Οι λοιμοξιωλόγοι ρήμαξαν τις ψυχές των γηπέδων

Περίμενα με λαχτάρα, όπως φαντάζομαι και πολλοί άλλοι, το φιλικό του ΟΦΗ με τον Εργοτέλη. Όχι, τόσο για να δω την ομάδα από κοντά, άλλωστε την είχα δει και στην Ολλανδία, αλλά για να δω γνώριμα πρόσωπα στις εξέδρες και πέριξ του γηπέδου. Να συζητήσουμε από κοντά, να κάνουμε τον χαβαλέ μας, να γελάσουμε και να κουτσομπολέψουμε για το ματς.

Αυτό δεν έγινε. Όπως ήσυχα πήγα, έτσι ήσυχα έφυγα. Το ίδιο και μέσα στο γήπεδο.

Τι είναι άλλωστε τα γήπεδα; Περισυλλογή ψυχών, ανά τον κόσμο, και η μοναδική ψυχή των γηπέδων είναι οι φίλαθλοι/οπαδοί/θεατές. Οι καλύτεροι παίκτες να μαζευτούν μέσα στο χορτάρι, αν λείπει ο θεατής είναι ένα μηδέν. Όπως και στα θέατρα, ο ηθοποιός θέλει το κοινό του, έτσι και ο αθλητής θέλει τον φίλαθλο του στην εξέδρα. Να αλληλεπιδράσει μαζί του, να τον δει μέσα στο γήπεδο.

Μετά από δύο χρόνια, με “είπα – ξείπα” από πλευράς των ειδικών και κάνοντας μια έρευνα μιλώντας με συναδέλφους που καλύπτουν το ρεπορτάζ των υπόλοιπων μεγάλων, η εικόνα είναι ίδια παντού. Άδεια γήπεδα, μείωση που πιάνει το 50% σε αγορά εισιτηρίων διαρκείας, ευρωπαϊκά ματς με σχεδον άδειες εξέδρες και πάει λέγοντας. Παντού τα ίδια, με ελάχιστη απόκλιση σε αριθμούς. Αυτή πάει ανάλογα με το μέγεθος κάθε συλλόγου.

Η ψυχή των γηπέδων, ο απλός κόσμος που λαχταρά να πάει μαζί με την οικογένεια του και τον φίλο του, ξεριζώθηκε σαν να ήταν ένα άψυχο κούτσουρο που το πετάνε στα σκουπίδια. Δεν σκέφτηκαν καν άλλα μέτρα για να δείξουν στον φίλαθλο ότι τον θέλουν με το μέρος του. Δεν αναφέρομαι σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τα στοιχειώδη, σέβομαι την απόφαση του καθενός να εμβολιαστεί ή όχι – ο ίδιος άλλωστε προσωπικά παίρνει το βάρος της προσωπικής απόφασης του.

Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ξεκινάει η χρονιά και θα βλέπουμε άδεια γήπεδα. Γιατί άδεια θα είναι τα γήπεδα. Από το “Γεντί Κουλέ”, μέχρι την Τούμπα και το Καραίσκάκη. Άδεια ανάλογα με το βάρος του καθενός.

Και ενώ την ίδια ώρα συνεχίζουν ορισμένοι να δείχνουν το δάκτυλο στον απλό κόσμο, δεν προσπαθούν καν να βρουν μια συμβιβαστική λύση προκειμένου να επιστρέψει ο κόσμος στα γήπεδα. Όχι με free pass, αφού πλέον είμαστε στην εποχή της πανδημίας, ούτε με προσωπική χάρη στον καθένα από εμάς. Με συζήτηση, λύσεις για άνοιγμα εξεδρών. Αντιθέτως βλέπουμε μια αρτηριοσκληρωτική κατεύθυνση που είναι σαν τον γονιό που βάζει σε τιμωρία το τρίχρονο παιδί του. Εγώ πάντως που έχω μια τετράχρονη κόρη αν ήθελα να της δείξω τον σωστό δρόμο, δεν θα την τιμωρούσα. Εκείνοι γιατί τιμωρούν τον κόσμο εκβιάζοντας τον στεγνά και με τόσο ύπουλο τρόπο;