγωνιστικές ελεύθερου ποδοσφαίρου, απελευθερωμένου από το “πρέπει” της νίκης, θα ήταν κλειδί η διαχείριση του must win στα παιχνίδια που ακολουθούσαν. Και αποδείχθηκε περίτρανα πως ο Εργοτέλης, που μέχρι εκείνο το σημείο ήταν πρώτος και στο +4 από τον Ιωνικό, βρέθηκε στο -11 από την ομάδα της Νίκαιας. Φυσικό βέβαια γιατί από την μια ο Ιωνικός έκανε έξι σερί νίκες, ο Εργοτέλης το πήγε εντελώς αντίστροφα.
Το τι συνέβη μέσα σε αυτόν τον μήνα; Ο οργανισμός του Εργοτέλη δίχως να έχει την ευθύνη κανένας εμπλεκόμενος με το ποδοσφαιρικό τμήμα, “φούσκωσε”, θαμπώθηκε από την κορυφή της βαθμολογίας ζητώντας κάτι για το οποίο ο σύλλογος δεν ήταν έτοιμος: Να διεκδικήσει την άνοδο. Ο Εργοτέλης, η ομάδα με το χαμηλότερο – και σε μεγάλο βαθμό – μπάτζετ σε σύγκριση με όλες τις ομάδες της πρώτης εξάδας, είχε κάνει ήδη μια υπέρβαση.
Όλοι, εκτός διοίκησης, ιδιοκτήτη, προπονητή, παικτών, είχαν αρχίσει να ζητούν από τον Εργοτέλη να πάρει την άνοδο μόνο που ο ίδιος ο Εργοτέλης δεν ήταν έτοιμος. Αυτό φάνηκε και τον περασμένο Γενάρη, στην μεταγραφική περίοδο, που ορθώς για μένα δεν ξέφυγε από το πλάνο και την πεπατημένη του περασμένου καλοκαιριού επενδύοντας σε δύο νέα παιδιά που θα αποτελέσουν μέλη του κορμού για τα επόμενα χρόνια.
Ο περίγυρος του Εργοτέλη φόρτωσε με άγχος και πίεση τον Εργοτέλη που δεν την είχε ανάγκη. Έπαιζε την καλύτερη μπάλα της κατηγορίας, ο Ταουσιάνης αξιοποιούσε στον μέγιστο βαθμό το ρόστερ του, έπαιρνε το 110% από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο παίκτη του και την ίδια ώρα έμπαινε στόχος, δημόσια μάλιστα, η άνοδος. Πλέον στόχος είναι να μην χαθεί η εξάδα, θα είναι κρίμα και κυρίως μεγάλο άδικο για τον Εργοτέλη να χάσει τα play offs για τον απλούστατο λόγο πως δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες.
Η χρονιά, όπου και αν βρει τον Εργοτέλη, θα ολοκληρωθεί με θετικό πρόσημο και πάνω σε αυτήν θα πρέπει να πατήσει για να χτίσει την βάση του για του χρόνου.
